Πήραν τ' όνομα τους από τον ομώνυμο τίτλο του κομματιού των Roxy Music κι ετοιμάζονται να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με το πρώτο τους album με τίτλο ««Dancing In The Zoo». Το click@Life μίλησε μαζί τους λίγο πριν μας παρουσιάσουν τα κομμάτια τους το Σάββατο 10 Νοεμβρίου, στο Τώρα Κ44.

Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου, η βραδιά του Τώρα Κ44 ανήκει στους The BitterSweet, οι οποίοι θα παρουσιάσουν live το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον - καθόλου τυχαίο - τίτλο «Dancing In The Zoo». Ο Νικόλας Αλαβάνος, ο άνθρωπος πίσω από το project των The BitterSweet μίλησε στο click@Life για το ντεμπούτο του συγκροτήματός του, τις μουσικές του επιρροές και την ελπίδα του για το «αύριο» του σύγχρονου «ζωολογικού» μας κήπου…

O τίτλος του πρώτου σας album είναι «Dancing In The Zoo». Τι συμβολίζει για εσάς;

O τίτλος «Dancing In The Zoo» είναι εμπνευσμένος από μια προσωπική βιωματική εμπειρία στους ταραχώδεις δρόμους των Αθηνών. Είναι όμως και κατ’ επέκταση μια σάτιρα πάνω στην τρέλα και στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της ελληνικής καθημερινότητας. Συμβολίζει λοιπόν, τη διάθεση για παιχνίδισμα, χιούμορ και αυτοσαρκασμό. O καθένας απέναντι απ’ τον δικό του καθρέφτη. Επιλέγουμε χορό και χαβαλέ για να εκτονώσουμε την καθημερινή ένταση.

Το «Dancing In The Zoo» είναι ένα προσωπικό σου project. Υπογράφεις τους στίχους και τη μουσική του album. Ποιές είναι οι μουσικές σου καταβολές και προτιμήσεις;

Θα έλεγα ότι είμαι «βρετανόφιλος». Η μουσική πηγή από την οποία σταθερά αντλώ τις αναφορές μου είναι η ψυχεδελική Βρετανία του δεύτερου μισού των 60s. Αν βάζαμε έναν νοητό άξονα γύρω απ’ τον οποίο κινούμαι λοιπόν, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι το μουσικό κίνημα της ψυχεδέλειας. Από εκεί και πέρα με γοητεύουν ιδιαιτέρως οι μουσικές προσμίξεις. Κινήματα όπως το progressive rock των 70s (μίξη rock και κλασικής μουσικής), το jazz rock και το art rock πάντοτε μου ασκούσαν μια έλξη. Επίσης, σαφώς και δεν μου είναι αδιάφορη η mod σκηνή με μπροστάρηδες τους Who, η glam rock με αρχιερέα τον Bowie, η indie pop, η jazz και η punk. Αν «αναγκαζόμουν» να αναφέρω γκρουπ-σημεία αναφοράς, θα έλεγα αβίαστα ότι οι Beatles, οι Pink Floyd και ειδικά ο ιδιοφυής Syd Barrett, οι Roxy Music, οι Caravan, οι Rolling Stones, ο Lou Reed και ο David Bowie έχουν συμβάλει τα μέγιστα στις μουσικές μου «πτήσεις».

Φωτογραφία: Γιάννης Καραλιόπουλος

Ποιο είναι το ύφος του album σας;

Το ύφος του άλμπουμ θα το ονόμαζα ένα ιδιόμορφο ψυχεδελίζον indie pop-rock. Πατάει στην ποπ τραγουδοποιία και στην εξερευνητική ροκ διάθεση.

Από το cd ξεχωρίζουν αρκετά κομμάτια με ιδιαίτερο ήχο και νεανική «τρέλα», όπως το υπέροχα ανεβαστικό «The wind» και τα όμορφα ρομαντικά και μελαγχολικά «You don’t want me babe» και «Two steps back please». Υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζεις εσύ, ως δημιουργός;

Δίχως δεύτερη σκέψη, θα έλεγα ότι το «2 Steps Back» είναι το καμάρι μου και το αγαπημένο μου «παιδί» του πρώτου cd. Ενσωματώνει θεωρώ πετυχημένα κάποιες «δύσκολές» μου επιρροές και γι’αυτό του έχω αδυναμία.

