Με αφορμή την επικείμενη ορκωμοσία του νέου Προέδρου των Η.Π.Α., Donald Trump, και τον σάλο που έχει προκαλέσει το γεγονός ότι σχεδόν κανένας καλλιτέχνης δε προθυμοποιείται να εμφανιστεί και να ερμηνεύσει στο πλευρό του, ας θυμηθούμε στιγμές όπου οι μουσικοί σφάζονταν για μια θέση στην πιο προβεβλημένη ορκωμοσία του πλανήτη με συγκλονιστικές performances που έμειναν στην ιστορία.

Beyoncé- Barack Obama (2013)
Ίσως η πιο διάσημη και συγκλονιστική performance είναι αυτή της Queen Bey, μια εμφάνιση που γιγαντώθηκε σε δημοσιότητα, κυρίως χάρη στα social media. H ντίβα  έχει στο βιογραφικό της και μια εμφάνιση στην ορκωμοσία του George Bush Jr, αλλά και στην πρώτη ορκωμοσία του Obama (η στήριξή της άλλωστε προς τον απερχόμενο Πρόεδρο είναι γνωστή). Όταν ερμήνευσε τον Εθνικό Ύμνο το 2013, δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην ανατριχιάσει. Βέβαια, η εμφάνιση αυτή συζητήθηκε γιατί, όπως τελικά και η ίδια παραδέχτηκε, μεγάλο μέρος του κομματιού της ήταν προηχογραφημένο.

Bob Dylan- Bill Clinton (1993)
Ο Dylan ήταν ένας από τους πολλούς και σημαντικούς συμμετέχοντες στην ορκωμοσία του Clinton όπου ερμήνευσε το «Chimes of Freedom». Η επιλογή του κομματιού με το οπτιμιστικό περιεχόμενο έγινε για να συνάδει με το κύμα ανανέωσης για τη χώρα αλλά και τους Δημοκρατικούς που πέρασαν επιτέλους στην εξουσία μετά από 14 χρόνια Ρεπουμπλικανών Προέδρων.

Michael Jackson- Bill Clinton (1993)
Σε μια εποχή που το AIDS, η μάστιγα του αιώνα, σκότωνε εκατομμύρια ανθρώπους, ο Jackson ερμήνευσε το κομμάτι «Gone Too Soon». Με την επιλογή του αυτή απεύθυνε παράκληση σε δράση για την αντιμετώπιση του ιού, ενώ αφιέρωσε την ερμηνεία του στον Ryan White, έναν έφηβο που αποβλήθηκε από το σχολείο, όταν διαγνώστηκε ως οροθετικός. Αργότερα, ο Jackson πλαισιώθηκε από τους Michael Bolton, Melissa Etheridge και Ruben Blades για να ερμηνεύσουν το «We’re The World».

Aretha Franklin- Jimmy Carter (1976)
Η Aretha Franklin έχει εμφανιστεί σε όλες τις τελετές ορκωμοσίας Προέδρου προερχόμενου από το Δημοκρατικό κόμμα, από την δεκαετία του ’70 και μετά. Για την ορκωμοσία του Carter επέλεξε ένα medley του Duke Ellington, προκαλώντας σε όλους μεγάλη συγκίνηση.

James Brown-Richard Nixon (1969)
Ο συμβολισμός πίσω από την παρουσία ενός μαύρου καλλιτέχνη, στην ορκωμοσία ενός Ρεπουμπλικανού Προέδρου είναι εμφανής, παρότι προεκλογικά, ο υπερσεξουαλικός James Brown είχε υποστηρίξει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, Hubert Humprey. Ερμήνευσε το «Say It Loud-I’m Black and Proud», και, μολονότι ο ίδιος ο Nixon δεν παρέστη στην φιέστα μετά την ορκωμοσία, ο Brown τον στήριξε και στην επανεκλογή του, με τους αντιπάλους να μιλούν για έναν «ξεπουλημένο» καλλιτέχνη.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