Λίγο πριν το live τους στο Fuzz στις 16 Απριλίου, οι Sound Explosion μιλούν στο click@life για το ένδοξο παρελθόν τους και τις στιγμές που ξεχώρισαν από αυτό.

Αν ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση όσο έκανα έρευνα για τους Sound Explosion είναι πως ο χαρακτηρισμός «θρυλικοί» συνοδεύει σχεδόν κάθε google search για εκείνους. Και όχι άδικα, αφού μιλάμε για τη μπάντα που ταυτίστηκε όσο καμία με την εγχώρια garage rock σκηνή, στην οποία κυριάρχησε κατά τη δεκαετία του 90’ εκτοπίζοντας ουσιαστικά κάθε πιθανό «αντίπαλο». Ποιος θα τα έβαζε, άλλωστε, με τo γκρουπ που υπέγραψε συμβόλαιο με τη γερμανική δισκογραφική εταιρεία Μusic Maniac και έπαιξε πλάι σε ονόματα όπως The Fuzztones και Dead Moon;

Παρά την τεράστια εγχώρια επιτυχία και διεθνή αναγνώριση, η μπάντα διαλύθηκε έξι χρόνια μετά το ξεκίνημά της (1991-1997) για να επανενωθεί το 2004 με τον Στέλιο Ασκοξυλάκη να αντικαθιστά στα πλήκτρα τον Στέλιο Δίσση. Το τελευταίο τους live δόθηκε το 2008 όπου κι έγινε πραγματικά πανικός. Οχτώ χρόνια μετά, οι Sound Explosion ανεβαίνουν για μια και μοναδική εμφάνιση στο Fuzz το Σάββατο 16 Απριλίου για να ροκάρουν σαν άλλοτε μπροστά στο φανατικό κοινό τους. Εμείς, μιλήσαμε με το Γιάννη Αλεξόπουλο, τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας, ο οποίος «σκάλισε» για λίγο το παρελθόν των Sound Explosion για χάρη του click@life.

Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι τότε είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ελάχιστες υποχρεώσεις. Πέρα από αυτό, τίποτε δεν έχει αλλάξει όσον αφορά στην αγάπη μου για τη μουσική και ιδιαίτερα για το μουσικό είδος που παίζουμε.

Tη δεκαετία του 90’ το garage είχε ήδη αρχίσει να ξεφτίζει στο εξωτερικό, ωστόσο εσείς το εισήγατε στην Ελλάδα και ηγηθήκατε της αντίστοιχης σκηνής αποκτώντας φανατικό κοινό.  Κοιτώντας από απόσταση, τι πιστεύεις πως ήταν αυτό που σας διαφοροποίησε από άλλες μπάντες και σας έδωσε εγχώρια (αλλά και διεθνή) αναγνώριση;

Πιστεύω πως αυτό που μας διαφοροποίησε τελικά είναι ίσως ότι δεν πήραμε ποτέ τους εαυτούς μας στα σοβαρά και κάναμε ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι. Δεν κοιτάξαμε ποτέ τι θα μπορούσε να αρέσει στους άλλους, ποια ήταν η εκάστοτε μόδα και το τι συνέβαινε γύρω μας, αλλά κινούμασταν με βάση τον ενθουσιασμό μας, έχοντας ως σκοπό να διασκεδάζουμε εμείς πρώτα από όλους. Επίσης σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι και οι τέσσερις ήμασταν φανατικοί του 60s garage και ακούγαμε και αγαπούσαμε τα ίδια ακριβώς συγκροτήματα, πράγμα μάλλον σπάνιο σε ένα group.

Ποιο πιστεύεις πως ήταν το πιο ξεχωριστό σας live;

Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα μετά από τις συναυλίες μας. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος άλλος ανεβαίνει στη σκηνή με το group και όχι εγώ. Μόνο κάποια πράγματα από τις πρώτες συναυλίες μας θυμάμαι, που για ευνόητους λόγους είναι αυτές που σου μένουν στη μνήμη.

Αρκετά. Θα αναφέρω μόνο την αποχώρηση του drummer μας από το group και την εξαφάνισή του, όταν είχαμε πάει στην Ιταλία για συναυλία. Είχαμε χαθεί περπατώντας σε κάτι λιβάδια στην άκρη του πουθενά. Λίγη ώρα αργότερα τον βρήκαμε, κάθιδρο και τρομαγμένο, να βγαίνει τρέχοντας από ένα κοτέτσι κυνηγημένος από ένα κοπάδι κότες.

