Τα παρακάτω βιβλία μόλις βγήκαν από το τυπογραφείο και εμείς τα διαβάζουμε απνευστί.

Ιστορίες απ' όλον τον κόσμο μου, της Παυλίνας Μάρβιν, Κίχλη

Όπου επτά αφηγήσεις νόσου σε στενό οικογενειακό κύκλο, τρεις διαφορετικοί αποχαιρετισμοί για ένα και μοναδικό αγαπημένο πρόσωπο, δύο λόγια για τον άνθρωπο που ήρθε για να μείνει, τέσσερις χρήσιμες εμπειρίες προγόνων και εννέα περιστατικά από ισάριθμες χώρες της ίδιας καρδιάς, δεν άθροισαν καμιά πείρα δεν βοήθησαν στον αποχωρισμό.

Ο Δεκέμβριος, ξωτικόμορφος και μεγαλακρικός, κάπου δυο κεφάλια ψηλότερος και δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, μου έδινε την εντύπωση πως το μυαλό του ήταν πολύ χοντρό για να χωρέσει στο μακρόστενο κεφάλι του, και πως ζούσε πάντοτε με τον φόβο της επικείμενης έκρηξης - ήταν ο αγαπημένος μου φίλος. "Γιουβουλί, τρέξε!" ξεφώνιζε, κι όλο τρέχαμε μπρος αυτός πίσω εγώ, ακριβώς όπως αρμόζει σ' αυτές τις περιπτώσεις -δηλαδή άνευ λόγου και αιτίας-, τρέχαμε γενικά, ανεξαρτήτως εποχής και τοποθεσίας, μέχρι που πάτησα τα εφτά κι ο Δεκέμβριος χάθηκε μια για πάντα μέσα σ' αυτό το σπινθηροβόλο παρελθόν που όσο μεγαλώνεις διαστέλλεται, με πόδια γρήγορα, με τις τσέπες της βερμούδας του γεμάτες παιδικά δυναμιτάκια και μισοφαγωμένες καραμέλες Τσάρλεστον.
"Ο Νοσοκόσμος", σ. 13

Αθηναϊκό μπλουζ του Πολυχρόνη Κουτσάκη, Πατάκης

Το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς του Στράτου Γαζή. Τόσο γλυκιά, τόσο οικεία, ψύχραιμη... Κόντευα να ξεχάσω ότι με είχε καλέσει εκεί για να συζητήσουμε πώς θα σκοτώσω τον άντρα της.
Ο Στράτος Γαζής δεν θέλει να τον αποκαλούν επαγγελματία δολοφόνο. Είναι φροντιστής. Φροντίζει για πράγματα που λέγονται ψιθυριστά. Που όσοι τα ξεστομίζουν, ως εντολές, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ακριβά γι’ αυτά και δεν θέλουν έπειτα να ξέρουν τι συνέβη και πώς. Θέλουν μόνο να μάθουν ότι η δουλειά ολοκληρώθηκε. Ο Στράτος είναι ο άνθρωπός τους, αλλά με μία προϋπόθεση: πρέπει η έρευνά του να έχει αποδείξει ότι ο στόχος του αξίζει να πεθάνει. Καθώς γύρω του η κρίση αλλάζει τα πάντα στη χώρα, ο Στράτος βρίσκεται μπλεγμένος ανάμεσα στον πιο αγαπητό δικηγόρο της Ελλάδας και στην πανέμορφη γυναίκα του, ηθοποιό και μοντέλο. Και οι δύο θέλουν να τον προσλάβουν, αλλά ποιος από τους δύο λέει την αλήθεια; Με τη βοήθεια των τριών αγαπημένων παιδικών του φίλων, του Ντραγκ, αστυνομικού του τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής, της Μαρίας, που είναι ο μεγάλος έρωτας και των δυο τους, και της Τέρι, μιας τρανσέξουαλ πόρνης πολυτελείας, ο Στράτος θα ανακαλύψει πως η αλήθεια, σε διαλυμένους έρωτες και οικογένειες με πολλά μυστικά, είναι μια πολύ σχετική υπόθεση...

