Η Αθηναϊκή μπάντα γιορτάζει τα δέκα χρόνια της και προσκαλεί όλους τους φίλους της σε ένα live στη Death Disco, αυτή την Παρασκευή (1 Απριλίου).

Με δύο album στο ενεργητικό τους, έχοντας ντύσει μουσικά τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, και έχοντας εμφανιστεί ως support group σε σημαντικούς διεθνείς καλλιτέχνες, οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις που θα μοιραστούν μαζί μας, σίγουρα θα είναι πολλές. Μιλήσαμε μαζί τους για αυτά που εκείνοι θυμούνται από όλα αυτά τα χρόνια, τα όνειρα τους και για το τι ετοιμάζουν στο μέλλον.

Δέκα χρόνια Empty Frame. Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε πέντε στιγμές από τη μέχρι τώρα πορεία σας ποιές θα ήταν αυτές;

Έχουμε βιώσει αρκετά δυνατές καταστάσεις, καλές και κακές, κυρίως γιατί είμαστε φίλοι και, ουσιαστικά, ζούμε μαζί μέσα και έξω από τη μουσική μας όλα αυτά τα χρόνια.

Διαλέγουμε μερικές με χρονολογική σειρά:

-Το πρώτο μας live, το οποίο έχει πάντα ιδιαίτερη σημασία. Ήμασταν 23αρηδες ελαφρώς αγχωμένοι, αλλά με μπόλικο ενθουσιασμό για να αρχίσουμε το ταξίδι μας. Σήμερα, έχουμε πετύχει τα περισσότερα από εκείνα που οραματιζόμασταν εκείνο το βράδυ.

Dimitris Lantzounis

-Η εμφάνισή μας στο An club με τους Woven Hand, τόσο για την ιστορικότητα του χώρου και για το πρώτο μας support σε μεγάλο όνομα όσο και για το ότι ο David Eugene Edwards και η παρέα του είναι από τις μεγαλύτερες επιρροές μας.

-Όταν ανοίξαμε στο κατάμεστο Gagarin τη συναυλία του Sivert Hoyem. Είναι πάντα ενδιαφέρον να εμφανίζεσαι μπροστά σε ένα εντελώς «κρύο» κοινό που δεν σε έχει ακούσει και να μετράς τις δυνάμεις σου. Και να παίζεις μαζί με τόσο καλούς και σοβαρούς καλλιτέχνες βέβαια.

-Η παρουσίαση του δεύτερού μας δίσκου,” The Blackbird Flies”, στο Τριανόν που ήταν μια συναυλία ξεχωριστή και αρκετά πρωτοποριακή. Ήταν η αρχή ενός νέου μουσικού κεφαλαίου στις ζωές μας

Με διάθεση μαντική θα πούμε και τη συναυλία που έρχεται στο Death Disco για τα δέκα μας χρόνια. Το να μείνει μια μπάντα μαζί τόσο καιρό δεν είναι τόσο εύκολο όσο μπορεί να ακούγεται, ιδιαίτερα στις παρανοϊκές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα. Είναι κάτι ξεχωριστό για εμάς.

Σίγουρα είμαστε πιο ώριμοι μουσικά και πιο έμπειροι για να διακρίνουμε και να προλαβαίνουμε, ίσως, καταστάσεις. Έχουμε υπάρξει αρκετά δημιουργικοί και αυτό φαίνεται από τη μουσική μας και τις παραγωγές μας και έχουμε χτίσει τον «δικό μας» ήχο, τον «ήχο» Empty Frame. Αναλλοίωτη πάντως όλα αυτά τα χρόνια έχει μείνει τόσο η δίψα μας για τη μουσική, είτε ως καλλιτέχνες είτε ως ακροατές, και, κυρίως η μεταξύ μας σχέση, φιλία και συμπόρευση.

