Με ένα πανηγυρικό sold out τα Ημισκούμπρια γιόρτασαν το Σάββατο 9 Απριλίου τα 20 χρόνια της πορείας τους, κρατώντας την ένταση και τον παλμό του κόσμου αμείωτο για πάνω από τρεις ώρες.

Το κοινό ζέστανε ο Σαίξπηρ ή “O Άνθρωπος - Σάτυρα”, που στο μικρό σετ τους έμπλεξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το “Δέκα Λεπτά Κήρυγμα”, ένα μικρό “κράξιμο” στον Μιχάλη των Staventon, και πολλές λαϊκές επιτυχίες, δοσμένες με τον δικό του τρόπο. Λίγο μετά η σκηνή παραδόθηκε στα Ημιζ. Οι ήχοι τού “Carmina Burana” εναλλάχτηκαν γρήγορα με τα scratch του Πρύτανη και ο Μιθριδάτης και ο Μεντζέλος βγήκαν με φόρα στη σκηνή τονίζοντας ότι “Τα Ημιζ είναι εδώ” και πως “To hip hop δεν σταματά”.

To τι ακολούθησε για τις επόμενες τρεις ώρες δεν περιγράφεται με λόγια. Ας πούμε ότι ήταν μια γερή βουτιά στην εποχή που οι σημερινοί 30αάρηδες  θυμούνται ως εκείνα τα χρόνια που προσπαθούσαν να μάθουν απ’ έξω όλους τους στίχους τους, μιμούνταν τις κινήσεις τους και περίμεναν πώς και πώς το επόμενο απίθανο hit που θα σκάρωναν αυτοί οι τρεις τύποι. Και δεν είναι και λίγα εδώ που τα λέμε.

“Νωρίς”, “Μοναχός”,  “Ιθαγενής”, “Brazil”, “ O Κύρης του Σπιτιού” και δεκάδες άλλα, με εμβόλιμα σχόλια και παρατηρήσεις του Μεντζέλου και του Μιθριδάτη, που είχαν γίνει ένα με το κοινό, κάνοντας μας να αισθανόμαστε μέρος μιας μεγάλης γιορτής. Πραγματικά κανένας δε σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδάει, να θυμάται πού βρισκόταν και πόσων χρόνων ήταν όταν άκουσε πρώτη φορά τη “Μαγική Τσατσάρα” ή το “Βουκολικό”, τις Ημιζ-λέξεις που δημιουργήθηκαν τότε, το πάντα παρόν μπάσκετ με τον Γκάλη, τα funky beats και το κάφρικο, αλλά πανέξυπνο χιούμορ τους.

Φυσικά δεν έλειψαν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι, όπως ο Stereo Mike, ο dj Vanilla και πολλά άλλα μέλη της La Klikaria. Αναμφισβήτητα όμως το μεγάλο highlight ήταν η ζωντανή εμφάνιση της Ελπίδας, για να τραγουδήσει μαζί τους τη “Ντισκοτέκ”, με όλο το Fuzz να σείεται. Με το “Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία” και την επανάληψη του καινούργιου τους κομματιού “Λε Χαμ” μάς αποχαιρέτησαν, αφού πρώτα μας είχαν πει μερικά πολύ σημαντικά πράγματα. Για το ξεκίνημα τους, τη γνωριμία τους,  το δέσιμο τους, όλα αυτά τα χρόνια κοινής πορείας. Συγκίνηση, γέλιο, ενθουσιασμός και πολλή μουσική, όλα μπλέχτηκαν όμορφα.

Δεν υπήρξε μάλλον άνθρωπος που να μην πέρασε καλά το βράδυ του Σαββάτου. Που να μην θυμήθηκε όμορφες στιγμές της παιδικής, εφηβικής ή ακόμα και ενήλικης ζωής του, παρέα με τα Ημισκούμπρια, το συγκρότημα που μπήκε σχεδόν σε όλα τα σπίτια, τα μέλη του έγιναν φίλοι με τον κάθε ακροατή, έστω και εξ’ αποστάσεως, και κέρδισαν την αγάπη του κοινού με όπλα το χιούμορ και την αυθεντικότητα. Δεν το λες και λίγο να καταφέρνεις κάτι τέτοιο...

Ροζίνα Αράπη