Ο μύθος και η πραγματικότητα συχνά μπλέκονται σε πολλούς τομείς της ζωής και δεν θα μπορούσε να γλιτώσει ούτε αυτός της γεύσης από τη…σύγχυση.

Ακολουθούν και ξεδιαλύνονται 4 μύθοι που σχετίζονται με αγαπημένα μας φαγητά, όπως το ότι η μακαρονάδα δεν είναι ιταλική και ότι η άσπρη σοκολάτα δεν είναι σοκολάτα. Είστε έτοιμοι;

1ος μύθος : Η άσπρη σοκολάτα είναι σοκολάτα
Στην κατηγορία σοκολάτα εμπίπτει μια σειρά από προϊόντα που είναι αποτέλεσμα της επεξεργασίας του κακάο, συνδυασμένο με λίπος και άχνη ζάχαρη, ώστε να δημιουργηθεί ένα στερεό αποτέλεσμα. Ανάλογα με το ποσοστό του κακάο στο μείγμα, υπάρχουν διάφορα είδη σοκολάτας, όπως είναι η μαύρη και η γάλακτος. Αν και η λευκή σοκολάτα συχνά εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία, δεν πρόκειται ουσιαστικά για σοκολάτα, αν κρίνουμε από τα συστατικά της. Για να θεωρείται ένα προϊόν σοκολάτα, θα πρέπει να περιέχει το λικέρ που είναι αποτέλεσμα της ζύμωσης των κόκκων του κακάο και περιέχεται σε όλα -ανεξαιρέτως- τα προϊόντα της σοκολάτας, κάτι που δεν ισχύει με τη λευκή. Αυτό που δίνει στη λευκή σοκολάτα τη γεύση της…σοκολάτας είναι το βούτυρο του κακάο, δηλαδή το λίπος που αφαιρείται από το λικέρ της σοκολάτας στα τελικά στάδια της παραγωγής του. Αυτό που δεν συμβαίνει στην περίπτωση της λευκής σοκολάτας είναι ότι το λίπος του κακάο δεν αναμειγνύεται εκ νέου με τους κόκκους του κακάο για να μειωθεί η γλυκιά του γεύση, γι’ αυτό και η λευκή σοκολάτα είναι πάντα πολύ πιο γλυκιά από τα άλλα είδη.

2ος μύθος: Τα ζυμαρικά είναι ιταλικά
Η ιταλική προέλευση των ζυμαρικών είναι παγκοσμίως γνωστή και η αλήθεια είναι πως οι Ιταλοί ήταν εκείνοι που μετέδωσαν τη μανία τους για τα μακαρόνια σε όποιο σημείο του κόσμου και να πήγαν. Η πραγματική καταγωγή, όμως, των ζυμαρικών δεν είναι η Ιταλία, καθώς οι περισσότεροι ιστορικοί αποδίδουν την ανακάλυψη του πιάτου αυτού στους Άραβες της Λιβύης, στους οποίους αποδίδεται και η εμφάνιση του σπανακιού, της μελιτζάνας και του ζαχαρότευτλου στον κόλπο της Μεσογείου. Σε κείμενα του 5ου αιώνα π.Χ. υπάρχει, μάλιστα, αναφορά σε βράσιμο των ζυμαρικών ως αραβική συνήθεια, ενώ η μεταλαμπάδευσή τους στην ιταλική χερσόνησο, έγινε με  τις κατακτήσεις των Αράβων στη Σικελία, πού επηρέασαν δραστικά την τοπική κουζίνα.

3ος μύθος: Τα κουλουράκια τύχης (fortune cookies) είναι κινέζικα/αμερικάνικα
Τα κουλουράκια της τύχης που σερβίρουν τα περισσότερα κινέζικα εστιατόρια μετά το τέλος του γεύματός μας, δεν είναι μια κινέζικη ιδέα και δεν είναι ούτε καν μια αμερικάνικη ιδέα, αν και πρωτοεμφανίστηκαν στα κινέζικα εστιατόρια της Αμερικής. Σε κάθε περίπτωση, στην Κίνα δεν θα σας σερβίρουν κουλουράκι, όταν τελειώσετε το γεύμα σας. Όπως αποδεικνύεται, τα εν λόγω κουλουράκια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ιαπωνία και οι Ιάπωνες μετανάστες ευθύνονται για την εξάπλωσή τους στην Αμερική. Η ανακάλυψη της πραγματικής καταγωγής τους έγινε μόλις τη δεκαετία του ’90, όταν ένας ερευνητής του θέματος βρήκε σε φούρνο έξω από το Kyoto κουλουράκια που έμοιαζαν με αυτά της τύχης και περιείχαν μάλιστα και το σχετικό μήνυμα και τελικά επιβεβαιώθηκε πως τα κουλουράκια υπήρχαν στην παράδοση της Ιαπωνίας πολύ καιρό πριν κάνουν την εμφάνισή τους στις ΗΠΑ και αρχίσουν να πωλούνται σε παραδοσιακούς ιαπωνικούς ναούς και ιερά.

4ος μύθος: Το κόκκινο υγρό στο κρέας είναι αίμα
Είναι γεγονός, πως όταν σφάζονται τα ζώα, στεγνώνουν από όλο τους το αίμα και αυτός είναι ένας λόγος που δεν βλέπουμε αίμα στο λευκό κρέας. Στο ζώο μένει μονάχα η ελάχιστη δυνατή ποσότητα αίματος στον μυϊκό του ιστό. Το κόκκινο υγρό, λοιπόν, που βλέπουμε στο ωμό κόκκινο κρέας δεν είναι αίμα, αλλά ουσιαστικά νερό. Το βοδινό, για παράδειγμα, κρέας περιέχει αρκετό νερό στη σύστασή του, το οποίο σε συνδυασμό με την πρωτεΐνη μυοσφαιρίνη παίρνει κόκκινο χρώμα, που συνήθως θεωρείται λανθασμένα αίμα.