Η δεκαετία του ’80 είναι η εποχή που καλωσορίζει τα χρόνια της ευμάρειας και αποτελεί μια μεταβατική περίοδο από τις δυσκολίες, τους περιορισμούς και τις στερήσεις, στον καταναλωτισμό, την υπερβολική καλοπέραση και… την παχυσαρκία.

Οι γονείς στα χρόνια του 198-something αρχίζουν να γίνονται πληθωρικοί και ανοιχτοχέρηδες στο φαγητό. Πολλές φορές σε υπερβολικό βαθμό. Tίποτα όμως -ακόμα και τότε- δεν πάει χαμένο. Το πιάτο των παιδιών πρέπει να αδειάζει μέχρι τελευταίας σταγόνας, γιατί ο «μπαμπούλας» καραδοκεί… Δεν πετιέται ούτε ψίχουλο, ενώ τα περισσεύματα του σημερινού φαγητού γίνονται πρώτη ύλη για το αυριανό.

Έτσι, οι μαμάδες εκμεταλλευόμενες «έξυπνα» τους περασμένους τους γευστικούς περιορισμούς και κυριευόμενες πάντα από το λεγόμενο «κατοχικό σύνδρομο», γίνονται οι ίδιες πιεστικές αλλά και ταυτόχρονα ευρηματικές, δημιουργικές και πρωτότυπες, προκειμένου να προσφέρουν στα παιδιά και την οικογένειά τους τα πάντα σε υπερβολή.

Πολλές λοιπόν, είναι εκείνες οι συνταγές που τη δεκαετία του '80 και στην αρχή του '90 κυριαρχούσαν στα ελληνικά τραπέζια. Με πρόχειρα και φτηνά υλικά αλλά με ευρεσιτεχνία και ευρηματικότητα φτιάχνονταν γαστριμαργικά αριστουργήματα, αλλά και γευστικά… τερατουργήματα. Στον βωμό της απόλαυσης και της πληθωρικότητας θυσιάστηκε πολλές φορές η ισορροπία των γεύσεων και η αρμονική συνύπαρξη υλικών, με αποτέλεσμα να βγαίνουν συχνά πιάτα στα οποία η χοληστερίνη και η ζάχαρη… έκαναν πάρτι.

Ας δούμε μερικές από τις γεύσεις που ξυπνούν μέσα μας γλυκές- και αλμυρές- αναμνήσεις και που δεν θέλουμε (ή θέλουμε;) να ξεχάσουμε…

Παξιμάδι με ζάχαρη: Η εύκολη, γρήγορη και αποτελεσματική λύση στη λιγούρα και την έλλειψη ζάχαρης, όταν το παιδί γκρίνιαζε για παγωτό ή σοκολατίνα. Η παρασκευή του πανεύκολη: Βρέχεις ένα μικρό παξιμάδι με λίγο νερό ώστε να μαλακώσει και το πασπαλίζεις με αρκετή ζάχαρη η οποία απορροφάται από το παξιμάδι. Απλό, εύκολο και νόστιμο.

Ρολό κιμά γεμιστό με αυγά: Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και η χοληστερίνη σε ρόλο πρωταγωνιστή. Ο κιμάς ζυμωνόταν όπως και για τα μπιφτέκια, απλωνόταν στην επιφάνεια της κουζίνας και τύλιγε μέσα τους μια σειρά από βραστά αυγά. Ψηνόταν στον φούρνο και συνοδευόταν πάντα από πατάτες φούρνου.

Η τρικολόρε γαρνιτούρα: Tα βραστά λαχανικά, οι αγαπημένες προκάτ τηγανητές πατάτες, το βραστό άνοστο ρύζι (κάποιες φορές με λαχανικά) και λιγότερο, τα λαχανάκια Βρυξελλών (που σιγά σιγά έμπαιναν στην ελληνική κουζίνα της μαμάς), ήταν must συνοδευτικό σε κάθε πιάτο που εστιατορίου ή σπιτικό, είτε αυτό ήταν ψητή μπριζόλα, είτε κοκκινιστό είτε ακόμα και γεμιστά, μουσακάς ή παστίτσιο (;)

Μακαρόνια με κέτσαπ: Ακόμα ένα πιάτο εύκολο, γρήγορο και ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά που καμία μαμά δεν κατάφερε ποτέ να τους το στερήσει. Επειδή ο κιμάς θέλει ώρα για να βράσει και επειδή η κέτσαπ είναι ιδιαίτερα αγαπημένο προϊόν στους μικρούς, το μπουκάλι της δεν έλειπε ποτέ από το ψυγείο, ενώ οι μακαρονάδες συνοδεύονταν τις περισσότερες φορές από μια μεγάλη ποσότητα κέτσαπ με μπόλικο τριμμένο τυρί από πάνω. Κάποιοι μάλιστα τρελαίνονταν να τρώνε κέτσαπ ακόμα και σκέτη.