Η βραδιά σας στο Κ44 θα περιλαμβάνει, εκτός από τα κομμάτια του ντεμπούτο album σας και ειδικά σχεδιασμένα video art. Τι θα ξεπηδά από τις προβολές σας και τι ετοιμάζετε για αυτή τη βραδιά;

Μέσα από τις εικόνες του video art θα ξεπηδούν -φιλοδοξούμε- κάποιες επιρροές-σημεία αναφοράς στην διαμόρφωση του μουσικού ιδιώματος και του καλλιτεχνικού υπόβαθρου των The BitterSweet. Οπτικά τοπία που εν δυνάμει μπορούν να ταξιδέψουν τον θεατή του show στην γλυκόπικρη χώρα μας. Περισσότερα από κοντά! Να κρατήσουμε και το μυστήριο «ζωηρό»…

Πώς προέκυψε το όνομα «The BitterSweet» και τι σημαίνει για εσάς;

Το όνομα «The BitterSweet» το εμπνεύστηκα από το ομότιτλο υπέροχο κομμάτι των Roxy Music -βρίσκεται στο άλμπουμ τους CountryLife. Εκτός από πολύ αγαπημένο άκουσμα, η ίδια η αντιθετική έννοια του «γλυκόπικρου» μου άσκησε αμέσως μια ιδιαίτερη έλξη. Είμαι άνθρωπος αντιθέσεων και έχω μέσα μου έντονη την τάση σύνθεσης αντίρροπων δυνάμεων. Σ’ αυτές τις καλλιτεχνικές «ράγες» και σ’ αυτή τη μουσική κατεύθυνση θα ήθελα ιδανικά να κινείται και το γκρουπ μου. Ας πούμε λοιπόν ότι οι The BitterSweet, μέσω του ίδιου του ονόματός τους, θέλουν να πρεσβεύουν την διάθεση σύνθεσης αντίρροπων -φαινομενικά- μουσικών δυνάμεων.

Πόσο εύκολο είναι να «χορεύεις σε έναν «σύγχρονο ζωολογικό κήπο»;

Αυτό εξαρτάται απ’ την προσωπική ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές του καθενός. Κατ’ εμέ οφείλουμε όλοι να στήσουμε το δικό μας «πάρτι» μέσα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Ιδανικά ο χορός, το ξεφάντωμα, ο αυτοσαρκασμός και η αυτοκριτική διώχνουν τους «δαίμονες» μακριά! Και ίσως καθιστούν τον ζωολογικό μας κήπο καθαρότερο και πιο ελκυστικό.

Ως νέοι μουσικοί στη σύγχρονη καλλιτεχνική αρένα τι θα θέλατε να ευχηθείτε και τι ονειρεύεστε;

Θα ευχόμασταν να βιώσουμε κάποτε μια Ελλάδα πιο πνευματώδη, πιο «παιχνιδιάρα» και πιο οξυδερκή καλλιτεχνικά. Μας λείπει έντονα το χιούμορ σ’αυτή τη μεγάλη αρένα που ονομάζεται «ελληνική μουσική σκηνή». Προσωπικά ονειρεύομαι μια σκηνή που θα αγκαλιάζει πιο εύκολα το «διαφορετικό» και το «πειραματικό» και δεν θα καταφεύγει μονίμως, σε γνώριμες μανιέρες και εύκολη «ταμπελοποίηση». Ευχόμαστε επίσης, να υπάρχει σύμπνοια, ομόνοια και διάθεση για συνεργασία μεταξύ των μουσικών που πρεσβεύουν το ελληνικό αγγλόφωνο μουσικό «κίνημα». Γιατί να μην στήσουμε μια δική μας ιδιαίτερη σκηνή-σημείο αναφοράς;

Πληροφορίες: Τώρα Κ44, Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι, 210 3423560, στις 10 μ.μ., είσοδος ελεύθερη.

Βάλια Κανελλοπούλου

[email protected]