Υποδεχόμαστε τον Απρίλιο και διανύουμε την πρώτη του εβδομάδα με βιβλιοπροτάσεις από τις εκδόσεις Ελλήνων και ξένων μυθιστοριογράφων.

Η γυναίκα με το μυστικό, Sophie Hannah, εκδόσεις Διόπτρα

Κολλημένη στην κίνηση, η Νίκι Κλέμεντς βλέπει από μακριά κάποιον που ήλπιζε πως δεν θα ξανάβλεπε ποτέ στη ζωή της. Για να τον αποφύγει, κάνει μία αναστροφή και ξεφεύγει. Έτσι πιστεύει, τουλάχιστον.

Γιατί την επόμενη ημέρα ανακρίνεται για πιθανή εμπλοκή στον φόνο του Ντέιμον Μπλάντι, ενός αμφιλεγόμενου αρθρογράφου. 
Η Νίκι αδυνατεί να απαντήσει στις ερωτήσεις που της θέτουν οι επιθεωρητές. Δεν ξέρει για ποιο λόγο ο δράστης χρησιμοποίησε το μαχαίρι του με τέτοιο παράξενο τρόπο ή γιατί έγραψε «ΟΧΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΝΕΚΡΟΣ» στον τοίχο του Μπλάντι.

Αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει και γιατί έκανε εκείνη τη μοιραία αναστροφή την ημέρα του φόνου, δίχως ταυτόχρονα να αποκαλύψει το μυστικό που θα καταστρέψει τη ζωή της.

Επειδή, αν και η Νίκι δεν είναι ένοχη για τη δολοφονία, δεν είναι ωστόσο καθόλου αθώα…

Αφανισμός, Η τριλογία της Νότιας Ζώνης_1, Τζεφ Βάντερμιερ, εκδόσεις Καστανιώτη

Μια τετραμελής ομάδα –μια ψυχολόγος, μια βιολόγος, μια ανθρωπολόγος και μια χωρομέτρης– στέλνεται να εξερευνήσει την αποκλεισμένη, μυστηριώδη Περιοχή Χ (είναι η δωδέκατη αποστολή που αναλαμβάνει τούτη την εξερεύνηση). Εκεί, μες στην παρθένα ερημιά, όπου δεν απομένουν παρά μόνο τα χαλάσματα ενός εγκαταλειμμένου χωριού, τα τέσσερα μέλη βρίσκουν έναν μυστηριώδη πύργο βυθισμένο στη γη, που στους τοίχους του ξετυλίγεται μια παράξενη γραφή φτιαγμένη από μύκητες, και στην άλλη άκρη της Περιοχής Χ ένα φάρο με ίχνη, μέσα, ενός τρομερού μακελειού.

Πατώντας στέρεα στη λογοτεχνία του Χ. Φ. Λάβκραφτ και του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ, μα και στο Σολάρις, ίσως, του Στάνισλαβ Λεμ, και στην αίσθηση που δίνει μια ταινία όπως το Στάλκερ του Αντρέι Ταρκόφσκι, ο Τζεφ Βάντερμιερ στον Αφανισμό (βραβευμένο με το Βραβείο Nebula το 2014), το πρώτο μυθιστόρημα της Τριλογίας της Νότιας Ζώνης, πλάθει μια εφιαλτική και συνάμα μαγευτική μα εντελώς μοναδική ιστορία επιστημονικής φαντασίας, ένα από εκείνα τα σπάνια βιβλία που εντέλει, και παρά τις όποιες ομοιότητες και αναφορές, στέκουν μόνα τους, δίχως στην πραγματικότητα να έχουν όμοιό τους.

 Άνω Κάτω, Χριστίνα Πουλίδου, εκδόσεις Μεταίχμιο

Η Σύρος της Μαρουλίνας – που δεκάχρονη εργάτρια προβιβάστηκε σε δούλα στο μικροαστικό σπιτικό του κυρ Μάρκου και της κυρα-Ευθυμίας. Η Μαρουλίνα είναι η ξεναγός μας στη Σύρο της Κατοχής και στα οδυνηρά χρόνια του λιμού.

Είναι ακόμη η ξεναγός μας στον τρόπο ζωής της μεσοαστικής τάξης της Ερμούπολης, αλλά και στον κόσμο όπου κινούνται οι υπηρέτριες, οι μαγείρισσες, οι καμαριέρες κι οι παραγιοί.
Η Σύρος της Ερμιόνης – που εγκαταστάθηκε στα χρόνια της κρίσης στη Σύρο, ακολουθώντας τους οικογενειακούς δεσμούς του άντρα της. 
Από τη Μαρουλίνα ως την Ερμιόνη, ένα κόκκινο νήμα συνδέει τους δυο κόσμους.

Ένα νήμα, αόρατο και βαρύ, καθώς σέρνει όσα έμειναν ανείπωτα στην κοινωνία της Σύρου – όπως συνήθως συμβαίνει στις κοινότητες των ανθρώπων.
Ένα χορταστικό κοινωνικό μυθιστόρημα ηθογραφίας που εκτυλίσσεται στη Σύρο.

