Το φίδι σίγουρα δεν είναι κάτι που θα βάζαμε υπό κανονικές συνθήκες στο πιάτο μας, στην καντονέζικη κουζίνα, όμως, καταναλώνεται κατά κόρον ως σούπα με 2 διαφορετικά κρέατα φιδιών. Για να μην αναφερθούμε στον Bear Grylls και το Man vs Wild…

Οι πιο τολμηροί με τις γεύσεις και τα παράξενα πιάτα, βλέπουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους και ψάχνουν συνεχώς νέους τρόπους, όχι μόνο να αυξήσουν την πρόσληψη πρωτεΐνης τους, αλλά να δοκιμάσουν και νέα πράγματα, νέα κρεατικά, στη θέα των οποίων οι περισσότεροι παίρνουν μια… περίεργη έκφραση.

Στη Νέα Υόρκη, κάποια κρεοπωλεία έχουν ήδη ξεκινήσει να πωλούν κρέας φιδιού, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα αργήσει να γίνει τάση και σε άλλες χώρος. Το κρεοπωλείο Paisanos, συγκεκριμένα, έχει δύο επιλογές φιδιού: κροταλία και πύθωνα, με το πρώτο, μάλιστα, να πακετάρεται ολόκληρο (χωρίς το κεφάλι και το «κρόταλο»), καθαρισμένο και με το δέρμα του να έχει αφαιρεθεί, δίνοντάς του μια όψη που δεν θυμίζει σε τίποτα φίδι. Η τιμή του φτάνει στα 143 δολάρια, κάτι που το καθιστά απλησίαστο για τους περισσότερους, οι οποίοι στρέφονται προς τα πιο οικονομικά φιλέτα πύθωνα, που κοστίζουν 53 δολάρια.

www.wikipedia.com

Αυτό που κάνει τους περισσότερους να τολμούν να το δοκιμάσουν, είναι το γεγονός ότι στη νοτιοανατολική Ασία το φίδι θεωρείται… λιχουδιά και στο Χονγκ Κονγκ. συγκεκριμένα, η σούπα φιδιού είναι πολύ δημοφιλής, τόσο για τη διατροφική της αξία και τις θεραπευτικές της ιδιότητες, όσο και για τη γεύση της, η οποία είναι ελαφρώς γλυκιά λόγω των φύλλων χρυσάνθεμου και τα μπαχαρικά, με το κρέας του φιδιού να θυμίζει αρκετά την υφή και τη γεύση του κοτόπουλου. Η Maud Newton των New York Times, πάντως, περιέγραψε τη γεύση και την υφή του πύθωνα ως σκληρό ψάρι που χρειάζεται πολύ μάσημα.

Το φιλέτο του πύθωνα είναι ροζ και λεπτό, με μια μυρωδιά αρκετά διαφορετική από τη συνηθισμένη του κοτόπουλου ή άλλων κρεάτων που έχουμε συνηθίσει, ούτε πολύ έντονη, ούτε δυσάρεστη. 

Κι αν αναρωτιέστε για… συνταγές φιδιού, μια πολύ διαδεδομένη είναι ο πύθωνας Piccata, όπου το κρέας του κόβεται σε φέτες, αλείφεται με βούτυρο, τηγανίζεται, έπειτα περιχύνεται πάλι με βούτυρο, με την προσθήκη άσπρου κρασιού και σκόρδου. 

Όσο, όμως, κι αν ακούγεται νόστιμο μαγειρεμένο, η αλήθεια είναι ότι η Maud Newton είχε δίκιο. Το κρέας του φιδιού είναι ίσως το πιο σκληρό κρέας που έχετε φάει ποτέ, απαιτώντας ιδιαίτερο μάσημα που δεν διαφέρει και πολύ από το μάσημα της τσίχλας που δεν τελειώνει ποτέ... Τόσο μάσημα που το πιθανότερο είναι να απηυδήσετε, να κουράσετε τις κροταφογναθικές σας αρθρώσεις και τελικά να παραγγείλετε κάτι απ’ έξω. Ο λόγος είναι ότι το φίδι είναι γεμάτο μυς, κάτι που αναπόφευκτα το κάνει σκληρό.

Εκτός, λοιπόν, κι αν κυκλοφορήσει βιβλίο μαγειρικής… φιδιού, με οδηγίες χρήσης για το πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η σκληρή υφή και αίσθηση με το μαγείρεμα, το φίδι δεν πρόκειται να γίνει σύντομα το επόμενο ψάρι ή κοτόπουλο στα πιάτα μας. Παρ’ όλ’ αυτά δεν λείπουν οι περιπετειώδεις εκεί έξω, πρόθυμοι να το μαγειρέψουν, να το δοκιμάσουν και να βάλουν λίγη περιπέτεια στα πιάτα τους.