Από τη Νέα Ορλεάνη στην κορυφή του κόσμου, ο 28χρονος καλλιτέχνης είναι η απάντηση στα κλισέ που διέπουν τη μαύρη μουσική, φτιάχνοντας δίσκους που δεν αποζητούν -μόνο- την εμπορική επιτυχία, αλλά δημιουργούν συζητήσεις γύρω από το μέλλον του rnb και του hip hop.

Η αρχή έγινε κάπου το 2011, όταν με το “Nostalgia, Ultra”, ένα mixtape που ανέβασε μόνος του στο tumblr του “Boys Don’t Cry”, κίνησε το ενδιαφέρον του κύκλου του. Είχαν προηγηθεί χρόνια που έγραφε τραγούδια για τη Beyoncé και τον Justin Bieber, ενώ ήταν ήδη μέλος της κολλεκτίβας του Tyler, The Creator, “Odd Future”. Η Def Jam φυσικά δε θα άφηνε ένα τέτοιο εκκολαπτόμενο ταλέντο ανεκμετάλλευτο.

Με το “Channel Orange” λοιπόν, το 2012 μάς συστήθηκε και επίσημα, και η γνωριμία αυτή έμελε να αποδειχτεί ενδιαφέρουσα. Άκρως ερωτικό, με υπονοούμενα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του -αργότερα παραδέχτηκε ότι πολλά τραγούδια του έχουν γραφτεί για την έλξη του για άλλους άνδρες-, εθιστικό και σκοτεινό, με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, jazz και soul, κατέλαβε περίοπτη θέση ανάμεσα στα καλύτερα albums της χρονιάς.

Και μετά ήρθε η σιωπή. Φήμες και ειδήσεις προσπαθούσαν να του εκμαιεύσουν πληροφορίες για το πότε θα έκανε το επόμενο βήμα. Αυτό που θα έκρινε αν μιλούσαμε για ένα καλλιτέχνη που άξιζε τελικά την  προσοχή μας ή για έναν ακόμη διάττοντα αστέρα. Παράλληλα ήθελε να αποδεσμευτεί από την Def Jam και μόνο ένας τρόπος υπήρχε.

Έτσι, ήρθε το “Endless”, ένα visual album, που τον απεικονίζει σε μερικά περίεργα video να μαστορεύει μια σκάλα. Πολλοί το είδαν, λίγοι έχουν προς το παρόν καταλάβει, ενώ το μουσικό κομμάτι δεν παρουσιάζει κάτι αξιομνημόνευτο ή κάτι που θα μπορούσε να συγκριθεί με το πρώτο του album, κάνοντας πολλούς fans να ξενερώσουν. Ουσιαστικά ήταν μια κυκλοφορία που λειτούργησε ως teaser για αυτό που θα ερχόταν στη συνέχεια. Μόλις δύο μέρες μετά, έρχεται το “Blonde” ή “Blond”, όπως γράφεται στο εξώφυλλο του δίσκου, αποκλειστικά από την Apple Music, με πρώτο single το “Nikes”. Οι συντελεστές πολλοί και σημαντικοί. Beyoncé, James Blake, Andre 3000, Pharrell Williams, Kendrick Lamar, όλη η αφρόκρεμα του σύγχρονου hip hop, με τον Ocean να κρατά τα ηνία.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο album. Δεν περιέχει κανέναν hit κράχτη που θα κολλήσει στο κεφάλι σας με το πρώτο άκουσμα. Αν του δώσετε όμως μια ευκαιρία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην εντυπωσιαστείτε από την φανταστική παραγωγή, τους ηλεκτρονικούς ήχους, τους στίχους που μιλάνε στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου και από την καταπληκτική ερμηνεία του Ocean. 

Ίσως και αυτή να είναι η δύναμή του. Το ότι, ενώ θα μπορούσε άνετα να φτιάξει ένα album που θα συγκλόνιζε από το πρώτο άκουσμα, με πολλά hits και άγριο προμοτάρισμα, αυτός πήγε κόντρα στην πεπατημένη, και προσπάθησε να δαμάσει τους εσωτερικούς του δαίμονες. Με τους οποίους όμως ταυτιζόμαστε και εμείς όλο και περισσότερο σε κάθε ακρόαση. Το “Blonde” δεν περιορίζεται στα στεγανά που βάζουν το r&b ή η soul, παίζει με το ambient και την pop, είναι πολύ σκοτεινό, αλλά και ταυτόχρονα αισιόδοξο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα crossover album, αφού μπολιάζει επιρροές από τις προσωπικές καταβολές του Ocean και των συνοδοιπόρων του, με τη μουσική τού τώρα, αλλά κλείνοντας το μάτι και στο παρελθόν.

O Frank Ocean λοιπόν, αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για έναν τυχαίο μουσικό. Είναι αρκούντως «σπουδαγμένος», ζει το τώρα, αγαπάει τα ελαττώματά του, τα λάθη του και προβληματίζεται μαζί με τη γενιά του για θέματα αγάπης, μοναξιάς, απώλειας και συντροφικότητας. Το “Blond” θα είναι σίγουρα ένα από τα albums της χρονιάς, αν και ο Ocean είναι σίγουρο ότι δε θα αναπαυτεί στις δάφνες του. Ίσως του πάρει πάλι τέσσερα χρόνια, αλλά θα σκεφτεί πάλι προσεκτικά και μεθοδικά το επόμενο του βήμα για να μας εκπλήξει. Κάτι μας λέει ότι θα τα καταφέρει.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