Η τρίτη μέρα του φεστιβάλ, ευτυχώς πραγματοποιήθηκε όπως έπρεπε, παρά τη σύννεφα και τις μεσημεριανές καταιγίδες. Και ευτυχώς είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε ξεχωριστές εμφανίσεις από εγχώριες και διεθνείς μπάντες, αν και σαφώς την παράσταση έκλεψε το… ξωτικό PJ Harvey, σε μια performance που μας μάγεψε.

Φτάσαμε στην Πλατεία Νερού, λίγο πριν εμφανιστούν οι Closer. Χάσαμε δυστυχώς τους Noise Figures, αλλά μάθαμε ότι εισέπραξαν θερμό χειροκρότημα, ανοίγοντας τη μέρα με τον καλύτερο τρόπο.

Facebook Page / Closer

Οι Closer λοιπόν, μία από τις πιο σημαντικές, με όλη τη σημασία της λέξης -και αδικημένες- ελληνικές μπάντες, παρέδωσαν ένα πολύ δυναμικό set, με κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους. Ο Ανδρέας Παππάς είναι ένας χαρισμάτικος frontman, ενώ το ηλεκτρικό βιολί και η παρουσία της Βάσως Νικολοπούλου, έδινε έναν διαφορετικό, πιο χαρούμενο τόνο στο όλο σύνολο. Φυσικά, το κοινό ταρακουνήθηκε στην πολύ μεγάλη τους επιτυχία “Wine”. Πέρα από αυτό, ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση, που μας έκανε να θυμηθούμε τις παλιές εποχές.

Facebook Page / panos.chountalas

Άλλο ένα ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων ήταν και η επόμενη εμφάνιση. Οι Slowdive, ένα ‘90’s απωθημένο πολλών, μια μπάντα ιδιαίτερη, που έχει γνωρίσει το απόλυτο βάθος και την απόλυτη καταξίωση, επανενώθηκαν πέρσι, και η είδηση του ερχομού τους σε αθηναϊκό έδαφος χαιρετίστηκε από τους μουσικόφιλους, που τους περίμεναν πως και πως. Και ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Shoegaze, ηλεκτρισμός, ονειρικά φωνητικά, και κιθαριστικές εξάρσεις, σε ένα set που περιείχε πολλές τους επιτυχίες, όπως το “Souvlaki Space Station”, ή το “Crazy for You”, αλλά δεν απογειώθηκε ποτέ. Σε κάποια φάση έκανε κοιλιά κιόλας, και αν δεν είσαι φίλος της μουσικής τους, θα έβρισκες αυτό που ακούς ίσως και κουραστικό. Θα προτιμούσαμε αν ξανάρθουν στα μέρη μας να τους δούμε σε κλειστό χώρο.

Facebook Page / rockinathens

Οι Brian Jonestown Massacre που ακολούθησαν, είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα σχήματα της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Ο Anton Newcombe μας έκανε για άλλη μια φορά κοινωνούς του αβίαστου coolness του, ενώ ο Joel Gion έκλεψε την παράσταση, βαρώντας απλά το ντέφι του ανά τακτά διαστήματα. Το “Anemone” και το “When Jokers Attack”  σίγουρα ξεχώρισαν, αν και η εμφάνιση τους ήταν ένα ενιαίο  απολαυστικό “χάσιμο”.

Facebook Page / Release Athens Festival

Photo: Θοδωρής Μάρκου

Και φτάνουμε σε αυτό που όλοι περιμένανε. Η P.J. Harvey εμφανίστηκε στη σκηνή μαυροντυμένη, με ένα στεφάνι στα μακριά λυτά μαλλιά της, που την έκανε να μοιάζει με μια σκοτεινή νεράιδα. Μαζί με την πολυμελή της μπάντα, ανάμεσα τους το δεξί της χέρι και πιστός της συνεργάτης John Parish, αλλά και ο Mick Harvey, καθώς και μέλη των Gallon Drunk, ξεκίνησε με το “Chain of Keys”, από το νέο της album “The Hope Six Demolition Project”, και ήταν σε αυτό το album στο οποίο επικεντρώθηκε. Ακούσαμε το “The Ministry of Defense”, το πολύ καλό “Orange Monkey” και το “The Community of Hope” ανάμεσα σε άλλα. Οι κινήσεις ήταν πλαστικές και αέρινες, τα χέρια της, κουνούνταν και σχημάτιζαν ιστορίες, τα μάτια της γούρλωναν και ηρεμούσαν, η ίδια ήταν πότε δωρική και αυστηρή, πότε αεικίνητη, να παλεύει με φανταστικούς εχθρούς, ενώ αφηγούνταν ιστορίες από τα ταξίδια της, για τον πόλεμο, την προσφυγιά, την κακοποίηση, τον θάνατο παιδιών. Σκοτάδι και φως, κορίτσι και γυναίκα μαζί. Ήταν όμως όλα απολύτως μελετημένα στο πλαίσιο της performance. Και η φωνή της, η σπαρακτική της ερμηνεία, δεν μπορούσε να μη σε ταράξει.  

Από τις πιο παλιές της στιγμές ακούσαμε το “The Words that Maketh Murder” από το προηγούμενο “Let England Shake”, αλλά η απόλυτη ανατριχίλα ήρθε φυσικά στο “Down By the Water” και στο “To Bring You My Love”. Έκπληξη αποτέλεσε και η επιλογή του “50ft Queenie”, από τις ελάχιστες στιγμές που οι τόνοι ανέβηκαν, και το κοινό τη σιγόνταρε. Στο encore μας επεφύλασσε το “Working for the Man” και έκλεισε με το “Perfect Day Elise”.

Facebook Page / Release Athens Festival

Photo: Θοδωρής Μάρκου

Ναι, το καινούργιο της album δεν είναι το καλύτερο της. Ναι, οι μέρες των κόκκινων φουστανιών, των ουρλιαχτών του “Rid of Me”, ο σνομπ ερωτισμός του “Stories from the City, Stories from the Sea”, έχουν δώσει τη θέση τους σε μια φιλοσοφημένη καλλιτέχνιδα, στρατευμένη πλέον σε έναν διαφορετικό ήχο και σε μια κατεύθυνση που ξενίζει τους παλιούς της θαυμαστές. Δεν μπορείς όμως να μη σταθείς με δέος μπροστά σε αυτήν την καλλιτέχνιδα, που έχει αναπλάσει τόσο την εικόνα της, με σκοπό να μας κάνει να σκεφτούμε και να συγκινηθούμε με αυτά που συγκίνησαν πρώτα εκείνη. Δε ξέρω αν τα κατάφερε τελικά να ευαισθητοποιήσει το κοινό. Το σίγουρο είναι ότι σε όλη τη διάρκεια του set, όσοι πραγματικά εκτιμούσαν αυτό που έβλεπαν -και είχαν μπει στη διαδικασία να ψάξουν ποια είναι πλέον η Polly Jean Harvey, χωρίς να περιμένουν το “This is Love”-  δεν είχαν καμία διάθεση να μιλήσουν, να παίξουν με το κινητό τους, να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο, πέρα από το να τη βλέπουν και να την ακούν. Και αυτό είναι που κάνει τους μεγάλους καλλιτέχνες, μεγάλους.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