Ζητάμε από πρόσωπα της πόλης να φτιάξουν τις λίστες της ζωής τους και ξεκινάμε με την νικήτρια του βραβείου Νέου Λογοτέχνη 2016, Κάλλια Παπαδάκη.

Οι λίστες μου μεγαλώνουν, μικραίνουν, κονταίνουν ή ψηλώνουν στο ανάστημα. Δεν έχουν σειρά, ταινίες, βιβλία, ταξίδια, ατάκτως ερριμμένα. Μοιάζουν με συρτάρι γραφείου, όσο τακτοποιημένο κι αν το επιθυμείς, αυτό από μόνο του δεν αρκεί, οι σημειώσεις χάνονται, οι χρονιές μπλέκονται, μένουν οι αφιερώσεις, στο περιθώριο.  

Ταινίες

1. Αγάπη (Μίχαελ Χάνεκε) για τη συγκινητική απεικόνιση της ανθρώπινης φθοράς και της συντροφικότητας,
2. Η Ανθρώπινη Κατάσταση (Μασάκι Κομπαγιάσι), μια τριλογία κοντά στις δέκα ώρες θέασης, αξίζει ίσαμε το ξημέρωμα,
3. Κλεό, από τις 5 έως τις 7 (Ανιές Βαρντά) για την εγγύτητα του Θανάτου και το πόσο μα πόσο υποκειμενικός είναι ο χρόνος,
4. Όταν ξέσπασε η βία (Τζον Μπούρμαν) για την υφέρπουσα βία που τρυπώνει παντού κι όλα τα διαφθείρει, ακόμη και το ειδυλλιακό τοπίο της φύσης,
5. Μια γυναίκα εξομολογείται (Τζον Κασσαβέτης), γιατί αλλιώς θα επέλεγα την Ερωτική Θύελλα του Κασσαβέτη.

Σειρές
Δεν βλέπω σειρές. Με ενοχλεί η αποσπασματικότητα. Ίσως, γιατί συγκεντρώνομαι δύσκολα. Προτιμώ τις ταινίες, ή αντίστοιχα ένα καλό βιβλίο, επιθυμώ να έχω τη δυνατότητα να δω την ταινία, να διαβάσω το βιβλίο, μια κι έξω. Κι είναι μεγάλη η ψυχική επιβράβευση· τα πράγματα να ολοκληρώνονται και να έχουν ένα τέλος, βέβαιο και χρονικά καθορισμένο. Πόσο απελευθερωτικό!

Βιβλία
Δεν είναι μόνο πέντε τα βιβλία που με σημάδεψαν. Κάθε φορά, η λίστα μου αλλάζει. Κι αυτά αντίστοιχα, όπως και τα προηγούμενα, αποτελούν ένα μικρό φόρο τιμής, σ’ εκείνα που άφησα έξω από τη λίστα. 

1. Δόκτωρ Φάουστους (Τόμας Μαν),
2. Το βιβλίο της Ρουθ (Τζέιν Χάμιλτον),
3. Άπαντα (Μάριος Χάκκας),
4. Η κοινή ανθρώπινη μοίρα (Σάμιουελ Μπάτλερ),
5. Σε έναν άγνωστο Θεό (Τζον Στάινμπεκ). 

Δίσκοι
Δεν ξέρω αν είναι, πράγματι, οι αγαπημένοι μου δίσκοι. Έχουν κυρίως να κάνουν με τις εποχές και τα χρόνια “εκείνα”. Κάποιους τους άκουσα στην εποχή τους, κάποιους άλλους ετεροχρονισμένα. Όλοι τους με συνόδευσαν σε ταξίδια, σκέψεις, πόλεις, με συνέδεσαν με κουβέντες και ανθρώπους. Όταν τους ακούω, είναι σαν να επιστρέφω σε ένα δωμάτιο εστίας, σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα εξοχικό που άφησα και στον τοίχο τους έχω χαράξει στη γωνία με κλειδί, μια ημερομηνία.

1. Gone Dead Train (Crazy Horse),
2. If you knew Suzi (Suzi Quatro),
3. The Queen is Dead (The Smiths),
4. Black Eyed Man (Cowboy Junkies),
5. The Early Years (Tom Waits).

Συναυλίες
Λυπάμαι που θα το γράψω, αλλά δεν έχω καλή σχέση με τις συναυλίες. Τις αποφεύγω. Δίχως αυτό να σημαίνει, ότι δεν μ’ αρέσουν. Όπως και να ‘χει, είναι λίγες οι συναυλίες, στις οποίες βρέθηκα.

1. Τόρι Άμος στο Άλμπανι της Νέας Υόρκης,
2. Άνι Ντι Φράνκο στο πανεπιστήμιο Βάσαρ,
3. Μελίσα Έθεριτζ στην κεντρική πλατεία του Σαν Φρανσίσκο και
4. Γιαν Γκαρμπάρεκ στον Λυκαβηττό.

Προορισμοί/Ταξίδια

1. Θα επισκεπτόμουν ξανά την Αριζόνα για τον αχανή της ορίζοντα, την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά σε κανένα προορισμό,
2. την Ινδία για τη φύση της, τις γεύσεις και τους ανθρώπους της, αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για μια άσκηση θάρρους, ο χρόνος και η ιδιωτικότητα δεν υφίστανται,
3. την Μάντοβα για τα υπέροχα μεσαιωνικά παλάτσι και το νερό που έχεις την εντύπωση κάποιες φορές ότι θα καλύψει μεμιάς ολάκερη την πόλη.  
4. Κι αν ήταν στο χέρι μου, θα ταξίδευα ευθύς για το Κιότο
5. και το Ρέικιαβικ.
   Νιώθω πως έχουν συγγένεια με την παλαιότητα του κόσμου, με την απαρχή της υλικότητας, λες και όλοι προερχόμαστε από τα έγκατά τους.

Αθήνα

1. Το μονοπάτι ανάμεσα στην Ακρόπολη και την αρχαία αγορά, στο ύψος του θερινού κινηματογράφου Θησείου,
2. τα αφιερώματα σκηνοθετών στην ταινιοθήκη,
3. τις εισόδους των πολυκατοικιών στην Πατησίων,
4. τα συνοικιακά βιβλιοπωλεία που σερβίρουν καφέ φίλτρου
5. και το ποτό με φίλους στο Παγκράτι μετά την προβολή των 8 στο Πτι-Παλαί.   

Η Κάλλια Παπαδάκη γεννήθηκε το 1978. Σπούδασε οικονομικά στις ΗΠΑ, στο Bard College και το Πανεπιστήμιο Brandeis. Το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων "Ο ήχος του ακάλυπτου" (εκδόσεις Πόλις) απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω" για το 2010. Έχει συμμετάσχει σε συλλογές διηγήματων και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικα "Νέα Εστία" και "Ποιητική". Ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή σεναρίων για ταινίες μεγάλου μήκους. Το πρώτο της σενάριο ήταν για την ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου "September". Για το μυθιστόρημά της Δενδρίτες (εκδόσεις Πόλις) κέρδισε το βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2016 των του περιοδικού Κλεψύδρα και του Έναστρον Βιβλιοκαφέ.