Η μουσική σας έχει ντύσει μουσικά την τηλεοπτική σειρά “Ηρωίδες”, και τη μουσικοχορευτική παράσταση “Hands/Χέρια”. Ιδανικά σε ποιά ταινία/σειρά/παράσταση θα θέλατε να δώσετε τη μουσική σας;

Θα ήταν ωραίο να ντύσουμε μια σκοτεινή ταινία, ένα αστικό western που θα σχολιάζει τα όσα τρομακτικά σουρεαλιστικά βιώνουμε και θα έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά από νέους, ανεξάρτητους και καθόλου πομπώδεις καλλιτέχνες. Τώρα αν έπρεπε να διαλέξουμε από κάτι γνωστό, αυτό θα ήταν μια ταινία Ταραντίνο ή Γουές Άντερσον. Έχουν πάντα εξαιρετικά soundtracks και αυτό θα σήμαινε ότι έχουμε φτάσει κι εμείς σε ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο αισθητικής ή είχαμε την τύχη και την ευκαιρία να μας ανακαλύψουν αυτοί οι φοβεροί σκηνοθέτες.

Η μουσική καθεαυτή δημιουργεί εικόνες και σε προκαλεί ώστε να την «δεις» (κατά το «άκου να δεις») όπως θες. Πέρα από αυτό, εμείς πάντα προσπαθούσαμε να έχουμε ένα συνολικά δυνατό αισθητικό αποτέλεσμα. Είτε πρόκειται για αφίσες, είτε για εξώφυλλα είτε για τις συναυλίες μας, είτε για φωτογραφίσεις. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, οι άνθρωποι που μας βοηθούν στο artwork είναι φίλοι με τους οποίους έχουμε μια «εγκεφαλική» σύνδεση.

Σκεφτήκατε ποτέ  να τα παρατήσετε και να κάνετε κάτι άλλο;

Όχι. Ήμασταν από την αρχή αρκετά συνειδητοποιημένοι για το τι κάνουμε και πως είναι τα πράγματα μουσικά στην Ελλάδα. Ξέραμε ότι δεν είναι πολύ εύκολο να ασχοληθείς fulltime με τη μουσική και να έχεις και φαγητό να φας, παρά το ότι αν μας προέκυπτε δε νομίζω να μην το κυνηγάγαμε. Πάντως, η μουσική είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που δεν εγκαταλείπουμε αυτό που κάνουμε. Εμπνεόμαστε, επικοινωνούμε και ξεφεύγουμε κιόλας. Και πάντα εργαζόμαστε και απαιτούμε το πιο άρτιο αποτέλεσμα.

Εντάξει πάντα θα υπάρχουν πραγματάκια που θα θες να διορθώσεις, όπως, τεχνικά ζητήματα σε παραγωγές ή ίσως κάποιες επιλογές που δεν σου βγήκαν, αλλά αυτά έχουν ήδη συμβεί οπότε κοιτάμε μπροστά. Μάλλον εκείνο που δεν έχουμε καταφέρει στο βαθμό που θα θέλαμε είναι να εμφανιστούμε σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας ή στο εξωτερικό. Ποτέ δεν ξέρεις, όμως, ίσως το live για τα είκοσι μας χρόνια να γίνει στο Λονδίνο!

Τι να περιμένει το κοινό από την εμφάνιση σας στη Death Disco;

Μια «κλασική» συναυλία Empty Frame με ένταση, μελωδίες, πολλή αγάπη και χαρά. Θα παίξουμε κομμάτια από τους δύο μας δίσκους, αλλά και τα δύο soundtrack, ενώ θα παρουσιάσουμε μπόλικο καινούργιο υλικό. Επειδή είναι μια συναυλία διαφορετική από τις άλλες θα «ξαναθυμηθούμε» διασκευές που μας ακολουθούν αυτά τα δέκα χρόνια, αλλά θα παίξουμε και καινούριες.

Τι εύχεστε για το μέλλον;  

Μπόλικη μουσική και όχι άλλο σώσιμο, αλλά το τελευταίο το είχαμε ευχηθεί ξανά και πριν από μερικά χρόνια…

Ροζίνα Αράπη