Η ανάγκη ενός πιάτου τηγανητής πατάτας αποτελεί σήμα-κατατεθέν του ελληνικού λαού. Οι απαιτήσεις του όμως, είναι υψηλές για αυτό η ποιότητά της πρέπει να είναι εκλεκτή.

Πόσες φορές έχουμε πάει σε gourmet εστιατόρια, ακριβά μαγαζιά, ταβέρνες, μεζεδοπωλεία και ούτω καθεξής και παραγγέλνοντας πατάτες τηγανητές –ένα πιάτο που όλοι μας λίγο πολύ λατρεύουμε- έφτασε στο τραπέζι ένα ματσάκι χρυσαφιές προτηγανισμένες πατάτες; Η απάντηση είναι «πολλές».

Οι τηγανητές πατάτες αποτελούν μια γεύση ιδιαίτερα αγαπητή στις ελληνικές παρέες, οι οποίες δεν παραλείπουν σχεδόν ποτέ να συνοδεύσουν την παραγγελία τους με ένα πιάτο από αυτές. Σαν να είναι πια ενσωματωμένο στο DNA μας και αρνούμαστε να φάμε αν δεν υπάρχουν πατάτες παρούσες στο τραπέζι.

Ένα φαινομενικά απλό θέμα, έγινε με τον καιρό σύνθετο και σιγά σιγά τυλίχτηκε με ένα πέπλο μυστηρίου. Τι γίνεται με τις τηγανητές μας πατατούλες; Πού πήγαν αυτές οι λαχταριστές κιτρινωπές θεές μας και τι απέγινε η αστείρευτη χαρά μας όταν τις καταναλώναμε;

Από ό,τι φαίνεται το πολυαγαπημένο αυτό έδεσμα, «έσκαψε τον λάκκο» σε πολλά εστιατόρια, ακριβά και όχι μόνο, τα οποία παρά τις γνώσεις και την εμπειρία των σεφ και των μαγείρων τους έπεσαν στην παγίδα. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά, η χρήση της προτηγανισμένης πατάτας, χωρίς μάλλον, να υπολογίζουν τις επιπτώσεις αυτής της επιλογής τους.

Ο επισκέπτης στον οποίο σερβίρεται ένα πιάτο λαχταριστών μεν, προτηγανισμένων και κατεψυγμένων δε πατατών, μόνο ευχαριστημένος δεν μπορεί φύγει από το μαγαζί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί ίσως, η χρήση προκάτ πατάτας να γλιτώνει χρόνο και χρήματα από τα εστιατόρια -δεδομένου ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουν έξτρα άνθρωπο για να ασχολείται με το καθάρισμα και το τηγάνισμα- πλην όμως, δημιουργεί έντονη αντίδραση και δυσθυμία στους επισκέπτες, οι οποίοι όχι μόνο δεν ευχαριστιούνται το πιάτο τους, αλλά πληρώνουν κιόλας με το παραπάνω κάτι που δεν είναι φρέσκο.

Προτηγανισμένες πατάτες μπορεί να φάει ο καθένας και μάλιστα τόνους, από τα fast food τις γειτονιάς τους, την pizzeria της γωνίας και το σουβλατζίδικο από το οποίο κάνει delivery, από μαγαζιά δηλαδή, όπου ο χρόνος παίζει πρωταγωνιστικό και κυρίαρχο παράγοντα και η τιμή δεν αφήνει περιθώρια για ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Στα καθιστά εστιατόρια όμως, ο πελάτης έχει περισσότερο χρόνο – όχι άφθονο βέβαια- για να διαθέσει και δεν περιμένει το πιάτο του όρθιος ούτε το παίρνει σε σακούλα για το σπίτι. Οι απαιτήσεις λοιπόν, δεν μπορεί να είναι οι ίδιες.

Έτσι, βραχυπρόθεσμα το όφελος φαίνεται να είναι ελκυστικό για τα μαγαζιά και τους μαγαζάτορες, μακροπρόθεσμα όμως, προκαλεί απογοήτευση, δημιουργία κακής φήμης και εν τέλει, μείωση πελατείας.

Όσο πιο γρήγορα λοιπόν, η επιθυμία του καταναλωτή να γεύεται φρεσκοκομμένη και φρεσκοτηγανισμένη σε παρθένο ελαιόλαδο πατατούλα, γίνει σεβαστή από τα εστιατόρια, τόσο το καλύτερο και για τις δυο πλευρές.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