Η έκθεση της Κατερίνας Ζαχαροπούλου ξεκίνησε στις 8 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει έως τις 12 Μαρτίου

Πρόκειται για μια οπτική, σπονδυλωτή αφήγηση εμπνευσμένη από το Κουκλόσπιτο (Dollhouse) της Petronella Oortman που βρίσκεται στο Rijksmuseum του Άμστερνταμ. Το έργο είναι μια παραγωγή του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης – Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Bey Hamam το 2011 σε επιμέλεια της Συραγώς Τσιάρα. Στην Αθήνα παρουσιάζεται με την υποστήριξη του Outset.Greece.

Η έκθεση του έργου στο Μουσείο Μπενάκη είναι μια επανεγκατάσταση, ένας σταθμός του ιστορικού κουκλόσπιτου που έτσι  ολοκληρώνει έναν κύκλο φανταστικού ταξιδιού: από το Rijksmuseum στο Οθωμανικό μνημείο Bey Hamam και από εκεί στο Μουσείο Μπενάκη.

Αυτή τη φορά το έργο παρουσιάζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είναι ανοικτό προς τον επισκέπτη/θεατή, σε αντίθεση με την εγκατάσταση στο Bey Hamam, όπου οι σκηνές ήσαν κρυμμένες στα δωμάτια του μνημείου.

Η αφήγηση  αποτελείται από 10 βιντεοπροβολές με σκηνές γύρω από την καθημερινή ζωή μιας γυναίκας που λαμβάνουν χώρα σε ένα κατασκευασμένο οικιακό περιβάλλον. Αντλώντας την αναφορά της από το αυθεντικό Κουκλόσπιτο της Petronella Oortman, έργο που κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1686 και το 1710, η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σκηνοθετεί οικιακά σκηνικά με έπιπλα μινιατούρες, από ένα ετερόκλητο σύνολο προσωπικών ενθυμημάτων, φωτογραφιών και διακοσμητικών αντικειμένων. Εκεί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και το παραμύθι, το όνειρο και τον εφιάλτη, εκτυλίσσονται μοναχικές δράσεις, ψυχικές και συναισθηματικές διεργασίες, ανάγνωση, βηματισμός, καθάρισμα, αναμονή, αναπόληση, κόψιμο νυχιών, εσωτερικοί βουβοί μονόλογοι. Η γυναίκα που κατοικεί τα έξι δωμάτια του Κουκλόσπιτου διαπραγματεύεται την αυταπάτη και απολαμβάνει τον εγκλεισμό της σαν να υπηρετεί ένα ιερό καθήκον. Η κάθαρση, η ομορφιά, η αγωνία, ο άπιαστος έρωτας, η ζωή μέσα στο Σπίτι εν τέλει, καθιστούν το Κουκλόσπιτο ένα χώρο βασανισμού αλλά και λύτρωσης. Το Κουκλόσπιτο που ξέφυγε από το Μουσείο ξανακατοικείται με όρους προσωπικούς, θυμίζοντας επί πλέον ότι το Σπίτι, η ασφάλεια και η θαλπωρή του καθίστανται ενίοτε έννοιες μακρινές, ειδικά στους καιρούς που ζούμε.

Εκτός από τα έξι δωμάτια που «περιβάλλουν» τον επισκέπτη/θεατή στο κοίλο της αίθουσας του 1^ου ορόφου του κτηρίου της οδού Πειραιώς, την αφήγηση συμπληρώνουν τέσσερις ακόμη προβολές: Η προβολή μιας γυναίκας που βαδίζει νευρικά μπροστά από τη ζωγραφική παράσταση «Έρως και Ψυχή», καταλαμβάνει όλη την οροφή του χώρου. Στο τέλος των έξι  δωματίων, δεσπόζει η μορφή ενός παιδιού που επιτηρεί με το βλέμμα του τον χώρο. Ένα γράμμα -πρόσκληση στην Petronella Oortman- προβάλλεται πάνω σε ένα τραπέζι στην είσοδο της έκθεσης, ενώ μια άλλη προβολή παραπέμπει στο έπιπλο μέσα στο οποίο ο Χρόνος κατοικεί με τους δικούς του όρους, ένα ντουλάπι- οίκος και ταυτόχρονα βιτρίνα της ζωής που περνάει.

Επιμέλεια έκθεσης: Συραγώ Τσιάρα
Κατασκευή δωματίων – Σκηνοθεσία – Σενάριο - Ρόλοι στα δωμάτια: Κατερίνα Ζαχαροπούλου
Editing - κάμερα: Θανάσης Ταμβακίδης

Παράλληλα με την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα φιλοξενεί από τις 30 Ιανουαρίου ως τις 24 Φεβρουαρίου την εγκατάσταση της Κατερίνας Ζαχαροπούλου «Το τραπέζι των αφηγήσεων».