Το 1997, μετά από μια σύντομη δισκογραφική πορεία, αποφασίσατε να χωρίσετε τους δρόμους σας. Αυτό συνέβη λόγω κούρασης κι επομένως έλλειψης έμπνευσης ή τελικά είχατε κι άλλα να δώσετε;

Απλά βαρεθήκαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Όρεξη και έμπνευση υπήρχε ακόμη. Υπομονή και αντοχή, μάλλον όχι. Δεν ξέρω εάν μπορούσαμε να δώσουμε κι άλλα. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Τουλάχιστον, διαλύσαμε πριν αρχίσει η παρακμή, που συνήθως έρχεται αναπόφευκτα σε μία μπάντα από ένα σημείο και μετά.

Το 2004 ξαναβρεθήκατε, ηχογραφήσατε αλλά, αν δεν κάνω λάθος, τα κομμάτια δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Γιατί συνέβη αυτό; Υπάρχει σαν σκέψη το να κυκλοφορήσετε έστω κι ετεροχρονισμένα το ακυκλοφόρητο υλικό σας;

Ηχογραφήσαμε ένα κομμάτι μόνο, το «Every Day And Night» το οποίο κυκλοφόρησε ενόσω ήμασταν αδρανείς το 2014 σε ένα split 45αρι με τους Basements, που είναι μια από τις πιο αγαπημένες μας νέες garage μπάντες. Υπάρχει αρκετό ακυκλοφόρητο υλικό, το οποίο όμως δεν έχουμε ηχογραφήσει κανονικά. Ίσως κάποτε το ηχογραφήσουμε.

Το τελευταίο σας live έγινε το 2008 στη Λάρισα. Οχτώ χρόνια μετά και πιο ώριμοι από ποτέ, εμφανίζεστε στο Fuzz. Γιατί τώρα;

Το «ώριμοι» μάλλον είναι λάθος. Παραδόξως όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο ανώριμοι γινόμαστε. Την ωριμότητά μας τη διατηρούμε για άλλες πλευρές της ζωής μας. Όταν «γινόμαστε» Sound Explosion, αυτή πάει κάπου για βόλτα. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που επανερχόμαστε. Δεν υπάρχουν, ούτε υπήρχαν ποτέ, λόγοι και λογική σε αυτά που κάνουμε.

Δεν νιώθουμε κάτι διαφορετικό. Όποιος θα έρθει, μάλλον ξέρει ήδη τι τον περιμένει.

Ακούς ακόμα φανατικά garage ή έχουν διευρυνθεί τα ακούσματά σου;

Η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά την πρώτη περίοδο του group άκουγα αποκλειστικά garage του ’60 και τίποτε άλλο. Το πικ-απ μου ήταν απαγορευμένη ζώνη για ό,τι είχε βγει από το 1967 και μετά. Με την πάροδο των ετών διεύρυνα τα μουσικά μου γούστα και τώρα μπορεί να βάλω να ακούσω το «Devil Got My Woman» του Skip James από το 1931, μετά το «The Medium Was Tedium» των Desperate Bicycles, ύστερα το «Fire Of Love» του Jody Reynolds από τα 50’s,  μετά κανά ξεχασμένο punk όπως το «Our Generation» των Revenge από το 1978, για να καταλήξω στο «Polly On The Shore» των Trees. Μια γενική σύγχυση δηλαδή! Ακόμα και σήμερα όμως, όταν βάλω να ακούσω τα γκαραζάκια μου, με πιάνει κάποιο εντελώς ιδιαίτερο συναίσθημα, που κανένα άλλο είδος δεν μπορεί να μου δώσει!

Πώς βλέπεις την ελληνική μουσική σκηνή εν μέσω κρίσης και τι θα συμβούλευες νέες μπάντες που θέλουν να κάνουν ό,τι κι εσείς;

Να πω την αλήθεια, δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τι γίνεται σήμερα μουσικά στην Ελλάδα, περά από κάποιες μπάντες που κινούνται στο ίδιο ή σε συναφές μήκος κύματος με εμάς. Δε νομίζω μάλιστα ότι είμαι και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να συμβουλέψω κάποιον που ξεκινά τώρα. Ίσως η μόνη συμβουλή που μπορώ να του δώσω είναι να μην ακούει τις συμβουλές κανενός, συμπεριλαμβανομένου και εμού, και να ακολουθεί μόνο την καρδιά και το ένστικτό του.

Ιnfo
Σάββατο 16 Απριλίου
Opening act: The Mongrelettes
Εισιτήρια: 10 ευρώ
Fuzz Club
Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος
210-3450817

Σοφία Κανελλοπούλου
[email protected]