Ο Μάρκος Τσικότ δίνει νέα ζωή στη μορφή του Πυθαγόρα και ο Μένης Κουμανταρέας με ένα από καλύτερα μυθιστορήματά του συνοδεύουν τις ώρες της καλοκαιρινής ανάπαυλας.

Η δολοφονία του Πυθαγόρα
Μάρκος Τσικότ

«Εδώ βρίσκεται ο διάδοχός μου». Ο Πυθαγόρας καθόταν οκλαδόν καταγής, με το κεφάλι γερμένο και τα μάτια κλειστά. Ήταν βυθισμένος σε κατάσταση απόλυτης συγκέντρωσης. Απέναντί του, έξι άντρες περίμεναν με αδημονία. Χωρίς καμία προειδοποίηση, η σθεναρή ψυχή του κλονίστηκε βίαια. Η καρδιά του έπαψε να χτυπά για μερικά δευτερόλεπτα και αναγκάστηκε να καταβάλει τιτάνια προσπάθεια για να μην αλλοιωθεί κανένα από τα χαρακτηριστικά του. Οι πιο προχωρημένοι μαθητές του ήταν μαζί του και περίμεναν να αναδυθεί από τον διαλογισμό του για να τους μιλήσει. «Δεν πρέπει να καταλάβουν τίποτα» είπε μέσα του θορυβημένος. Μοιραζόταν μαζί τους τα περισσότερα προαισθήματά του, όχι όμως αυτό. Ο οιωνός ήταν πάρα πολύ ζοφερός. Τον βασάνιζε εδώ και βδομάδες, και συνέχιζε να μην του αποκαλύπτει καμιά λεπτομέρεια. […] «Μα τι;…» Προτού ο Πυθαγόρας ολοκληρώσει τη σκέψη του, ο αγαπημένος του μαθητής έγειρε προς το μέρος του προσπαθώντας να τον πιάσει από το μπράτσο. Το αγκυλωμένο χέρι έμεινε στα μισά του δρόμου.
Δοκίμασε να μιλήσει, αλλά το μόνο που κατάφερε να βγάλει ήταν ένα γουργουρητό που γέμισε αφρό το στόμα του. Ο λαιμός του, κόκκινος και φουσκωμένος, αυλακωνόταν αφύσικα από εξογκωμένες φλέβες. Καταμεσής στον ιερό ναό των Μουσών, ο Κλεομενίδης σωριάστηκε νεκρός. Κρότωνας, 510 π.Χ. Ο γέροντας φιλόσοφος –και πανίσχυρη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής του– Πυθαγόρας ετοιμάζεται να διαλέξει τον διάδοχό του ανάμεσα στους δασκάλους της σχολής, όταν η πρώτη από μια σειρά
δολοφονιών θα ρίξει βαριά τη σκιά της στην κοινότητα των πυθαγορείων. Πίσω από τα εγκλήματα διαφαίνεται ένας σκοτεινός και ισχυρός νους που δείχνει να ξεπερνά τον ίδιο τον Πυθαγόρα. Η αινιγματική κόρη του Πυθαγόρα, η Αριάδνη, και ο Αιγύπτιος Ακενόν, που έχει αναλάβει την πιο καλοπληρωμένη έρευνα της ζωής του, θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν ποιος είναι ο δολοφόνος, ενώ παράλληλα προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τη φύση της δικής τους σχέσης. Μια πρόκληση στην οποία τα
φαντάσματα του παρελθόντος συναντούν τις σκοτεινές απειλές του παρόντος. 

Ο Μάρκος Τσικότ γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1971. Σπούδασε κλινική ψυχολογία, οικονομικά και ψυχολογία της εργασίας. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Oscar κυκλοφόρησε το 1997. Ακολούθησε το Diario de Gordon το 1998, που απέσπασε το βραβείο Francisco Umbral, ενώ δύο χρόνια αργότερα το μυθιστόρημά του για παιδιά απέσπασε το Rotary Club International Literary Award. Η Δολοφονία του Πυθαγόρα, μυθιστόρημα στο οποίο αφιέρωσε σχεδόν τρία χρόνια για την τεκμηρίωση και τη συγγραφή του, κυκλοφόρησε στα ισπανικά το 2013 με εξαιρετική επιτυχία. Το βιβλίο ήταν υποψήφιο για το βραβείο Planeta, ενώ το 2015 τιμήθηκε με το Mediterranean Culture Award στην Ιταλία. Την ίδια χρονιά η πόλη του Κρότωνα τον τίμησε με τη διάκριση Encomio Solenne για την ιστορική ακρίβεια και την παγκόσμια εμβέλεια του μυθιστορήματος αυτού που «έδωσε νέα ζωή στη μορφή του Πυθαγόρα».

