Η αρχετυπική rock μπάντα, που όρισε το rock ως τρόπο ζωής και ύφος -τόσο τη φωτεινή όσο και τη «σκοτεινή» του πλευρά- κλείνει μισό αιώνα παρουσίας στο μουσικό στερέωμα. Κι όμως, οι Jagger, Richards και σία είναι ακόμα εδώ…

Μολονότι η μπάντα σχηματίστηκε το 1962, ο Mick Jagger και ο Keith Richards ήταν παιδικοί φίλοι από τη δεκαετία του ’50, μέχρι που τους «χώρισε» μια μετακόμιση. Ξανασυνδέθηκαν το 1960 σε μια τυχαία συνάντηση στο τρένο, η οποία αποτέλεσε το βασικό έναυσμα για τον σχηματισμό των Stones. Εκείνος ωστόσο που πήρε την τελική πρωτοβουλία δημιουργίας του συγκροτήματος ήταν ο κιθαρίστας Brian Jones.

Έδωσαν την πρώτη τους συναυλία το 1962 υπό το όνομα «The Rollin’ Stones», όνομα το οποίο είχαν «ξεσηκώσει» από ένα δίσκο του Muddy Waters.

Το κλασικό τους line-up ολοκληρώθηκε τον Γενάρη του 1963, με την προσχώρηση του drummer Charlie Watts. Τον Δεκέμβρη του 1962 είχε γίνει μέλος της μπάντας και ο ιστορικός τους μπασίστας Bill Wyman.

Η μεγάλη δεκαετία του ‘60

Στην Decca Records υπέγραψε η μπάντα το 1962. Μετά την αποτυχία της εταιρείας στον προσεταιρισμό των Beatles, προσέφερε στους Rolling Stones ένα συμβόλαιο με πραγματικά πολύ καλούς όρους για να σιγουρέψει τη συμφωνία. Η μπάντα έπαιρνε τριπλάσιο ποσοστό δικαιωμάτων επί των κερδών σε σχέση με το σύνηθες για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα, εξασφάλιζε πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο στις ηχογραφήσεις και ιδιοκτησία των master tapes αυτών των ηχογραφήσεων.

Το πρώτο τους άλμπουμ που είχε το όνομά τους (1964) έκανε μεγάλη επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, όπου χτύπησε πρωτιά στα charts, αλλά δεν είχε ανάλογη πορεία στις ΗΠΑ. Το αμερικανικό σκέλος της περιοδείας που ακολούθησε, περιγράφεται από τον τότε μπασίστα των Stones, Bill Wyman, σαν «καταστροφή», λόγω της έλλειψης αναγνωρισιμότητας της μπάντας σε αμερικανικό έδαφος.

Ο κιθαρίστας Brian Jones ήταν αρχικά το «πρόσωπο»-ηγέτης της μπάντας, αλλά σύντομα υπερκεράστηκε από το δίδυμο Jagger-Richards, που ανέλαβαν το κύριο βάρος της σύνθεσης, όσο η μπάντα ξέφευγε από τις διασκευές. Αυτό μεγάλωνε σταδιακά την απόσταση του Jones από τα υπόλοιπα μέλη και ταυτόχρονα, τον βύθισε ακόμη πιο βαθιά στα ναρκωτικά. Εγκατέλειψε τους Stones στις αρχές του Ιούνη 1969, και βρέθηκε νεκρός τρεις εβδομάδες αργότερα, πνιγμένος στην πισίνα του σπιτιού του.

Δυο μέρες μετά το θάνατο του Jones, οι Rolling Stones έδωσαν μια μεγάλη συναυλία στο Hyde Park του Λονδίνου. Πρόκειται για την πρώτη τους συναυλία με το Mick Taylor στις τάξεις τους. Ο Mick Jagger κατά τη διάρκεια της συναυλίας ελευθέρωσε χιλιάδες πεταλούδες, ενώ απήγγειλε ένα απόσπασμα από την ελεγεία του Percy Bysshe Shelley Adonais στη μνήμη του Jones.

