Τις ξεχωρίσαμε πριν από δύο χρόνια από τη χαρακτηριστική διασκευή του παιδικού τραγουδιού «Πουν' το το δαχτυλίδι» που ακούσαμε στο Chevalier της Αθηνάς Τσαγγάρη. Σήμερα, μιλάμε μαζί τους για το σινεμά, το θέατρο, τον επερχόμενο δίσκο τους και τη συμμετοχή τους στο Plisskën και το MIRFestival.

Η δημιουργία των S.W.I.M. (Someone Who Isn't Me) έμοιαζε σαν έτοιμη από καιρό αφού τα τρία κορίτσια που τις απαρτίζουν είναι εδώ και χρόνια «χωμένα» στους καλλιτεχνικούς κόλπους της Αθήνας: η Τζίνα Δημακοπούλου είναι μία από τις Katrin the Thrill, η Μαριλένα Ορφανού είναι το 1/2 των Berlin Brides και η Μαρία Χατζάκου είναι παραγωγός της Haos Film Productions.

Το 2014 και με αφορμή τη νέα τότε ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη, Chevalier, τα κορίτσια συναντήθηκαν για να γράψουν το soundtrack και κάπου εκεί αποφάσισαν πως μάλλον ήρθε η ώρα να σχηματίσουν το μουσικό πρότζεκτ που λαχταρούσαν από χρόνια. To πρώτο τους single λοιπόν («Αναζήτηση-Never Find it») ήταν γεγονός. Τα αιθέρια φωνητικά, τα synths και οι χαοτικές κιθάρες ξεχώρισαν αμέσως τον ήχο τους κι έτσι, δύο χρόνια μετά, οι S.W.I.M. ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ΕP, σε συνεργασία με τη Σtella και τον Coti. Πριν από αυτό, έκαναν μια εμφάνιση στο Plisskën, ενώ θα τις δούμε και στο πέμπτο MIRFestival που ξεκινά αύριο (Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου). Με αφορμή όλα αυτά, πιάσαμε κουβέντα μαζί τους:

Πώς ξεκίνησε το μουσικό πρότζεκτ S.W.I.M.;

Μαριλένα: Το 2014 ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική για το Chevalier της Αθηνάς Τσαγγάρη. Αυτό το υλικό το κρατήσαμε και έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί η μπάντα Someone Who Isn’t Me. Tην επόμενη χρόνια μου ζητήθηκε απο το φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου να γράψω το soundtrack της «Αστέρως», της βωβής ταινίας του 1929, του Δ. Γαζιάδη και κάλεσα τα κορίτσια ξανά για να το παρουσιάσουμε live.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Αθηνά Τσαγγάρη και πώς σας φάνηκε η εμπειρία του να γράφεις μουσική για ταινία;

Η Αθηνά ήθελε να κάνουμε ένα κομμάτι με το παιδικό τραγούδι «πουν’το, πουν’το το δαχτυλίδι;». Εμείς της λέγαμε «Έλα ρε Αθηνά, παιδικό κομμάτι;» Η Μαριλένα είχε γράψει ήδη τη μουσική και δοκίμασε τους στίχους πάνω σε αυτή και λέμε… «τελικά ωραίο είναι»! Το τραγουδήσαμε όλες μαζί, καλέσαμε και τη Νατάσσα Γιανναράκη στα φωνητικά και έτσι έγινε το τραγούδι.

Μαριλένα: Το όνομα του συγκροτήματός μας S.W. I. M. είναι ένα ακρωνύμιο. Ήμασταν στην περίοδο που ψάχναμε όνομα για την μπάντα. Είχαμε κάποιες ιδέες στις οποίες ήμασταν πιο κοντά, αλλά δεν πεθαίναμε κιόλας. Τυχαία κάποια στιγμή, κι ενώ δεν είχαμε καταλήξει ακόμη στο όνομα, εγώ διάβαζα σε κάποια φόρουμ για τις παρενέργειες των ναρκωτικών. Παρατήρησα λοιπόν ότι, καθώς μιλούσαν για απαγορευμένες ουσίες, οι χρήστες που μοιράζονταν εμπειρίες χρησιμοποιούσαν το ακρωνύμιο S.W. I. M. ως υποκείμενο στις φράσεις τους. «Ο S.W. I. M. έπαθε αυτό», «στον S.W. I. M. συνέβη εκείνο»… και λέω ποιος είναι αυτός ο S.W. I. M.; Ψάχνω και βλέπω ότι σημαίνει Someone Who Isn’t Me και λέω… «τι ωραίο όνομα»! Στα κορίτσια άρεσε πολύ κι έτσι πήραμε το όνομά μας από εκεί.

