Οι σύγχρονοι εικαστικοί δημιουργοί μιλούν στο clickatlife για το αγαπημένο τους νησί του Αιγαίου και την ανάμνηση που έχουν ξεχωρίσει από αυτό.

Όταν αναχωρούσα το 1957 από τη Σύρα για την Αθήνα οικογενειακώς, με χαρά που γλύτωνα τη μιζέρια της μικρής κοινωνίας της εποχής εκείνης, δεν μπορούσα να φανταστώ πως μετά πολλές δεκαετίες, με ανακούφιση θα κατέφευγα πάλι εδώ, στη δημιουργική απομόνωση του Φοίνικα.

Αγαπώ τη Σύρα σχεδόν αναγκαστικά, καμία φορά αγαπώ να τη μισώ, μα δεν νομίζω να υπάρχει άλλο μέρος που να μπορώ να ζήσω πια! Είναι διαθέσιμη, σου προσφέρεται πολλαπλώς με την εξοχή και τα υπολείμματα αστικού περιβάλλοντος της Ερμούπολης να συνυπάρχουν. Είναι και η  θάλασσα…

Έφυγα πολύ νέος και γύρισα πολύ μεγάλος. Έτσι ο τόπος δεν είναι συνδεδεμένος με καθοριστικές στιγμές της ζωής μου ούτε με συγκλονιστικούς έρωτες.

Αλλά οι πρώτες αναμνήσεις στο εξοχικό της οικογένειάς μου στην Παρακοπή -όπου καταφύγαμε με την έναρξη του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου γιατί το λιμάνι, η Ερμουπολη, βομβαρδίζονταν- είναι ανεξίτηλες στη μνήμη μου. Το ίδιο και η στιγμή που Ιταλοί στρατιώτες μάς πήραν τη γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος, άχρηστη βέβαια τότε με την έλλειψη  πετρελαίου...Ή τότε που ένα θραύσμα οβίδας έπεσε μπροστά μου, στον κήπο και όταν το έπιασα ήταν ακόμη ζεστό. Ακόμη θυμάμαι τη μεταλλική γεύση του απ' όταν έβαλα το χέρι μου στο στόμα. Πρέπει να ήμουνα δυο χρόνων περίπου. Ήταν και η γενική αίσθηση φόβου και καταπίεσης...

Αλλά ήταν πάντα και η θάλασσα...

Από τη σειρά «Πορτραίτα της θάλασσας του Αιγαίου»

O Mιχάλης Μακρουλάκης είναι εικαστικός. Αυτή την περίοδο παρουσιάζει την έκθεσή του «Πορτραίτα της θάλασσας του Αιγαίου» στη γκαλερί Kapopoulos Fine Arts στη Μύκονο. Οι θάλασσές του αποπνέουν τη θερινή αύρα και φέρνουν το γαλάζιο του Αιγαίου εντός της εστίας μας.