Στα έργα του Δημήτρη Ράτσικα, το θέμα φορτίζεται από την εμφατική σημασία που το αποδίδει και τον τρόπο με τον οποίο το επεξεργάζεται.

Η ζωγραφική του παραμένει βαθύτατα ανθρωποκεντρική· πυρήνας του έργου του είναι ο άνθρωπος και ο κόσμος του και το θέμα αυτό το προσεγγίζει μέσα από εκδοχές και προτάσεις πλούσιες και μεστές σε νοηματικό δυναμικό. Η δημιουργία του σε αντιστοιχία με συναισθηματικές και ψυχικές καταστάσεις, μεταγράφει την πραγματικότητα δίνοντας έμφαση στη μελέτη και την οξεία παρατήρηση, την αισθητική εμπειρία και τη διαδικασία της ζωγραφικής πράξης και ολοκλήρωσης του έργου, τα οπτικά ερεθίσματα και την αντήχησή τους, τις αμιγείς εικαστικές αξίες, την εκφραστικότητα και την αμεσότητα, την πλαστικότητα και τον εξπρεσιονισμό του χρώματος, τις προσεκτικά αναλυμένες και υπολογισμένες σχέσεις του χώρου, του ρυθμού και της ισορροπίας, καθιστώντας ορατά τα βιώματα, τους στοχασμούς και την κοσμοθεωρία του.

Οι συνθέσεις του, κατά κανόνα μετωπικές, επιβάλλονται με τη σχεδιαστική τους οξύτητα, τη στέρεη οργάνωση, την ελεύθερη, χυμώδη και ρέουσα πινελιά, τον δυναμισμό και την ένταση της χειρονομιακής γραφής, τις μεγάλες φόρμες και τις παραμορφώσεις, τη μνημειακή αίσθηση. Στο μεταίχμιο ρητών και υπαινικτικών διατυπώσεων, ορθολογιστικής προσέγγισης, συγκινησιακής λειτουργίας και υποκειμενικής θέασης και απόδοσης, εικονοποιεί τη ζωτική του σχέση με τον κόσμο και τη ζωή, επικοινωνεί, συλλαμβάνει πειστικά την υπόσταση της μορφής, των διαδρομών και της περιπέτειάς της, εγείροντας ζητήματα υπαρξιακής φύσεως, αγγίζοντας, ταυτόχρονα, με μοναδικό τρόπο τα όρια της αναπαράστασης μέσα από τη διαρκή ωρίμανση του βλέμματος, τον πειραματισμό, την τεχνική αρτιότητα, τη συνέπεια και τη συνοχή των προτάσεών του, την ευρύτητα των φιλοσοφικών του θέσεων και ανησυχιών. 

Eπιμέλεια: Γιάννης Μπόλης