Με αφορμή τη συνεργασία του με τη Μαρία Φαραντούρη στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στις 7 Απριλίου, το click@Life μιλά με τον ευαίσθητο «παραμυθά» του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού Χρήστο Θηβαίο.

Κάπου ανάμεσα στις πρόβες του για τη συναυλία με τη Μαρία Φαραντούρη, ο Χρήστος Θηβαίος, οικείος, προσιτός και άνετος, ταξίδεψε για λίγο με το click@Life στις μουσικές του, μίλησε για το πολιτικό τραγούδι σήμερα και έστρεψε το βλέμμα μας στα μάτια των παιδιών.

«Στην κόψη του Τραγουδιού» είναι ο τίτλος της μουσικής παράστασης που θα παρουσιάσετε με τη Μ. Φαραντούρη στο Μέγαρο. Τι υποδηλώνει αυτός ο τίτλος;

Υποδηλώνει κατ’αρχήν το περιεχόμενο των τραγουδιών το οποίο έχει μια δυναμική των τελευταίων 40 χρόνων από πλευράς τραγουδοποιίας. Τα τελευταία 40 χρόνια στο πολιτικό τραγούδι αποτελούν τη δύναμη, το κίνητρο και την εκκίνηση αυτής της συναυλίας. Και από την άλλη μεριά, υποδηλώνει τη σύντηξη -όπως γίνεται με τα μέταλλα- ανάμεσα σε εμένα και σε μια ιστορική μορφή του ελληνικού τραγουδιού και όχι μόνο, όπως είναι η κ. Μαρία Φαραντούρη.

Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεστε με τη Μ. Φαραντούρη επί σκηνής.

Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε κι έχει μια διαφορά από την πρώτη. Η πρώτη φορά ήταν στο Μέγαρο Μουσικής το 2008 όταν εκλήθην να ερμηνεύσω μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη το έργο «Ένας Όμηρος» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μπρένταν Μπίαν, όπου κάλυπτα το 1/3 του προγράμματος, σε μια πολύ δυνατή συνεργασία. Τώρα πια γίνεται μια συνεργασία όπου η κ. Μαρία Φαραντούρη έχει γίνει «Μαρία μου» και το χαίρομαι πάρα πολύ. Είναι μεγάλη μου τιμή.

Πώς προέκυψε η σημερινή σας συνεργασία;

Η Μαρία είναι ένας άνθρωπος πολύ γενναιόδωρος, όπως και η καριέρα της. Έρχεται σε όλες μου τις συναυλίες και κάποια στιγμή μου πρότεινε αυτή τη συνεργασία. Εγώ όχι απλά δέχτηκα, ενθουσιάστηκα κι άρχισα αμέσως να δουλεύω πάνω στο υλικό.

Τι θα μας παρουσιάσετε αυτή τη φορά;

Στη συναυλία θα υπάρχουν τραγούδια της Μαρίας γνωστά που ξέρει όλος ο κόσμος, τραγούδια δικά μου γνωστά που ξέρει όλος ο κόσμος, τραγούδια της Μαρίας που τραγουδάω εγώ και τραγούδια δικά μου που τραγουδάει η Μαρία. Θα γίνει επίσης, μια μεγάλη αναφορά σε μεγάλους συνθέτες, όπως είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μάνος Χατζιδάκις και ένα μικρό αφιέρωμα στον Lucio Dalla. Θα ακουστούν κομμάτια του Μπρεχτ, του Λόρκα, του Καββαδία, του Τριπολίτη. Είναι πολύ μεγάλο και αιχμηρό το πρόγραμμα.

Ποιο είναι το κοινό σημείο των δυο σας;

Επειδή η Μαρία κουβαλάει όλη αυτή τη μεγάλη ιστορία και εγώ έχω τη δική μου πορεία, νομίζω ότι υπάρχει κάτι πάρα πολύ απλό: ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Αυτό είναι το κοινό: ότι δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς να τραγουδάμε, να ερμηνεύουμε και να κάνουμε μουσική.

Λέγεται ότι τα τραγούδια στήνουν γέφυρες ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν. Πόσο σημαντικό είναι σήμερα να ταξιδεύουμε στο παρελθόν;

Θα απαντήσω με μια κουβέντα του Σαρτρ, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για τους φιλοσόφους που προϋπήρξαν, είπε κάποια στιγμή σοφά «Δεν θα μπορούσα να δω πιο μπροστά, πιο μακριά, αν δεν ήμουν νάνος σε πλάτη γιγάντων».

