Τι κρύβεται πίσω από το ιδιαίτερο σχήμα του γυάλινου μπουκαλιού της Coca-Cola, πώς δημιουργήθηκαν τα oreo cookies και τρεις ακόμα ιστορίες αμερικανικής... τρέλας .

Coca-Cola

«Χρειαζόμαστε ένα μπουκάλι που ο καθένας θα μπορεί να το αναγνωρίσει σαν φιάλη Coca-Cola, ακόμα και ψηλαφώντας στο σκοτάδι! Πρέπει να είναι τόσο καλοσχηματισμένο, που ακόμη κι αν έχει σπάσει, ο καθένας να μπορεί και πάλι να πει τι ήταν». Αυτή ήταν η πρόκληση της Coca Cola Company στα 1913 και σ’ αυτήν ανταποκρίθηκαν οι υαλουργοί της Root Company στην Terre Haute της Indiana. Εμπνευσμένη από το παχουλό και κυματιστό τσόφλι από το φασόλι του κακάο, η ομάδα της Root παρέδωσε τελικά τη γνωστή σιλουέτα σε ανοιχτό πράσινο γυαλί που είναι ταυτισμένη με το προϊόν που περιέχει από γενιές διψασμένων από το 1916 μέχρι σήμερα.

Oreos

Στις 6 Μάρτη 1912, ο μπακάλης του New Jersey S. C. Thuesen έγραψε ιστορία, όταν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που αγόρασε 4 κιλά σοκολατομπισκότων με μορφή σάντουιτς. Ιδέα φυσικά δεν είχε ο άνθρωπος ότι το συγκεκριμένο μπισκότο θα γινόταν η μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών στον χώρο του μπισκότου. Τα oreos σήμερα, πωλούνται κατά δισεκατομμύρια παγκοσμίως. Έχει ειπωθεί πως αν βάζαμε στη σειρά τα oreοs που έχουν πωληθεί από το 1912 μέχρι σήμερα, θα καλύπταμε μια απόσταση από τη γη ως το φεγγάρι 4 φορές.

Σύλληψη σαν μέρος μιας τριπλέτας αγγλικού τύπου μπισκότων – βουτημάτων για τσάι (τα άλλα δύο ήταν τα Veronese και τα Mother Goose), τα oreos είναι τα μόνα από τα τρία που συνεχίζουν τη διαδρομή τους. Από την αρχή, το «σχέδιό» τους ήταν λείο και επίπεδο, με ανάγλυφο ντεκόρ και κρεμώδες περιεχόμενο. Το μέγεθός του ωστόσο έχει αλλάξει σημαντικά από καιρού εις καιρόν. Το κλασικό μέγεθος με διάμετρο 5 εκατοστά, που είναι δυο μπουκιές, βρίσκεται κάπου στη μέση μεταξύ του μεγάλου σοκολατοσάντουιτς του 1912 και της εντελώς «κούτσικης» σημερινής εκδοχής της μιας μπουκιάς. Το παράδοξο είναι ότι, αν και υπάρχει σημαντικό αρχείο για την εξέλιξη των Oreos, κανείς δε θυμάται από πού πήραν το όνομά τους!

Κρέας σε κονσέρβα

«Δημιουργείστε, μην μιμείστε». Αυτή ήταν η συμβουλή του Αμερικανού συσκευαστή κονσερβοποιημένου κρέατος Spam, George Hormel προς τους υπαλλήλους του. Κι όταν η εταιρεία βρέθηκε με κάποιο περίσσευμα χοιρινής ωμοπλάτης, την μετέτρεψαν σε ένα μοναδικό προϊόν –ένα κονσερβοποιημένο προϊόν χοιρινού κιμά που δεν απαιτούσε ψύξη. Για να το προωθήσει, ο Hormel πρόσφερε μια αμοιβή 100 δολαρίων για ένα εμπορικό όνομα και το νικητήριο «SPAM» έχει γίνει πια κομμάτι του αμερικανικού folklore (ότι είναι για εμάς ίσως το Zwan και το Τulip).

Λανσαρισμένο το 1937, το SPAM γνώρισε μεγάλες δόξες στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, υπολογίστηκε ότι οι Αμερικανοί καταναλώνουν περίπου 4 συσκευασίες SPAM το… δευτερόλεπτο. Μη νομίζετε όμως, ότι όλη αυτή η ποσότητα καταλήγει στο στομάχι τους. Στο Austin του Texas φιλοξενείται το event «Spamarama» που περιλαμβάνει ένα περίεργο παιχνίδι στο οποίο λαδωμένα δοχεία SPAM πετάγονται από παίχτη σε παίχτη, μέχρι κάποιο από αυτά να πέσει από τα χέρια τους.

Το SPAM είναι τόσο διαδεδομένο, αγαπητό και ταυτισμένο με την αμερικάνικη φυσιογνωμία, που κάποιοι έχουν προτείνει την «πατέντα» του SPAM με σκοινάκι (όπως το αντίστοιχο σαπούνι), για όσους… έχουν λιγούρα στο μπάνιο!

Tabasco

Όταν ο επιτυχημένος επιχειρηματίας του Maryland Edmund McIlhenny είδε τα εκατομμύρια του να γίνονται άχρηστο χαρτί μετά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, γύρισε στο πατρικό του στο Avery Island της Louisiana. Προς έκπληξή του, οι κόκκινες πιπεριές που είχε φυτέψει ο ερασιτέχνης κηπουρός λίγα χρόνια πριν, είχαν ευδοκιμήσει. Ο McIlhenny τις έκοψε, τις ανάμειξε με αλάτι του Avery Island και στη συνέχεια άφησε το μείγμα να ωριμάσει. Όταν είχε ωριμάσει, πρόσθεσε ξύδι, απέσταξε το αποτέλεσμα σε μπουκάλια παλιάς κολόνιας και έδωσε ένα δείγμα για δοκιμή σε φίλους του.

Η κόκκινη σάλτσα του –που την ονόμασε Tabasco από το ποτάμι και την ομώνυμη πολιτεία στο Μεξικό- έκανε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Το 1872 κατοχύρωσε και νομικά την πατέντα της καυτερής του ανακάλυψης και λίγο αργότερα άνοιξε γραφείο στο Λονδίνο για να ελέγχει καλύτερα τις διεθνείς του -πλέον- δουλειές. Η επιχείρηση ανήκει ακόμη στην οικογένεια McIlhenny και συνεχίζει ακάθεκτη την παράδοσή της, με ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα προϊόντα στον κόσμο…

Κρακεράκια-ζωάκια

«Αν τα παιδιά δεν πάνε στο τσίρκο, φέρτε το τσίρκο στα παιδιά», πρέπει να ήταν η λογική πίσω από το λανσάρισμα των κράκερ σε σχήμα μικρών ζώων το 1902. Μολονότι μπισκότα σε σχήμα ζώων υπήρχαν κι από πριν, ήταν η National Biscuit Company που τα συσκεύασε σε πρακτικά και πολύχρωμα κουτάκια. Τα Animal Crackers, που ξεκίνησαν περισσότερο σαν χριστουγεννιάτικο σνακ και στη συνέχεια έγιναν δημοφιλή όλο το χρόνο, έχουν πάρει συνολικά τη μορφή 37 ζώων. Πάνω από 18 διαφορετικά «τέρατα» -που παράγονται με ρυθμούς πάνω από μισό εκατομμύριο την ώρα- «ζουν» σε κάθε κουτί, μαζί με τα έτσι κι αλλιώς δημοφιλή λιοντάρια, τίγρεις και αρκούδες, καθώς και τις τραγανές ύαινες, καμήλες και… φώκιες.