Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος μας γράφει για το δικό του Αιγαίο, το «πρωτόγονο και σκοτεινό, αλλά και τόσο φυσικό, γεμάτο ζωϊκούς χυμούς» με το οποίο είναι συνδεδεμένος «όπως το δέντρο με τις ρίζες του».

Το δικό μου Αιγαίο

Το 2007 δημοσίευσα ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Η Μεγάλη Άμμος», που στο εξώφυλλό του απεικονίζεται ένα τοπίο της Κύθνου, ζωγραφισμένο από τον Αντώνη Βλαστάρη, με τον οποίο υπήρξαμε συμμαθητές, συμφοιτητές και στενοί φίλοι.

Στο νησί αυτό του Αιγαίου απ’ όπου κατάγεται ο Αντώνης, πρωτοπήγα μαζί του κάποιο Πάσχα, περίπου στα είκοσί μου. Επηρεασμένος από την άγρια κυκλαδίτικη ομορφιά και από την υπόθεση ενός αληθινού φόνου που μου αφηγήθηκε ο φίλος μου, είχα γράψει, από τότε κιόλας, μια πρώτη εκδοχή της «Μεγάλης Άμμου», η οποία κατ’ ουσίαν είναι το τρίτο βιβλίο μου.

Έμεινα, όμως, ανικανοποίητος από το αποτέλεσμα, επειδή μου έλειπαν τα αναγκαία βιώματα για να εμβαθύνω στη σχέση του ζευγαριού που πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα. Χρειάστηκε να περάσουν κοντά τριάντα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έζησα αρκετά, ώστε να είμαι σε θέση να ολοκληρώσω τη «Μεγάλη Άμμο».

Αυτό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο γραπτό μου, ήταν το ίδιο το επινοημένο νησί του Αιγαίου, το οποίο προτίμησα να βαφτίσω Μεγάλη Άμμο. Ένα μυστικό μέρος, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στη φαντασία μου και στο χάρτη της λογοτεχνίας.

Στη «Μεγάλη Άμμο» τα έρημα, σκληρά χειμωνιάτικα τοπία είναι εξίσου βαρύνουσας σημασίας με την πλοκή ή τους χαρακτήρες. Τα Πειρατικά, η Φανερωμένη και το Βραχονέρι. Ή τα Μεταλλεία, με το εγκαταλελειμμένο ορυχείο και τις γεμάτες νυχτερίδες στοές του, τις σκουριασμένες ράγες, τα βαγονέτα, και την ερειπωμένη σκάλα φόρτωσης μεταλλευμάτων, που κρέμεται σαν κομμένη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα.

Τόσο για τον αφηγητή ήρωά μου όσο και για μένα, η Μεγάλη Άμμος είναι ταυτόχρονα ο έρωτας και ο θάνατος, ο χρόνος, το γράψιμο, η οικογένεια, η ζωή. Και την ίδια στιγμή, η νήσος Μεγάλη Άμμος αποπειράται να συνοψίσει όχι απλώς τις Κυκλάδες, αλλά ολόκληρη την αλυσίδα από αμμουδιές που είναι η Ελλάδα.

Εν ολίγοις, το δικό μου Αιγαίο δεν έχει σχέση με το μεταφυσικά φωτεινό Αιγαίο της ποίησης του Ελύτη, και πολύ περισσότερο με το τουριστικό Αιγαίο των θερινών διακοπών. Το δικό μου Αιγαίο, αυτό της «Μεγάλης Άμμου», είναι πρωτόγονο και σκοτεινό, αλλά και τόσο φυσικό, γεμάτο ζωϊκούς χυμούς. Επιφανειακά ξένο, αλλά υπογείως συνδεδεμένο μαζί μου, όπως το δέντρο με τις ρίζες του.__

Διαβάστε περισσότερα για τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο και το έργο του εδώ.