Η 3η μέρα του φεστιβάλ στην Πλατεία Νερού θα κινείται σε πιο ροκ ρυθμούς. Θα απολαύσουμε μια αιώνια αγαπημένη ροκ ντίβα, κιθάρες, ψυχεδέλεια και εγχώριο indie rock.

1. Η αρχή θα γίνει με τους  Noise Figures. Το δίδυμο που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, θα μας παρουσιάσει κομμάτια από τα δύο τους album (“The Noise Figures” και “Aphelion”). Τα τελευταία χρόνια έχουν επιδείξει συνεχή παρουσία σε φεστιβάλ και έχοντας συμμετάσχει ως support σε σημαντικές μπάντες του εξωτερικού, όπως οι Black Rebel Motorcycle Club, Japandroids κ.ά., χτίζοντας το δικό τους fanbase. Phych rock, garage επιρροές, κιθάρες και ένταση, είναι ό,τι καλύτερο για να ξεκινήσει η μέρα. 

2. Για τη συνέχεια, μια σπουδαία ελληνική μπάντα, οι Closer. Από το ντεμπούτο τους album μέχρι σήμερα, θεωρούνται ένα από τα πιο σημαντικά εγχώρια συγκροτήματα της εναλλακτικής σκηνής, έχοντας μοιραστεί τη σκηνή με συγκροτήματα όπως οι Jesus and Mary Chain, Pulp, Sonic Youth κ.ά. Φέτος επιστρέφουν δισκογραφικά με μια τριλογία, και αδημονούμε να ακούσουμε τα νέα τους κομμάτια. 
3. Και πάμε στους Slowdive, μια μπάντα που πολλοί περιμένουν να δουν ζωντανά, καθώς αποτελεί μια από τις πιο επιδραστικές στο shoegaze/dreampop ήχο, από τη δημιουργία τους στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μέχρι σήμερα. Το συγκρότημα από το Reading έχει κυκλοφορήσει μόλις τρεις δίσκους στην καριέρα του. Πολλοί ίσως τους θυμάστε από το δεύτερο, το θρυλικό “Souvlaki” -με το όνομα επηρεασμένο από μια τηλεφωνική φάρσα σεξουαλικού περιεχομένου- σε παραγωγή του Brian Eno, που έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Το 1995 κυκλοφόρησε και ο τελευταίος τους δίσκος, το “Pygmalion”, αλλά λίγο αργότερα ήρθε το τέλος για την μπάντα. 20 χρόνια μετά όμως επανενώνονται και αλωνίζουν τα φεστιβάλ του κόσμου. Σε μια στάση τους θα βρεθούν και στην Αθήνα, για να μας παρασύρουν στις ονειρικές τους μελωδίες. 
4. Προτελευταία εμφάνιση της βραδιάς, οι Brian Jonestown Massacre. Αν σας αρέσουν συγκροτήματα της σκοτεινής νέο-ψυχεδελικής σκηνής όπως οι Black Angels, οι Moon Duo, οι Underground Youth, οι Black Lips κ.ά., τότε σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί οφείλουν ένα μικρό μέρος της έμπνευσης τους στον κύριο Anton Newcombe. Από τη δημιουργία τους στο San Francisco πριν περίπου 30 χρόνια μέχρι σήμερα, δεν σταματάνε να μας συναρπάζουν με το ψυχεδελικό “χάσιμο” της μουσικής τους. Αν και ήταν μια μπάντα ταυτισμένη με το underground, με ένα μικρό αλλά πιστό κοινό, το ντοκιμαντέρ “DIG!” του 2004, με πρωταγωνιστές τους ίδιους και τους Dandy Warhols, τους σύστησε σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Μεγάλη δισκογραφία, συνεχής δημιουργία, ευφάνταστες συνθέσεις, χρώματα, σκοτάδι, μελαγχολία και ένταση. Το σύμπαν του Newcombe είναι συγκλονιστικό και γοητευτικό. Αν κρίνουμε από την περασμένη τους εμφάνιση στη χώρα μας, θα είναι μια από τις εμφανίσεις που θα μιλάμε για καιρό. 
5.  Και φτάνουμε στη headliner της βραδιάς, τη γυναίκα που όμοια της δεν υπάρχει στη ροκ σκηνή, τη λατρεμένη μας PJ Harvey. Δεν υπάρχει λόγος να καταγράψουμε τα όσα έχει κάνει αυτή η προσωπικότητα στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα στα 30 χρόνια της πορείας της. Από το “Dry” του 1992, το συγκλονιστικό και κλασσικό πλέον “Rid Of Me”, το “To Bring You My Love”  και το “Is This Desire?”, που ακολούθησαν, η Polly Jean έγινε μια ιέρεια του ροκ, μια sexy σκεπτόμενη δημιουργός, μούσα του Nick Cave, ντίβα, κορίτσι, αθώα και δυνατή, αιθέρια και ανθρώπινη. Από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη και το “Stories from The City, Stories From The Sea”, στο εσωτερικό “Uh Huh Her”, και στο “White Chalk” του 2007, με τη συνδρομή του πιστού της συνεργάτη John Parish, όπου από τα κόκκινα κραγιόν και τα εφαρμοστά κόκκινα φουστάνια μεταμορφώθηκε σε μια περίεργη φιγούρα, ντυμένη στα λευκά- μαγεύοντας μας τότε στο Badminton-, μέχρι το “Let England Shake”, ένα βαθιά πολιτικοποιημένο album, που δίχασε, η PJ Harvey δεν έχει σταματήσει να μας συναρπάζει, αλλά και να μας προβληματίζει σε κάθε της βήμα. Αυτό έκανε και φέτος με το “The Hope Six Demolition Project”, μια καταγραφή των εμπειριών της σε εμπόλεμες ζώνες του κόσμου, με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Είναι μια καλλιτέχνης που ελάχιστες όμοιες της μπορούμε να βρούμε, μια μουσικός που συνεχώς αναζητά την επόμενη έμπνευση, αδιαφορώντας για τις ταμπέλες, μένοντας συνεχώς στην κορυφή. Μπορεί οι μέρες που εμφανιζόταν στη σκηνή ξυπόλητη με κόκκινο φουστάνι να έχουν περάσει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η φλόγα με την οποία τη γνωρίσαμε έχει σβήσει στο ελάχιστο. 

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