Τζίνα: Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ακόμη αλλάζω άποψη για το τι ακριβώς σημαίνει για 'μένα αυτό το όνομα. Αυτό στο οποίο είμαι πιο κοντά είναι ότι μέσα από αυτό το συγκρότημα μου δίνεται η δυνατότητα να εκφράζω πλευρές μου που σαν Τζίνα στην καθημερινότητά μου μπορεί να μην έχω άλλη ευκαιρία να τις εκφράσω. Επίσης, μια σκέψη που μου αρέσει -κάτι πιο βαθιά ψυχολογικό- είναι ότι πολύ συχνά μιλάμε με ανθρώπους και καμιά φορά κάνουμε «προβολές» πάνω τους, ανθρώπους που δεν είμαστε εμείς και μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί από μας.

Μαρία: Για μένα η μουσική ποπ κουλτούρα είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Μία εναλλακτική περσόνα. Σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις κι ένα ψεύτικο πράγμα.

Υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση για μια γυναικεία μπάντα στην Ελλάδα;

Υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση, προφανώς, και όχι με την καλή έννοια. Δεν είμαστε γυναικείο γκρουπ. Είμαστε μια μπάντα που γράφει και παίζει μουσική, ανεξαρτήτως φύλου.

Ετοιμάζετε το πρώτο σας EP. Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτό και για τις συνεργασίες που πραγματοποιήσατε. Πότε θα κυκλοφορήσει και τι περίπου θα ακούσουμε;

Αρχές Φλεβάρη θα κυκλοφορήσει το πρώτο μας 7ιντσο από την Inner Ear με τη συμμετοχή της Σtella & του Coti. Αργότερα θα κυκλοφορήσουμε και τον δίσκο μας.

Γίνονται πράγματα, γίνονται πράγματα. (χαχα)

Πόσο εύκολο είναι να βιοποριστεί ένας μουσικός από τη μουσική του στην Ελλάδα του τρίτου μνημονίου; 

Δεν βιοπορίζεται κανένας μουσικός της δικής μας σκηνής ούτε τώρα ούτε προ μνημονίου. Η ελληνική μουσική κουλτούρα δε δίνει χρήματα στη δική μας σκηνή παρά μόνο στα γνωστά μουσικά είδη που αφορούν την πλειοψηφία του ελληνικού κοινού. Και δυστυχώς αυτοί που διαχειρίζονται το περιορισμένο «εναλλακτικό» κοινό εννοείται πως δε διαθέτουν χρήματα για τις μπάντες του.

Μουσική για θέατρο/τηλεόραση έχετε γράψει/θα γράφατε;

Μαριλένα: Έχω γράψει μουσική για δυο μικρού μήκους της Αθηνάς Τσαγγάρη, για διάφορα διαφημιστικά, ντοκιμαντέρ, για θέατρο, πέρσι εγραψα για το Brave New World της Δήμητρας Τάμπαση και θα ξαναγράψω φέτος και για άλλες παραστάσεις της μαζί κ με τις S.W.I.M. Επίσης γράφουμε και για μία σειρά έκπληξη που ετοιμάζει η Μαρία με τη Haos Film. Μας ενδιαφέρει πολύ το soundtrack και θα το ξανακάνουμε.

Αν μπορούσατε να είχατε γράψει το soundtrack τριών ταινιών, ποιες θα ήταν αυτές;

Για οποιαδήποτε ταινία του Carpenter, για το «Handmaiden» του Park Chan Woo και για το «Μulholland Drive» του Lynch.

Το Σ/Κ που μας πέρασε παίξατε ζωντανά στο πλαίσιο του Plisskën. Πώς ήταν η εμπειρία για εσάς;

Το διασκεδάσαμε ιδιαίτερα! Ήταν και το πρώτο μας live! Και παίξαμε και πρώτη φορά μαζί με τους μουσικούς μας, Αnouk Arra (synths, vocals) και Zήση Aνδριόπουλο (guitars, synths).

Evgenia Bourzoukou

Θα παίξουμε το σετ μας με όλα τα κομμάτια που έχουμε γράψει ως Someone Who Isn’t Me και για πρώτη φορα θα παίξουμε το κομμάτι που συμμετέχει ο Coti καθώς και ένα κινηματογραφικό δικό μας, το Spelvin που είναι αφιερωμένο στην ομώνυμη ηθοποιό των 70’s.

Σχέδια για το μέλλον;

Πολλά live εντός κι εκτός Ελλάδας, πολλοί δίσκοι και πολλά soundtracks.

ΣΟΦΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
[email protected]