Απογείωση και καταχρήσεις

Το άλμπουμ τους το 1971 «Sticky Fingers» ήταν το πρώτο που κατάφερε να πιάσει πρωτιά ταυτόχρονα σε βρετανικά και αμερικανικά charts. Όσον αφορά στην Αμερική, ήταν ο πρώτος σε μια σειρά οκτώ δίσκων που άγγιξαν τη θέση No1.

Ο αντικαταστάτης του Jones, o Mick Taylor, εγκατέλειψε τη μπάντα το 1974. Επρόκειτο για ένα συνδυασμό οικονομικών (σύμβουλοι της μπάντας προέτρεπαν τα μέλη της να φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο για φορολογικούς λόγους) και νομικών λόγων (κατηγορίες που είχαν απαγγελθεί στους Jagger-Richards και στον παραγωγό Jimmy Miller για ναρκωτικά). Τα παραπάνω δημιούργησαν ένα γενικό κλίμα αβεβαιότητας για το πότε θα μπορούσε η μπάντα να ηχογραφήσει ή να βγει σε περιοδεία κι έκαναν τις σχέσεις του Taylor με τους υπόλοιπους αρκετά περίπλοκες, οδηγώντας τελικά στην αποχώρησή του. Μετά από αυτό, προσχώρησε στη μπάντα ο Ronnie Wood κι από τότε είναι ο μόνιμος δεύτερος κιθαρίστας.

Η μπάντα συνέχισε να ηχογραφεί μετά το 1975, πιο αραιά αλλά σχεδόν πάντα με τεράστια εμπορική απήχηση. Ωστόσο, για τους φανατικούς και για τους αυστηρούς κριτικούς, το τελευταίο καλλιτεχνικά μεγάλο τους άλμπουμ ήταν το «Exile on Main St.» το 1972.

Για μια μεγάλη περίοδο στα 80s, οι Jagger και Richards ήταν ψυχραμένοι, τόσο για τον καλλιτεχνικό έλεγχο των Stones, όσο και για το ζήτημα της χρήσης ναρκωτικών. Υπάρχει η φήμη πως εκείνη την περίοδο δεν βρίσκονταν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο, παρά μόνο για τις εντελώς αναγκαίες κοινές εμφανίσεις του συγκροτήματος (ηχογραφήσεις, live και συνεντεύξεις Τύπου).

Οι Stones μπήκαν στο «ψυγείο» μετά την αποχώρηση του μπασίστα Bill Wyman το 1991, με κάθε ένα από τα υπόλοιπα 4 μέλη να ηχογραφεί προσωπικά άλμπουμ. Επανενώθηκαν το 1994 για το δίσκο «Voodoo Lounge».

Η μπάντα συνεχίζει να ηχογραφεί και να περιοδεύει (όταν έχει διάθεση) και δε φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα σχέδιο αποστράτευσης. Το 2010, ο Richards εξέδωσε την αυτοβιογραφία του «Life», στην οποία αναφέρεται λεπτομερώς στην καριέρα της μπάντας αλλά και στην προσωπική του σχέση με τον Jagger.

H «bigger than life» στόφα των Stones

Το 1966, οι Stones πούλησαν τα δικαιώματα του κομματιού τους «Paint It Black» στην εταιρεία Steinlager με αντάλλαγμα ισόβια προμήθεια μπύρας(!), γεγονός που αποδεικνύει ότι οι υπεύθυνοι της εταιρείας μάλλον δεν είχαν βαθιά γνώση των επιδόσεων της μπάντας -και ειδικά του Richards- στις καταχρήσεις…

Ο πιο τρικούβερτος καυγάς στην ιστορία των Stones ήταν εκείνος του Οκτώβρη 1984, όταν ο drummer Charlie Watts έριξε γροθιά στο Jagger, λέγοντας την εξής ατάκα: «Μη με ξαναπείς "γα***ένο ΣΟΥ drummer". Εσύ είσαι ο τραγουδιστής ΜΟΥ». Ο συγκεκριμένος καυγάς έλαβε χώρα σε ferry boat που διέσχιζε ένα ολλανδικό κανάλι. Ο Jagger μετά τη γροθιά πήρε «παραμάζωμα» ένα τραπέζι με καπνιστό σολομό και ήταν η παρέμβαση του Richards που τον βούτηξε από το παντελόνι, εκείνη που τον έσωσε από το να καταλήξει στα παγωμένα νερά του καναλιού.

