Με αφορμή την εμφάνιση τους στο πρώτο Europavox Festival στις 10 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club, μιλήσαμε με την μπάντα από το Perpignan της Γαλλίας, για τις επιρροές τους, το νέο τους album, τον vintage ήχο και τα μελλοντικά τους σχέδια.

Μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για το τελευταίο σας album «Malamore»; Πώς ήταν η εμπειρία του να δουλεύετε με τον Peter Hook;
Είναι το πέμπτο μας album, και το ηχογραφήσαμε στο σπίτι μας όπως και τα προηγούμενα. Είναι ένα album φτιαγμένο όπως οι Ιταλικές ταινίες. Πολλές μικρές ιστορίες, για αταίριαστους έρωτες. Σε αυτόν τον δίσκο είχαμε την ευκαιρία να δουλέψουμε με τον Peter Hook σε ένα τραγούδι. Ο Peter είναι ένας από τους ήρωες μας. Του είχα στείλε ένα demo με την ακουστική εκτέλεση και αυτός πρόσθεσε το μπάσο. Όπως ξέρετε ο Peter είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μπασίστας, και αυτό δίνει ένα ιδιαίτερο «χρώμα» στο τραγούδι. Έκανα σαν παιδί όταν το μίξαρα.

Εμπνέεστε από διαφορετικούς καλλιτέχνες, ταινίες, καλλιτεχνικά ρεύματα κτλ. Ποια είναι η τελευταία σας καλλιτεχνική εμμονή που θα θέλατε να ενσωματώσετε στα τραγούδια σας;
Αυτή τη στιγμή έχω παθιαστεί με τους CAN. Όσο πιο πολύ τους ακούω, τόσο πιο πολύ μου αρέσει η ιδέα να μη ξαναδουλέψουμε σε ένα τραγούδι με την κλασσική μορφή couplet/ refrain. Αυτό πάντα μας ενοχλούσε. Ο ρυθμός των CAN, τα μπάσα τους, είναι συγκλονιστικά.

Η μουσική σας εμπνέεται από μουσικούς περασμένων δεκαετιών, και ήχους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «vintage». Σας αρέσουν αλήθεια μπάντες της σημερινής εποχής;
Το να αποκαλούμε «vintage», μια ηχογράφηση ή ένα μουσικό όργανο δε με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν είμαι καθόλου νοσταλγικός. Αντιθέτως, είναι προφανές πως ό,τι πιο ενδιαφέρον γράφτηκε στη μουσική, φτιάχτηκε μεταξύ του 1955 και του 1972. Έτσι είναι.Τ ο ίδιο ισχύει και για τους ενισχυτές ή τις κιθάρες. ε μας ενδιαφέρει όμως ποια χρονολογία φτιάχτηκαν οι Fender μας. Δεν ψάχνουμε τον ήχο μιας εποχής ή να βρούμε ένα συγκεκριμένο δόγμα, απλά δεν ξέρουμε να παίζουμε διαφορετικά. Από τη σημερινή εποχή, μας αρέσουν ο Nick Cave και οι Bad Seeds, οι JC Satan και Pascal Comelade.

Πιστεύετε ότι ακόμα υπάρχει «καινοτομία» στη μουσική, ή πως απλά «σκαλίζουμε» το παρελθόν για να βρούμε έμπνευση χωρίς να προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο;
Πιστεύω πώς η τεχνολογία μας έχει βοηθήσει να δουλεύουμε χωρίς πολύ κόπο. Το πρόβλημα με τη μουσική σήμερα είναι πως φτιάχνεται παντού με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια pro tools, την ίδια παραγωγή. Όλα ακούγονται ίδια, σαν στολή, είναι ενοχλητικό. Πιστεύω πώς πρέπει να πειραματιστούμε. Αλλά η μουσική του μέλλοντος, η πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική δε βασίστηκε ποτέ σε μια τεχνολογική πρόοδο. Σε αντίθεση, τα καλύτερα πράγματα ανακαλύφθηκαν σε στιγμές μεγάλης αναταραχής, με την άφιξη των synths, του digital reverb, όλα αυτά που ξέρουμε σήμερα. Αρκεί τα τραγούδια να είναι απλά καλά. Όπως αυτό που έκαναν οι Suicide ή οι New Order.

Αν μπορούσατε να διαλέξετε έναν μουσικό που θα θέλατε να συνεργαστείτε, είναι ή όχι εν ζωή, ποιος θα ήταν αυτός;
Τον Phil Spector, τον Nick Cave και τον Warren Ellis. Στο ίδιο studio. Θα έπρεπε βέβαια να βρούμε μια σειρά προτεραιότητας.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ετοιμαζόμαστε να τελειώσουμε το νέο μας album με τη Marnie. Ο Anton Newcomb θα συνεργαστεί μαζί μας σε ένα ή σε περισσότερα τραγούδια. Συνεργαστήκαμε με τον Anton και σε ένα τραγούδι για το αφιέρωμα του περιοδικού Mojo στους Kinks, που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο. Τον Ιανουάριο θα φύγουμε για περιοδεία στην Αυστραλία, και στην Ευρώπη τον Απρίλη.

Τι να περιμένει το ελληνικό κοινό από την εμφάνιση σας;
Η μπάντα επί σκηνής δεν είναι η ίδια με αυτή που ακούγεται στους δίσκους. Είμαστε αρκετά διαφορετικοί . Η μουσική είναι πιο θορυβώδης, δε μας ενδιαφέρει να παίξουμε τον δίσκο νότα προς νότα. Θέλουμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