Μπισκοτογλυκό με κρέμα και ζελέ: Ευρηματικό και ιδιαίτερα νόστιμο γλυκό που φτιαχνόταν σε κάθε σπίτι και σε κάθε παιδικό πάρτι. Τα μπισκότα στρώνονταν στον πάτο ενός ταψιού (αν δεν υπήρχαν μπισκότα οι φρυγανιές τα αντικαθιστούσαν), από πάνω περιχυνόταν μια απλή κρέμα στιγμής και στην κορυφή στρωνόταν μια παχιά στρώση από ζελέ φράουλα ημί- πηχτή. Όλα αυτά πάγωναν στο ψυγείο και μετά από δύο ώρες το πολύ ένα τριώροφο γλυκό ήταν έτοιμο με προϊόντα που υπήρχαν σίγουρα στα ντουλάπια του σπιτιού.

Γρανίτα Φράουλα: Μπορεί να μην τη φτιάχναμε στο σπίτι, όμως η γρανίτα καταναλωνόταν σε υπερβολικές ποσότητες από το ’70 (ίσως και ακόμα πιο νωρίς) μέχρι και το τέλος σχεδόν της δεκαετίας του ’90. Σε θερινά σινεμά, σε υπαίθρια θέατρα, στο γήπεδο, στο λούνα παρκ. Πλανόδιοι πωλητές περιφέρονταν με τον τεράστιο ξύλινο δίσκο τους διαλαλώντας την πραμάτεια τους και κανένας γονιός δεν νομίζω να κατάφερε ποτέ να μην υποκύψει στο παρακλητικό βλέμμα του παιδιού του και στην εμφανέστατη λαχτάρα του για γρανίτα. Σερβιρισμένη σε ένα πλαστικό ποτηράκι, όπως συνηθιζόταν και με ένα καλαμάκι, λιώναμε την γρανίτα και την ρουφούσαμε λαχταριστά βγάζοντας ήχους.

Φυτική κρέμα: Την ίδια περίοδο χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα και η φυτική κρέμα, σε τούρτες, ταρτάκια και παγωτά. Το παγωτό της γιαγιάς -ή της μαμάς αν θέλετε- γινόταν εύκολα και γρήγορα. Μια που το ζήτησες και μια που το έφαγες. Φυτική κρέμα, ζάχαρη και αν ήθελες κακάο, αναμιγνύονταν καλά και έμπαιναν στην κατάψυξη όπου πάγωναν σε χρόνο ρεκόρ. Τα κερασάκια μαρασκίνο που ήταν επίσης, της μόδας εκείνη την εποχή και η τρούφα στόλιζαν όμορφα την κορυφή του παγωτού -βουνού.

Fruit Punch χωρίς αλκοόλ: Οι περισσότεροι ως παιδιά θα θυμόμαστε το γνωστό non alcoholic fruit punch που παραγγέλναμε με στιλ και ύφος όταν είχαμε βραδινή έξοδο με τους γονείς. Ερχόταν πάντα σε μεγάλο ποτήρι, χρωματιστό με ένα τεράστιο «φουντούκι» σαντιγί και με διάφορα μπιχλιμπίδια για ντεκόρ. Πλαστικούς πολύχρωμους αναδευτήρες, μικρές χάρτινες ομπρελίτσες που ανοιγόκλειναν και φανταχτερούς φοίνικες-οδοντογλυφίδες, ενώ το κερασάκι maraschino δεν έλειπε ποτέ. Αντίστοιχη εμφάνιση στο σερβίρισμα είχε και το παγωτό φιστίκι που αγαπήθηκε πολύ την δεκαετία του ΄80 και αρχές του ’90, όπως και το banana split που υπήρχε σε κάθε τουριστικό καφέ των ελληνικών νησιών. Υπερπαραγωγή!

Σουφλέ της τεμπέλας: Μια εύκολη και απλή συνταγή για τις εργαζόμενες μητέρες υπήρξε για αρκετό καιρό το σουφλέ. Το νοστιμότατο πιάτο με γαλλική καταγωγή, προσαρμόστηκε πλήρως στην ελληνική κουζίνα και φτιαχνόταν πολύ συχνά από τις μαμάδες. Εξαιρετικά εύκολο, άπλωνες φέτες από ψωμί του τοστ (ή κρουασάν ιδανικά) βουτηγμένες σε γάλα, στον πάτο ενός πυρέξ, έστρωνες από πάνω τους κίτρινο τυρί του τοστ, χοντροκομμένες φέτες ζαμπόν και από πάνω το περιέχυνες με γάλα (ή κρέμα γάλακτος) και μπόλικο τυρί τριμμένο και… κατευθείαν στον φούρνο.

Κομπόστα ροδάκινο: Η κομπόστα ροδάκινο είχε πάντα θέση στα ράφια της κουζίνας για την περίπτωση που χρειαστεί για κάποιο γλυκό. Πολλές ήταν όμως οι φορές που η λιγούρα μας δεν συμμαζευόταν και η κονσέρβα άνοιγε, το κουταλάκι χωνόταν μέσα και τα ροδάκινα εξαφανίζονταν στο πι και φι. Ιδιαίτερα αγαπημένη χρήση της ήταν στο γιαούρτι με ζελέ και κομπόστα που φτιαχνόταν εύκολα και έκλεινε ιδανικά ένα γεύμα με την δροσερή και φρουτένια του γεύση.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]