Αισθάνεστε στα αλήθεια «παραμυθάς» όπως είναι το παρατσούκλι που σας έχουν «κολλήσει»;

Πιστεύω στα θαύματα, πιστεύω στα παραμύθια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει μετέπειτα ζωή. Πιστεύω ότι τελειώνουν όλα και για αυτό το λόγο πιστεύω στα θαύματα και στα παραμύθια. Δεν θέλω να έχω προδιαγράψει πριν πεθάνω τη μετέπειτα ζωή μου. Θέλω να μου κάνουν έκπληξη…

Πόσο επηρεάζει η σημερινή κατάσταση την παραγωγική δημιουργική σας διαδικασία;

Δεν εμπνέομαι ούτε από την ανεργία ούτε από την κρίση. Εμπνέομαι όμως, από την πίστη και από την ύπαρξη των ανθρώπων, που είναι η μόνη μου ελπίδα έτσι ώστε να φανταστώ ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα τους δυο μου γιους και τα παιδιά όλων των ανθρώπων φυσικά. Είμαι ένας πλήρης άνθρωπος, δηλαδή αν τύχαινε να πεθάνω σήμερα το βράδυ δεν θα είχα να ζηλέψω τίποτα. Τα είχα όλα. Και αυτό επειδή έχω μάθει να πετάω. Το ένα μου φτερό θα είναι για πάντα τα παιδιά μου, όσα παιδιά κι αν κάνω και το άλλο μου φτερό θα είναι η γυναίκα μου. Οπότε δε μου λείπει τίποτα. Δεν ξέρω τι άλλο να ζητήσω. Ξέρω μόνο να στηρίζω. Δεν θέλω τίποτα άλλο.

Τι είναι για εσάς το πολιτικό τραγούδι και κατά πόσο το υπηρετείτε με τα κομμάτια σας;

Πολιτικό τραγούδι μπορεί να είναι κι ένα ερωτικό τραγούδι. Για παράδειγμα να χρησιμοποιήσω έναν δικό μου στίχο «Είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί». Είναι ταυτόχρονα ερωτικός και πολιτικός. Ή ένα παράδειγμα του Νίκου Καββαδία και του Θάνου Μικρούτσικου «Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι, Αύγουστος ήταν δεν ήτανε θαρρώ, τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι». Είναι και ερωτικό και πολιτικό μαζί.

Η έμπνευσή σας είναι πολιτική όταν γράφετε ένα τραγούδι;

Είναι και πολιτική και ερωτική. Ακόμα κι όταν είναι να γράψω ένα πολιτικό τραγούδι μπορεί να είναι ερωτική η έμπνευση. Όπως ένα tango που έγραψα, που είναι ένας ερωτικός ρυθμός στο «Γίνε αντίλαλος χαρά μου». Είναι ένα πολιτικό τραγούδι σε έναν ερωτικό ρυθμό. Έγραψα σε ένα ερωτικό τραγούδι «Ξημέρωμα στην Εθνική, σε αγαπάω ακόμα, σε χρειάζομαι γιατί με σκορπάς, με τρέφεις όπως η βροχή το χώμα». Είναι ερωτικό αλλά μιλάει για την Ελλάδα. Εγώ τα μπερδεύω μέσα μου αυτά, γιατί έτσι ζω.

Πόσο υπεύθυνο θεωρείτε τον καθένα από εμάς για τη σημερινή κατάσταση;

Δεν θα κρίνω ποτέ ως υπεύθυνο κάποιον για την πολιτική κατάσταση από εκείνους που δεν είναι επώνυμοι. Υπεύθυνοι είναι άνθρωποι όπως είναι οι πολιτικοι, όπου σε μια δίκαιη κοινωνία θα μπορούσε να δικαστεί και να πάει φυλακή ο Γεώργιος Παπανδρέου ή ο Γεώργιος Παπακωνσταντίνου. Δεν μου φταίει ο δημόσιος υπάλληλος ή ο φιλόλογος ή ο υπάλληλος μιας ιδιωτικής τράπεζας ο οποίος παίρνει κάποια επιδόματα. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αυτοί οι οποίοι προβάλλονται και προβάλλουν τον εαυτό τους ότι μπορούν να διαχειριστούν μια κοινωνία αυτοί φταίνε.

Όσο για τον ρόλο του καλλιτέχνη;

Ποτέ η τέχνη δεν άλλαξε την πραγματικότητα. Η τέχνη κινητοποιεί τη συνείδηση. Αν η συνείδηση κινητοποιήσει την πράξη, τότε την αλλάζει την πραγματικότητα.

Κλείνοντας, θα θέλατε να πείτε κάτι;

Να κοιτάτε όλοι τα μάτια των παιδιών σας. Τα παιδιά για κάθε γονιό δεν είναι ούτε το παρόν, ούτε η πραγματικότητα. Τα παιδιά για κάθε γονιό έχουν δύο υπάρξεις: η μία είναι τα όνειρα τα οποία οι γονείς δε ζήσανε και η άλλη είναι η δυνατή αλήθεια ότι τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους, ανήκουν στη δική τους γενιά.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]