Το μυθιστόρημα «Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο» της Σίρλεϋ Τζάκσον κυκλοφορεί στις 3 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ταυτόχρονα πραγματοποιούνται στο Δουβλίνο τα γυρίσματα για την μεταφορά του στον κινηματογράφο.

Η Σίρλεϋ Τζάκσον γράφει μυθιστορήματα και διηγήματα που κινούνται στον χώρο του υπερφυσικού. Έχει κερδίσει ένα βραβείο O. Henry το 1949, ήταν υποψήφια για National Book Award το 1960- και έχει επηρεάσει τους σημαντικότερους σύγχρονους λογοτέχνες του είδους, όπως ο Στίβεν Κινγκ, η Τζίλιαν Φλυν και ο Νέιλ Γκάιμαν. Σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται στο προσκήνιο με επανεκδόσεις, μελέτη των βιβλίων της στα πανεπιστήμια, μια επερχόμενη κινηματογραφική μεταφορά, ραδιοφωνικές διασκευές, προβολή από ΜΜΕ και πωλήσεις που παραμένουν υψηλές. 

100 χρόνια μετά τη γέννησή της, οι εκδόσεις Μεταίχμιο πρόκειται να κυκλοφορήσουν ένα από τα πιο γνωστά βιβλία της αμερικανίδας συγγραφέα: Το θρυλικό "We have always lived in the castle" («Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο») μεταφράζεται από τη Βάσια Τζανακάρη -για πρώτη φορά στα ελληνικά- και κυκλοφορεί στις 3 Οκτωβρίου 2016. Πρόκειται για μια ιστορία τρόμου με σύνθετους χαρακτήρες. Όπως η ίδια έχει δηλώσει:

«Ένα συναρπαστικό βιβλίο μυστηρίου και ταυτόχρονα μια τέλεια σπουδή για το τι μπορεί να κρύβεται στο μυαλό των ανθρώπων».

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών, της Μέρικατ και της Κόνστανς Μπλάκγουντ, που ζουν με τον θείο τους Τζούλιαν, ο οποίος είναι ασταθής τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Η υπόλοιπη δυναστεία αφανίστηκε όταν κάποιος έριξε αρσενικό σε ένα μπολ με ζάχαρη την οποία τα μέλη της οικογένειας χρησιμοποίησαν για να πασπαλίσουν το επιδόρπιό τους.
Η Μέρικατ θέλει να διατηρήσει τον εύθραυστο τρόπο ζωής τους. Από τότε όμως που η Κόνστανς αθωώθηκε για τη δολοφονία της υπόλοιπης οικογένειάς τους, ο κόσμος δεν αφήνει σε ησυχία τους Μπλάκγουντ. Όταν ο ξάδερφος Τσαρλς τούς επισκέπτεται με εξαιρετικά φιλική διάθεση και επιμένει να δει τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού τους, η Μέρικατ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προστατέψει την εναπομείνασα οικογένειά της.

Απόσπασμα

Στη μέση του δρόμου, βγήκα απ’ τη σκιά και βρέθηκα στη φωτεινή, παραπλανητική λιακάδα του Απριλίου όταν θα έφτανε Ιούλιος, η επιφάνεια του δρόμου θα μαλάκωνε από τη ζέστη και τα πόδια μου θα κολλούσαν, κάνοντας τη διάβαση πιο επικίνδυνη (το πόδι της Μέρι Κάθριν Μπλάκγουντ κόλλησε στην πίσσα κι εκείνη ζάρωσε, καθώς ένα αυτοκίνητο όρμησε καταπάνω της πήγαινε πίσω, στην αρχή) και τα κτίρια θα ήταν πιο άσχημα. Το χωριό ήταν ομοιόμορφο, βγαλμένο από την ίδια εποχή, φτιαγμένο στο ίδιο ύφος. Ήταν λες και οι άνθρωποι χρειάζονταν την ασχήμια του χωριού και τρέφονταν από αυτή. Τα σπίτια και τα μαγαζιά έμοιαζαν σαν να χτίστηκαν με φούρια που φανέρωνε περιφρόνηση, για να παράσχουν καταφύγιο στους άχρωμους και τους άσχημους, κι ήταν λες και το σπίτι των Ρότσεστερ, το σπίτι των Μπλάκγουντ, ακόμα και το δημαρχείο, είχαν βρεθεί εδώ κατά λάθος, από κάποια μακρινή όμορφη χώρα όπου οι άνθρωποι ζούσαν με χάρη. Ίσως τα ωραία σπίτια να τα είχαν καταλάβει –πιθανόν σαν τιμωρία για τους Ρότσεστερ και τους Μπλάκγουντ και τις κατά βάθος μοχθηρές καρδιές τους;– και τα κρατούσαν αιχμάλωτα στο χωριό. Ίσως η αργή σήψη τους να ήταν σημάδι της ασχήμιας των χωρικών. Τα παραταγμένα μαγαζιά κατά μήκος της Μέιν Στριτ είχαν το ίδιο κι απαράλλαχτο γκρίζο χρώμα. Οι ιδιοκτήτες τους έμεναν από πάνω, σε μια σειρά διαμερισμάτων δεύτερου ορόφου, και οι κουρτίνες στα παράθυρά τους ήταν άχρωμες, χωρίς ζωή· ό,τι ήταν φτιαγμένο για να είναι πολύχρωμο έχανε γρήγορα την ψυχή του στο χωριό. Δεν έφεραν οι Μπλάκγουντ τον μαρασμό στο χωριό. Οι χωρικοί ταίριαζαν εδώ και το χωριό ήταν το μόνο κατάλληλο μέρος γι’ αυτούς.

Η ταινία

Τα γυρίσματα της ταινίας που βασίζεται στο βιβλίο «Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο» έχουν ήδη ξεκινήσει στο Δουβλίνο, με παραγωγό τον Μάικλ Ντάγκλας και πρωταγωνιστές δημοφιλείς ηθοποιούς. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2017.