Προτού βιαστείτε να απαντήσετε, θα σας δώσουμε ένα clue: ταιριάζει απίθανα με λάδι και ρίγανη.

Απ’ ό,τι φαίνεται, η φέτα δεν εντυπωσιάζει μόνο το ντόπιο γαστριμαργικό κοινό, αλλά είναι δημοφιλής και παγκοσμίως, αφού σύμφωνα με το tasteatlas.com κατακτά την κορυφή των 100 καλύτερων γεύσεων της Ελλάδας.

Θεωρείται ο «λευκός χρυσός» της χώρας, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων, και έχει κατοχυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (Π.Ο.Π.) και πρέπει να προέρχεται μόνο από συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας και από συγκεκριμένες φυλές αιγοπροβάτων. Αυτό φυσικά προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από χώρες που παρήγαν ως τότε μεγάλες ποσότητες φέτας, όπως η Δανία, η Γαλλία και η Γερμανία. Ωστόσο, οι περιοχές παραγωγής που μπορούν σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία να βάζουν την ετικέτα και να παράγουν φέτα είναι η ηπειρωτική Ελλάδα, Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησος και από την νησιωτική χώρα μονάχα η Κεφαλονιά και η Λέσβος.

Αναφορές για την ύπαρξη φέτας υπάρχουν από τον Όμηρο στην Οδύσσεια και πιο συγκεκριμένα στο μύθο του Κύκλωπα Πολύφημου. Ο μύθος λέει ότι ο Πολύφημος ήταν ο πρώτος κατασκευαστής φέτας και γενικά των τυριών, μάλλον… κατά λάθος, αφού διαπίστωσε ότι κουβαλώντας το γάλα σε προβιές ζώων, αυτό έπηζε και μπορούσε να φαγωθεί, αλλά και να αποθηκευτεί πιο εύκολα.

Τη φέτα διαδέχεται ο γύρος στη 2η θέση και ο μουσακάς στην 3η, ενώ την κορυφαία δεκάδα συμπληρώνουν το σουβλάκι, η χωριάτικη, το τζατζίκι, το κασέρι, η σπανακόπιτα, το φραπέ και το ραβανί.