Τα νόστιμα και όμορφα λιλιπούτεια γλυκάκια σε mini συσκευασία που ακούνε στο όνομα «cupcakes», γίνονται ανάρπαστα σε όλες τις γωνιές του δυτικού κόσμου σήμερα, προσφέροντας μια αίσθηση ικανοποίησης και ανέλπιστης ευχαρίστησης στον καταναλωτή τους. Μήπως όμως, αυτά είναι τα συμπτώματα που ακολουθούν και τα κλασικά ναρκωτικά;

Μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη στο Μανχάταν, γυναίκες λεπτές σαν καλάμια σχηματίζουν ουρά έξω από φούρνο-ζαχαροπλαστείο που λειτουργεί ως αργά τη νύχτα για να αγοράσουν κουτάκια με cupcakes τόσο «φουλαρισμένα» σε ζάχαρη, που σε πιάνει πονοκέφαλος μόνο στη θέα τους.

Αν το παραπάνω σας φαίνεται μια παραδοξότητα, έχει να κάνει με το ότι το ζαχαροπλαστείο The Magnolia στο νεοϋορκέζικο West Village δημιούργησε γύρω του μία φρενίτιδα, όταν το επισκέφθηκαν η Carrie και η Miranda, ηρωίδες του Sex and the City, σε ένα επεισόδιο της σειράς.

Από την προβολή του συγκεκριμένου επεισοδίου έχουν περάσει 12 χρόνια κι ακόμα η τρέλα για τα cupcakes στη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ συνεχίζεται… Οι περισσότεροι θεωρούν ότι αγαπούν τα cupcakes επειδή είναι ρετρό και έχουν ένα τόνο παιδικότητας στον στολισμό τους. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι ότι η αγάπη αυτή κρύβει μια νότα νοσταλγίας, αλλά ότι προσθέτει στον οργανισμό μια γερή δόση ζάχαρης.

Η ζάχαρη είναι μία από τις ουσίες γύρω από τις οποίες δομούνται νέες πρακτικές «εξαρτησιακής» συμπεριφοράς, για αυτό και η αγάπη για τις μικρές αυτές λιχουδιές είναι ακατανίκητη.

Αυτά τα νέα αντικείμενα πόθου μπορεί να μην είναι προφανώς ναρκωτικά, αλλά μιμούνται κατά γράμμα την διαδικασία που οδηγεί στην εξάρτηση από πράγματα που δίνουν πρόσκαιρες και εφήμερες λύσεις.

Χρόνο με το χρόνο, η λατρεία του δυτικού κόσμου για τα μικρά αυτά γλυκίσματα διογκώνεται χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός, πιθανότατα λόγω του μικρού μεγέθους των γλυκών αυτών, αλλά και λόγω του ότι θεωρούμε πως μόνο τα κορεσμένα λιπαρά είναι η αιτία της παχυσαρκίας και άλλων διατροφικών προβλημάτων.

Είναι όμως στ’ αλήθεια ναρκωτικό τα μικρά γλυκούλικα cupcakes; Η απάντηση από δημοσίευμα της Telegraph είναι αρνητική, ωστόσο τονίζεται ότι οι καταναλωτές είναι κανονικοί «χρήστες», αφού εισάγουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης και μάλιστα, αρκετές φορές την ημέρα.

Ενδεικτικές είναι και οι χαζές δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε προκειμένου να καταναλώσουμε άλλο ένα cupcake -ή γλυκό εν γένει. Λέμε ότι μας χρειάζεται για λόγους ενέργειας, αλλά αυτοκοροϊδευόμαστε, καθώς το ενεργητικό κρεσέντο που μας δημιουργεί το ακολουθεί ένα ακόμη πιο έντονο «κλατάρισμα». Ψυχολογικά είναι εντελώς άχρηστο, αλλά σωματικά θυμίζει σε ανησυχητικό βαθμό τα σκαμπανεβάσματα που δημιουργεί π.χ. η κοκαΐνη.

Οι μικρομπουκιές τύπου cupcake, είναι στην πραγματικότητα εφευρέσεις «του διαβόλου». Κι αυτό γιατί απευθύνονται στον βαριεστημένο υπάλληλο γραφείου ή στην γυναίκα που κάνει αυστηρή δίαιτα, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι λόγω του μικρού μεγέθους τους, τους «γλιτώνουν» από τις περιττές θερμίδες ενός κανονικού γλυκού ή σνακ, δίνοντάς τους παράλληλα μια αίσθηση απόλαυσης. Η ιστορία «αχ, δεν πρέπει, αλλά τελικά θα πάρω ένα αφού είναι μικρό» είναι η ιστορία με την οποία ταυτίζονται πολλοί σήμερα, γυναίκες και άντρες.

Πρέπει να ανησυχούμε; Η απάντηση είναι «Ναι», για πολλούς λόγους. Τα cupcakes και οι γλυκές μπουκίτσες (σοκολατάκια, μικρά κεκάκια κλπ.) δεν παίζουν απλά με τα επίπεδα του ζαχάρου μας, αλλά μας ενισχύουν την αίσθηση ότι μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα μονάχα με ατελείωτα κεράσματα στη βαρετή εργασιακή ρουτίνα ή στην μονότονη καθημερινότητα. Ακόμα κι αν νιώθουμε μια κάποια ενοχή, όταν τα απολαμβάνουμε...