Σχεδόν μια δεκαετία πέρασε από τότε που οι Βρετανίδες κυκλοφόρησαν album. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία, και για το είδος που πρέσβευαν και ως προς τις απαιτήσεις του κοινού. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν ο κόσμος χρειαζόταν έναν ακόμη δίσκο τού συμπαθούς girl group.

Οι All Saints ήταν πάντα το σοβαρό αντίπαλο δέος των Spice Girls. Και αν οι δεύτερες έμειναν στην ιστορία για την ακραία τους pop εμφάνιση, το κιτς και την κοριτσίστικη αυθάδεια, οι πρώτες μας είχαν μαγέψει με τη “γυναικεία” τους pop και το σκοτάδι που της ακολουθούσε.  Και έτσι συνεχίζουν στο τέταρτο album τους. Το “Red Flag” είναι σχεδόν εξολοκλήρου γραμμένο από την Shaznay Lewis, το βασικό συνθετικό τους μέλος. Πρωταγωνιστούν τα synths σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, με πρωτοστάτη το μπιτάτο “One Strike”, το πρώτο δείγμα που ακούσαμε. Είναι σχεδόν συγκινητικό να ακούς τα βελούδινα φωνητικά, τα ανεπιτήδευτα νιαουρίσματα και την γνώριμή τους “αλητεία” δέκα χρόνια μετά.

Σίγουρα δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε κάτι που θα μας ξετρελάνει, αλλά δεν διεκδίκησαν ποτέ και βραβείο καινοτομίας στη μουσική. Το “One Woman Man” δείχνει την ωρίμαση τους ως γυναίκες και όχι προβληματισμένα κορίτσια, ενώ ο ηλεκτρισμός κάνει το κομμάτι αμέσως εθιστικό. Το υπόλοιπο album έχει φυσικά και καλές στιγμές, όπως το “Summer Rain” ή το “Make U Love Me”, αλλά υπάρχουν φυσικά και αδιάφορα κομμάτια. Σε πολλά σημεία μάλιστα, ο '90’s αέρας είναι τόσο διάχυτος, που αισθάνεσαι ότι δεν πέρασε μια μέρα από τις πρώτες δόξες -όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό.

Στη ερώτηση λοιπόν, αν χρειαζόμαστε τις All Saints, μπορούμε να πούμε ότι επιστροφές που δεν φανερώνουν προχειροδουλειά, αλλά δείχνουν ωρίμανση και σιγουριά, είναι πάντα καλοδεχούμενες. 

Άλμπουμ: Red Flag
Καλλιλτέχνης: All Saints 
Label: London

Ροζίνα Αράπη