Περί βλακείας του Ρόμπερτ Μούζιλ, Μίνωας

Η ουσία της βλακείας δεν άλλαξε από τον καιρό του Μούζιλ, αλλά αυξήθηκε δραματικά η διασπορά της. [...] Το ανησυχητικό δεν είναι ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε βλακείες. Το ανησυχητικό είναι ότι μπορούμε και να τις επιβάλλουμε. Να ανεβάσουμε τους βλάκες στην εξουσία. [...] Τα social media έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον αλήστου μνήμης βλάκα του Μεσοπολέμου - μια ευκαιρία που, ενορατικοί συγγραφείς όπως ο Ρόμπερτ Μούζιλ, δεν είχαν δει ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Τα media ανέλαβαν να διαδώσουν το μήνυμα του βλάκα ως τα πέρατα της οικουμένης, ενίοτε μάλιστα και να το "ξεπλύνουν" από την αρχική του αφέλεια ή από την εγγενή του μοχθηρία, να το σερβίρουν ως "έγκυρη είδηση". [...] Να προαισθανόταν άραγε ο Μούζιλ το 1942 εκεί, αυτοεξόριστος στην Ελβετία, άρρωστος κι εξαθλιωμένος, τις απεριόριστες προοπτικές που θα σου άνοιγε κάποτε το χάρισμα του βλάκα; Από τον Πρόλογο του Πέτρου Τατσόπουλου

Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη, Άδωνις, Πατάκης  2017
"Ο αναγνώστης είναι ο άλλος, το πρόσωπο που προσπαθώ να προσεγγίσω. Και αυτή η ετερότητα είναι συγχρόνως ένα μέρος του εαυτού μου". "

Ο ποιητής πρέπει να είναι επαναστάτης στην τέχνη του, η ίδια η ποίησή του πρέπει να είναι η επανάσταση και όχι το μέσο. Η ποίηση είναι αντι-ιδεολογική, υπηρετεί μόνο την ποίηση. Η ποίηση δεν είναι για την ποίηση, αλλά για τη ζωή, δεν υπερασπίζομαι λαούς, αλλά τον άνθρωπο".

Ο Άδωνις στρέφεται στο παρελθόν χωρίς να καθηλώνεται, κοιτάζει κατάματα των τεράτων τα πρόσωπα χωρίς να απολιθώνεται. Ονομάζει μέλλον το παρόν και είναι παντού παρών, τόσο στο χθες, όσο στο σήμερα και στο αύριο. Έρχομαι από το μέλλον. Κατευθύνομαι προς το μακρινό κι εκείνο ξεμακραίνει. Έτσι δεν φτάνω ποτέ. Μα ακτινοβολώ. Η μορφή των ποιημάτων του ακολουθεί πιστά την αντίφαση της καταστροφής και της δημιουργίας. Χτίζει και γκρεμίζει, δομεί και αποδομεί ακαταπαύστως κι οι στίχοι μοιάζουν πράγματι, μορφολογικά και εννοιολογικά, να χτίζονται και να γκρεμίζονται σαν ένα διαρκώς υπό ανέγερση οικοδόμημα. Άλλωστε, σύμφωνα με τον Άδωνη, τέτοια είναι η παντοδυναμία της ποίησης. Όλα είναι μεταφορά. Κάθε πραγματικότητα είναι σχετική κι η φαντασία είναι εκείνη που συνδέει τα πράγματα για να τα ενώσει και να τα χωρίσει. Οι λέξεις του αλλάζουν συνεχώς, αποκαλύπτουν συνεχώς καινούριες λέξεις, επιστρέφουν σαν οιωνοί, επαναλαμβάνονται με διαφορετικές σημασίες. Μοιάζουν σαν λέξεις που αιωρούνται, γραμμένες όχι πάνω στο χαρτί αλλά κάπου αλλού, στους αιθέρες ή στην άβυσσο. Η έκφρασή του, πολύπλοκη και ερμητική, πηγάζει συγχρόνως από τη φιλοσοφία, τη μεταφυσική και τον μυστικισμό.

Κατηγορώ-Μια κορυφαία πολιτική πράξη στην Υπόθεση Ντρέιφους, Εμίλ Ζολά, Γκοβόστης

H προμελετημένη καταδίκη ενός αθώου, του λοχαγού Nτρέυφους, από το γαλλικό στρατοδικείο, έφερε σε αντιπαράθεση τους οπαδούς της Aλήθειας και τις δυνάμεις του Σκότους. Tις τελευταίες αντιπροσώπευαν στη Γαλλία του περασμένου αιώνα ο υπουργός δικαιοσύνης και οι επικεφαλής του στρατού.

Oχυρωμένοι πίσω από τους θώκους τους έμοιαζαν άτρωτοι. Όμως, ο Eμίλ Zολά ρίχτηκε στον αγώνα της Aλήθειας μ’ όλες του τις δυνάμεις. Mε κίνδυνο μάλιστα να θυσιάσει την ήδη φτασμένη καριέρα του εξακόντισε με την πένα του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την επιστολή KATHΓOPΩ.

Είχε συγκεντρώσει με τόσο σθένος και τόση επιμονή ατράνταχτα στοιχεία, που παρά τους λιθοβολισμούς του επίσημου κράτους και του όχλου, η Aλήθεια και η Δικαιοσύνη θριάμβευσαν.

Δυστυχώς χρειάστηκε καιρός γι’ αυτό.