Βιοτεχνία υαλικών
Μένης Κουμανταρέας

Η ιστορία της Μπέμπας και του Βλάση Ταντή, που διατηρούν ένα μαγαζί με γυαλικά. Εκείνη θεληματική και ανήσυχη με τους άλλους άντρες. Εκείνος καταθλιπτικός κι αιώνια ερωτευμένος με τη γυναίκα του. Τους πλαισιώνουν ο Βάσος και ο Σπύρος, δύο φίλοι κωμικοτραγικοί. Μια ιστορία χαμένων ιδεολογιών και ξοφλημένων ονείρων στη μεταπολεμική Ελλάδα. Βιβλίο- σταθμός στην πορεία του συγγραφέα. Μένει πάντα κλασικό στη συνείδηση των αναγνωστών.
«Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έργο ακέραιο και αντιπροσωπευτικό, με μια λιτότητα μέσων που δύσκολα την έχουν εκμεταλλευτεί με ίση απόδοση και υποβολή άλλοι, προγενέστεροι και σύγχρονοι του Μένη Κουμανταρέα. Πώς ένας πεζογράφος επέτυχε να φτάσει σε μια κάθαρση των αισθημάτων σαν αυτή στην οποία μας οδηγεί αγάλια αγάλια ο Κουμανταρέας μού είναι δύσκολο να το διατυπώσω σαφέστερα, όσο και να μην έχω καμιά αμφιβολία για την ύπαρξη αυτής της κάθαρσης». MarioVitti
«Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Είναι η τέχνη και τα τεχνάσματα του βίου ή καλύτερα της επιβίωσης. Το βιβλίο θέτει το ερώτημα: πώς θα επιζήσουμε από τη γελοιοποίηση; Η απάντηση είναι η καρικατούρα της απαισιοδοξίας όπως μας την παρουσιάζει η Βιοτεχνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το θέμα του βιβλίου είναι κοινωνικό και πολιτικό, αλλά με την έννοια της έκθεσης και όχι της θέσης. […] Η οικτρή επιχείρηση της ΜπέμπαςΤαντή μάς λέει πως «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Αν καταλάβουμε πραγματικά τι συμβαίνει μ’ αυτή τη γυναίκα, τότε υπάρχει η ελπίδα ν’ αλλάξουμε». Κρίτων Χουρμουζιάδης
Ο Μένης Κουμανταρέας γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών Κάρολος Μπερζάν και φοίτησε για σύντομο χρονικό διάστημα στη Νομική και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες ως το 1981 και ασχολήθηκε για λίγο με τη δημοσιογραφία. Κατά διαστήματα έζησε στο Λονδίνο (1948), στο Βερολίνο (1970), ενώ έκανε σειρά ομιλιών σε πανεπιστήμια της Φινλανδίας (1984). Έπειτα από τέσσερις δίκες, το 1969 απαλλάχτηκε από την κατηγορία «περί ασέμνου δημοσιεύματος», που του είχε απαγγελθεί από το στρατιωτικό καθεστώς για το Αρμένισμα. Το 1970 συμμετείχε στην αντιδικτατορική έκδοση Δεκαοχτώ κείμενα. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, πρόεδρος της εταιρείας θεάτρου Σκηνή και Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζή, μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της ΚΟΕΜ του Στ. Ξαρχάκου και του Συμβουλίου των Φίλων της Ορχήστρας των Χρωμάτων. Βραβεύτηκε με το
Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τα έργα του Το αρμένισμα (1967) και Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (1997), με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τα έργα του Βιοτεχνία υαλικών (1976) και Δυο φορές Έλληνας (2002) και με το βραβείο Blue Book στην Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης το 2001 για το μυθιστόρημά του Ο ωραίος λοχαγός. Το 2008 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1961, μεταφράζοντας στο περιοδικό Ο Ταχυδρόμος πεζά των Hemingway, Joyce και Moravia. Το 1962 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων Τα μηχανάκια. Έχει γράψει πλήθος κριτικών και άρθρων και έχει σημαντικό μεταφραστικό έργο. Έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. To 2014
κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη ο «Θησαυρός του χρόνου και το 2015 η «Σειρήνα της ερήμου», το τελευταίο του μυθιστόρημα. Ο Μένης Κουμανταρέας πέθανε το 2014 στην Αθήνα.