Ο Keith Richards δεν είχε αφήσει (μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον) κανέναν να επιμεληθεί την κόμη του. Από τα 14 του και μετά, κουρευόταν ολομόναχος (!). Όποιος έχει δει φωτογραφίες των Stones της δεκαετίας του ’60 και του ’70, μπορεί να το καταλάβει πολύ εύκολα…

Ο Charlie Watts έχει τη μανία να φτιάχνει σκίτσα από όποιο δωμάτιο ξενοδοχείου τυχαίνει να μένει κατά τη διάρκεια των περιοδειών. Λέει πως κάτι τέτοιο του έρχεται αυθόρμητα. Είναι ένα από τα πάθη του, όπως και τα καλοσιδερωμένα παντελόνια του.

Η Marianne Faithfull -για αρκετά χρόνια σύντροφος του Jagger- αποκάλυψε το 1994 ότι προτιμούσε σαν άντρα τον Keith από τον Mick. Μάλιστα, είχε και ένα πολύ σύντομο ειδύλλιο (μιας ημέρας) με τον Keith. Η ίδια δηλώνει πως ευχόταν αυτό το ειδύλλιο με τον Richards να είχε κρατήσει περισσότερο!

Ο Ian Stewart, ο πληκτράς «έκτος Stone» εξωθήθηκε από την επίσημη σύνθεση της μπάντας το 1963, αλλά έμεινε μαζί τους σαν roadie και βοηθητικός μουσικός μέχρι τον θάνατό του το 1985.

Υπεύθυνη για την τούρτα που βρίσκεται στο εξώφυλλο του «Let It Bleed» του 1969 είναι η Delia Smith. Δεν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο ή ποιοι ήταν οι Stones. Ήταν απλώς φίλη του φωτογράφου τους. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Jagger της έστειλε μια κόπια του δίσκου με ιδιόχειρη αφιέρωση, στην οποία έλεγε: «Τις καλύτερες ευχές μου, ήταν νοστιμότατη»!

Εκτιμήσεις, με βάση παγκόσμια στοιχεία για τις πωλήσεις δίσκων τους, θέλουν τους Rolling Stones να ξεπερνούν το όριο των 200 εκατομμυρίων δίσκων.

Η συναυλία τους στις 16 Σεπτεμβρίου 1998 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας βρίσκεται μέσα στα 5 μουσικά events με το πολυπληθέστερο κοινό στην ιστορία της χώρας μας.

Τι κάνουν οι Stones σήμερα;

Παραμένουν κουαρτέτο, με τη σύνθεση Jagger-Richards-Watts-Wood, μην έχοντας εντάξει κανέναν μπασίστα ή πληκτρά στην επίσημη σύνθεσή τους, μετά την αποχώρηση του Wyman. Μολονότι το 2012 είναι η χρονιά της «χρυσής» επετείου τους, οι Stones πήραν την απόφαση να μην περιοδεύσουν μέσα στη χρονιά. Πηγές από το περιβάλλον των Stones αναφέρονται στις αντοχές του Keith Richards, ο οποίος το 2006 είχε υποβληθεί σε εγχείριση για αφαίρεση θρόμβου από το κεφάλι του.

Το σχέδιο για το 2013 είναι αντί για πλήρη περιοδεία, να παίζουν για έναν συγκεκριμένο αριθμό εμφανίσεων σε μεγάλες πόλεις, ώστε να αποφεύγουν τις συνεχείς και πολλές μετακινήσεις, π.χ. 10 βραδιές στη Νέα Υόρκη, 10 βραδιές στο Λος Άντζελες κλπ.

Πρόσφατα ξαναμαζεύτηκαν -με πρωτοβουλία του Richards- σε στούντιο στο Λονδίνο για ένα jam session, στο οποίο μάλιστα, πήρε μέρος και ο Wyman, ενώ ο Jagger εμφανίστηκε την τρίτη ημέρα. Το jam συμπεριέλαβε από παλιά κλασικά blues μέχρι «κρυμμένα» κομμάτια που δε βρήκαν το δρόμο τους για κάποιο άλμπουμ της μπάντας στο παρελθόν…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