Η επιστροφή, Κόνραντ Τζόζεφ, εκδόσεις Πατάκη

Με φόντο της αφήγησης το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα, το διήγημα αυτό του Τζόζεφ Κόνραντ αποτελεί μια διεισδυτική ματιά στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού. 

Αλλά και γενικότερα μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης.

Ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία του αστικού τρόπου ζωής δημιουργούν ένα κλίμα φαινομενικής ηρεμίας. 

Αλλά και επίπλαστης ευτυχίας.

Η συζυγική αποξένωση όμως γκρεμίζει με δραματικό τρόπο αυτή την ψευδαίσθηση.

Και αποκαλύπτει την απόγνωση και τη μοναξιά ενός κόσμου που έχει οικοδομηθεί πάνω σε «πολιτισμένες» ηθικές αξίες. 

Από εκεί όμως όμως απουσιάζουν η συντροφικότητα και η πραγματική αγάπη.

Ένας πύργος στη Γερμανία, Ζιγκμαρίνγκεν, Pierre Assouline, εκδόσεις Πόλις

Τον Σεπτέμβριο του 1944, στο Ζιγκμαρίνγκεν, μια μικρή γωνιά της Γερμανίας που δεν είχε πληγεί ώς τότε από τον πόλεμο, κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του το πιο σκοτεινό κομμάτι της Γαλλίας: η κυβέρνηση δωσιλόγων του Βισύ με τον στρατάρχη Πεταίν, τον Λαβάλ, τους υπουργούς τους, ένα τσούρμο πολιτοφύλακες, και δύο χιλιάδες Γάλλους πολίτες οι οποίοι τους ακολούθησαν στη φυγή. Ανάμεσά τους και ο μεγάλος συγγραφέας, αλλά φανατικός αντισημίτης, Σελίν.

Ο Χίτλερ τούς εγκαθιστά στον πύργο των Χοεντσόλερν, ηγεμόνων της περιοχής εδώ και αιώνες, που εκδιώκονται βιαίως. Τη ζωή τους την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του Γιούλιους Στάιν, του Γερμανού αρχιοικονόμου της επιφανούς οικογένειας. Ο Στάιν δρα αθόρυβα στα παρασκήνια, δεν σχολιάζει, αλλά ακούει, βλέπει και γνωρίζει τα πάντα.

Κι ενώ οι Σύμμαχοι πλησιάζουν ταχύτατα στον Δούναβη και ο κλοιός σφίγγει, το Ζιγκμαρίνγκεν οργανώνεται και μετατρέπεται σε μικρή Γαλλία. Ξεσπάσματα, προδοσίες, φήμες για κατασκοπία, αντιζηλίες: η εξορία δεν σβήνει τα πάθη. Ορισμένοι ονειρεύονται να αποκαταστήσουν την εξουσία τους, άλλοι να εξαφανίσουν το ταραγμένο παρελθόν τους, ή να ικανοποιήσουν, ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή, τις φιλοδοξίες τους.

 Το Ζιγκμαρίνγκεν όμως δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Η πτώση του Τρίτου Ράιχ είναι δεδομένη και, οχτώ μήνες μετά την άφιξή τους, όλοι εκείνοι οι Γάλλοι θα προσπαθήσουν να το σκάσουν για να σώσουν το τομάρι τους.

Ένα θέατρο σκιών, όπου τίποτα δεν ξεφεύγει από τη ματιά του Γιούλιους Στάιν. Ο διακριτικός έρωτάς του για τη Ζαν Βόλφερμαν, την οικονόμο του στρατάρχη, τον οδηγεί να βγει από τη σκιά και να παίξει ενεργό ρόλο.

Το Βιβλίο Νο 512, Κλεοπάτρα Δίγκα, εκδόσεις Γαβρηιλίδης

Εκείνη η νεαρή σκιά που τριγύριζε στους καλογυαλισμένους διαδρόμους με τις παντόφλες, τη φανέλα και το παντελόνι της πιτζάμας, με ξεραμένα υπολείμματα τροφής στην άκρη του στόματος, όταν μ’ έβλεπε τότε που ερχόμουν να σε επισκεφτώ, σήκωνε τα δυο δάχτυλα στο πρόσωπό του και μου έκανε πάντα το σήμα της νίκης.

Μήνες γινόταν αυτό. Δεν καταλάβαινα, δεν μίλαγε το καημένο κι όλο μου γελούσε.

Το μάζευαν οι νοσοκόμες, να πάει στο δωμάτιό του. Τι νίκη; Πού έβλεπε νίκη; Ο χώρος της κατά κράτος ήττας του ανθρώπου ήταν εκεί.

Εκεί πια όλα έχουν τελειώσει και δεν υπάρχει επιστροφή.

Εκεί το νοσοκομείο πια δεν χρειάζεται. Σ’ αυτό ήμαστε πριν, όταν ακόμα υπήρχε κάποια ελπίδα. Ρώτησα μια αδελφή: «Γιατί μου κάνει το σήμα της νίκης;» «Τσιγάρο σας ζητάει», μου είπε. Από τότε, κάθε φορά, έπαιρνε το τσιγαράκι του.