Το ταξίδι της γεύσης -από το Μαρόκο στη Μαλαισία κι από τη Βαρκελώνη στο Ρίο Ντε Τζανέιρο- εκμηδενίζει τις αποστάσεις κι εμείς επιχειρούμε μια γευστική απόδραση στις πέντε ηπείρους της γεύσης.

Πολλοί αντιλαμβάνονται στα ταξίδια τους τις διάφορες εξορμήσεις προς αναζήτηση αξιοθέατων, σαν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα γεύματα, γιατί, σε τελική ανάλυση, το φαγητό αποτελεί την κορωνίδα κάθε ταξιδιωτικής εμπειρίας.

Η αίσθηση της έκπληξης δε σε εγκαταλείπει ποτέ, αν είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις τον κόσμο με ανοιχτό μυαλό και έτοιμος για την υποδοχή κάθε γευστικής πρωτοτυπίας. Από ελαφρά ορεκτικά μέχρι λουκούλλεια γεύματα, ο παγκόσμιος χάρτης του ταξιδιώτη καθορίζεται πια σε μεγάλο βαθμό και από τις συντεταγμένες της γεύσης. Ιδού πέντε ενδεικτικοί προορισμοί, όπου τόπος και γεύση ενώνονται σε απολαυστικούς συνδυασμούς.

Cous-cous στην Καζαμπλάνκα (Μαρόκο)

Φτάνοντας στην Καζαμπλάνκα, χωρίς χρονοτριβή παίρνουμε το δρόμο για την Boulevard de la Corniche -χαμηλά στην προκυμαία- επιλέγουμε ένα από τα πολλά ελκυστικά εστιατόρια ή καφέ και παραγγέλνουμε ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι μέντας και το βασικό εθνικό πιάτο του Μαρόκο, το γνωστό μας Cous-Cous. Ο σπόρος του Cous-Cous παράγεται από σιμιγδάλι και ετοιμάζεται ιδανικά με επαναλαμβανόμενο «φιλτράρισμά» του στον ατμό, σε ειδικό δοχείο το οποίο ονομάζεται couscoussier. Εκεί, το πιάτο ολοκληρώνεται με ένα πικάντικο βραστό ζωμό που περιέχει είτε αποκλειστικά λαχανικά είτε λαχανικά αναμεμειγμένα με κρέας, που ποικίλει ανάμεσα σε κοτόπουλο, αρνί και ψάρι.

Tapas στη Βαρκελώνη

Πατάτες bravas (πατάτες βυθισμένες σε πικάντικη σάλτσα ντομάτας), τηγανητά καλαμάρια, κροκέτες, chorizo (χοιρινό λουκάνικο), berenjeras gratinadas (μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο) είναι μερικά μόνο από τα λαχταριστά ισπανικά σνακς, που είναι ευρέως γνωστά ως tapas. Η -γεμάτη ζωή και κίνηση- πρωτεύουσα της Καταλονίας, η Βαρκελώνη, υπερέχει στη δημιουργία και την κατανάλωση των tapas, κυρίως κατά μήκος της μεγάλης λεωφόρου La Rambla όπου, αργά το απόγευμα, κάτοικοι και τουρίστες περπατούν ράθυμα νότια της Πλατείας της Καταλονίας. Όποιος αφομοιωθεί στην τοπική νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία, απλώς εγκαταλείπει τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι και οι οδοντογλυφίδες αναλαμβάνουν το ρόλο του «όπλου» για την καταβρόχθιση των tapas.

Nasi goreng στην Πενάνγκ (Μαλαισία)

Η Μαλαισία είναι εδώ και χρόνια η νέα Ταϋλάνδη – απλούστατα, ο κόσμος δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη πλήρως. Οι επισκέπτες στη Μαλαισία, ωστόσο, το γνωρίζουν καλά. Και αναπόφευκτα, οδηγούνται στο να παραγγείλουν το πανταχού παρόν και απολαυστικά απλό γεύμα που ονομάζεται nasi goreng. Η κυριολεκτική απόδοση του όρου στα ελληνικά είναι «τηγανιτό ρύζι» και το απολαμβάνουν ευρέως και στην Ινδονησία και τη Σιγκαπούρη.

Το συγκεκριμένο πιάτο ετοιμάζεται με τηγανιτό ρύζι αναμεμειγμένο με κοτόπουλο ή θαλασσινά, λαχανικά, αυγό και μια υπόγλυκη σάλτσα σόγιας. Μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε σερβίρεται φαγητό στη Μαλαισία, αλλά τα καλύτερα δείγματά του τα συναντάς στις πάντα γεμάτες λαϊκές αγορές, που βρίσκονται σε αφθονία στο νησί του Penang. Είναι ακριβώς εκεί που οι διαφορές ανάμεσα στο κινέζικο, ινδικό, μαλαισιανό και το τοπικό στυλ μαγειρέματος «συνωμοτούν» και δίνουν σε ένα -κατά τα άλλα- ταπεινό πιάτο, ένα ιδιαίτερο άρωμα.

Gumbo στη Νέα Ορλεάνη

Το να βγάζεις απ’ τη φωτιά μια αχνιστή κατσαρόλα Gumbo είναι τόσο σύνηθες και κοινότοπο στην καθημερινότητα της Νέας Ορλεάνης, όσο η ακρόαση της τζαζ ή των swamp blues και η κατανάλωση των ζαχαρούχων ντόνατς, που στην πάλαι ποτέ γαλλόφωνη Νέα Ορλεάνη ονομάζονται beignets. Αυτό το αγαπημένο πιάτο της Λουιζιάνα είναι στην ουσία ένας πλούσιος παχύρευστος ζωμός από καπνιστό κρέας ή θαλασσινά με μπάμιες και ένα μίγμα σιτηρών και λίπους, που ονομάζεται roux, πριν αυτό περιχύσει ένα βουνό από ρύζι. Ωστόσο η Νέα Ορλεάνη προσφέρει αμέτρητες παραλλαγές της βασικής συνταγής του gumbo, από την κλασική κρεολική ως την πικάντικη Cajun. Μπορεί η πόλη να μην πέρασε λίγα τα τελευταία χρόνια, αλλά τουλάχιστον, έχει ακόμα ένα από τα πιο ιδιαίτερα και «εύκολα» ταυτόχρονα, πιάτα στον κόσμο.

Feijoada στο Ρίο ντε Τζανέιρο

Η γεύση στήνει το δικό της καρναβάλι προς τιμήν του βραζιλιάνικου εθνικού πιάτου, της feijoada. Πρόκειται για έναν σκουρόχρωμο και πικάντικο ζωμό, βασισμένο στο συνδυασμό μαύρων φασολιών και χοιρινού. Αξίζει να σημειωθεί πως η feijoada, η οποία ετοιμάζεται για μαζική κατανάλωση στα εστιατόρια του Ρίο, συνήθως περιέχει απλώς ψιλοκομμένα κομμάτια χοιρινού κρέατος, ενώ πολύ συχνά περιλαμβάνει και λιγότερο συνήθη μικροεδέσματα, όπως για παράδειγμα, αυτιά, γλώσσες ή και ουρές χοίρων! Πρέπει επίσης, να σημειωθεί ότι η κλασική συνταγή είναι μια πρόκληση για τη χώνεψη, γι’ αυτό και ο καλύτερος προορισμός μετά την κατανάλωση της felijoada είναι τα μαξιλάρια ενός καναπέ κι όχι π.χ. η παραλία της Ipanema!