Το ωραιότερο σημείο. Η ταράτσα του Μιχαήλ. Την πιο κατάλληλη ώρα. Όταν ο ήλιος μαλακώνει και η ατμόσφαιρα γίνεται τόσο διαυγής που στον ορίζοντα διαγράφονται οι αέρινες σιλουέτες των νησιών. Από την Κέρο, τη Σχοινούσα και την Αμοργό, ίσαμε την Πάρο και τη Φολέγανδρο. Και μετά σκοτάδι. Με μια κατευναστική σιγαλιά να κατακάθεται στις πεζούλες σαν μπαμπάκινο κουκούλι. Σ’ ένα λοφίσκο ξερό -μόνο χώμα και σγουροί θάμνοι. Και γύρω σπίτια απλά – μόνο τοίχοι λευκοί και χρωματιστά παράθυρα. Κάθε χρόνο η ίδια επιστροφή. Σαν τάμα. Στην αυλή του Αντώναρου, εκκλησιά φυτεμένη με γεράνια κι αντίδωρο, κλασικά, από τον φούρνο της Γιωργούλας.

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Γιατί όταν οι ακτές ξεβράζουν πτώματα οι λυρικές θαλασσογραφίες φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Του τόπου–Αιγαίο με τις καραβιές των προσφύγων και του χρόνου– σήμερα για το αενάως επαναλαμβανόμενο έγκλημα. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, με σωσίβιο ελπίδας μια γωνίτσα στις φαβέλες ή στο τρένο της μεγάλης φυγής. Αν βεβαίως δεν θαλασσοπνιγούν. Αν προλάβουν να πατήσουν στεριά…

Το ωραιότερο σημείο, πάλι, εκεί. Ακλόνητο. Αμετακίνητο. Αμετάβλητο. Το κάθε τέτοιο σημείο –αμέτρητα λευκά στίγματα- διάσπαρτα στο πέλαγο. Με μόνη διαφορά ότι οι άνθρωποι έγιναν περισσότερο υποψιασμένοι. Και πιο ενσυνείδητοι. Λιγότερο, φευ, αθώοι. Γιατί ο φόβος ελλοχεύει μέσα τους πως ουδεμία βεβαιότητα ισχύει πια, ούτε καν η ελπίδα πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».

Το μυθιστόρημα του Σταύρου Χριστοδούλου με τίτλο "Hotel National" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντης.