Από τη γαλλική παράδοση του 12ου αιώνα έως το πανκ ροκ των 80s, ποια είναι τα 11 πιο γοητευτικά α καπέλα κομμάτια;

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη φράση «α καπέλα»; Η εισαγωγή του Bohemian Rhapsody με τα κεφάλια των μελών των Queen ν’ αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους; Ή μήπως οι γκόσπελ, αφροαμερικάνικες χορωδίες;

Διαβάστε εδώ τα 11 καλύτερα α καπέλα κομμάτια όλων των εποχών και να μάθετε για τη μακρά παράδοση και τις πολλές εκδοχές του «α καπέλα».

Hilliard Ensemble, στο «Viderunt Omnes» του Perotin

Αυτό το κομμάτι έρχεται από τη Γαλλία του 12ου αιώνα και ανήκει στη λαμπρή παράδοση της δυτικής τετραφωνίας. Σε αυτή την καταπληκτική ηχογράφηση του 1986 ακούμε τις φωνές του Hilliard Ensemble να μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη, με μια κρυστάλλινη, αιθέρια πειθαρχία. Ακούστε το, αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα από το πώς μπορεί να τραγουδούν οι άγγελοι.

Chilhowie Primitive Baptist Church, στο «O Sing to Me of Heaven»

Πρόκειται για την ηχογράφηση μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας στη Νοτιοδυτική Βιρτζίνια. Όπως συνηθίζεται στο εκκλησιαστικό τραγούδι, ο βασικός τραγουδιστής ερμηνεύει ένα στίχο και το εκκλησίασμα ακολουθεί.

Country Gentlemen, στο «Calling My Children Home»

Οι Country Gentlemen ξεκίνησαν σαν ένα γκρουπ το οποίο θ’ αναβίωνε τη φολκ προγκρέσιβ μπλουγκρας σκηνή, αλλά τελικά μεταλλάχθηκαν και άλλαξαν πολλές ταυτότητες στο πέρασμα των χρόνων. Το 1978 τους καθοδηγούσε ο μαντολινίστας και τενόρος Doyle Lawson, του οποίου η αφοσιώση στο μπλουγκρας γκόσπελ είχε ως αποτέλεσμα να φτιάξουν το καλύτερο άλμπουμ τους, το «Calling My Children Home». Το ομώνυμο κομμάτι είναι διασκευή μιας παραδοσιακής μελωδίας, γεμάτο με «ορεινές», πένθιμες πολυφωνίες και διαστήματα.

Brother Smith and Shape-note Singers στο «I ‘ll Sing Again»

Εδώ έχουμε ένα βασικό τραγουδιστή, τον Brother Smith να ερμηνεύει ένα στίχο και το εκκλησίασμα να τον επαναλαμβάνει, αλλά μπορείς να ακούσεις τις γκόσπελ και τις σόουλ επιρροές στο ρυθμό και την ενορχήστρωση. Αναζητήστε και παρόμοιες ηχογραφήσεις.

Male Chorus recorded by Alan Lomax, στο «La Partenza (The Parting)»

Αν συνδυάζατε το αταβιστικό doo-wop με την όπερα, ίσως να είχατε κάτι σαν αυτή την ηχογράφηση του 1954, η οποία καταγράφηκε από το διάσημο λαογράφο Alan Lomax, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στη Γένοβα. Οι ερμηνευτές είναι οι αποκαλούμενοι τραλαλέρι (trallaleri) και η μουσική ανήκει σε μια αρχαία πολυφωνική παράδοση. Η «Partenza» είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι και σύμφωνα με τις σημειώσεις που υπάρχουν στο CD « Italian Treasury: The Trallaleri of Genoa», ένα από τα πιο δύσκολα, κυρίως λόγω του μεγάλου φωνητικού εύρους που απαιτείται στο κομμάτι του τενόρου και του φαλσέτου.

Nutmegs, στο «Hello, Hello»

Οι Nutmegs ήταν ένα doo-wop συγκρότημα, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, το οποίο έκανε 1-2 επιτυχίες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 η εταιρεία Times Square αποφάσισε να βγάλει κάποιες από τις ντέμο ηχογραφήσεις τους σαν α καπέλα κομμάτια, σημειώνοντας έτσι απρόσμενη επιτυχία στο αποκλειστικά φωνητικό doo-wop. Αν ακούσετε το «Hello, Hello», θα καταλάβετε εύκολα το λόγο για τον οποίο οι Nutmegs προκάλεσαν τέτοιο ενθουσιασμό: ο ανεπιτήδευτος τρόπος ηχογράφησης προσθέτει μια νότα απελπισίας στις τέλειες, κατά τ’ άλλα πολυφωνίες τους. Πραγματικά ακούγεται σα να τραγουδούν στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής, μ’ έναν ήχο υποβλητικό και σκοτεινό.

Swan Silvertones, στο «Working on a Building»

Το μεταπολεμικό γκόσπελ κουαρτέτο είναι σίγουρα μία από τις πιο ένδοξες παραδόσεις του α καπέλα. Αυτή η ηχογράφηση του 1974 είναι ένα τρανό παράδειγμα αυτού του είδους. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η ερμηνεία γεφυρώνει, όπως και η προηγούμενη, το προπολεμικό με το μεταπολεμικό γκόσπελ. Όμως ενώ οι Mitchell’s Christian Singers συμβιβάζουν τις δυο παραδόσεις, οι Swan Silvertones τις κρατάνε σε απόσταση, ξεκινώντας, στο γλυκό πλαίσιο της πρώτης, με τον τενόρο Claude Jeter να γλιστράει ανάμεσα στους σκοτεινούς στίχους, για να κάνουν τη μετάβαση στον Solomon Womack με τη σκληρή φωνή για το κομμάτι του Testify.

Mitchell’s Christian Singers, στο «Take My Hand, Precious Lord»

Αυτό το γκόσπελ συγκρότημα της δεκαετίας του ’30 από τη Βόρεια Καρολίνα ήταν η γέφυρα μεταξύ της συγκρατημένης α καπέλα και των μεταπολεμικών σκληρών γκόσπελ ερμηνειών. Ο ήχος τους είναι υβριδικός: μια μουσική σαν άχαρο, θρηνητικό κύμα, με μία βασική φωνή να ξεχωρίζει για λίγο απ’ τις υπόλοιπες, μόνο για να αποτραβηχτεί πάλι πίσω από αυτές και με αποκορύφωση μία διαπεραστική φράση του τενόρου.

Destiny’s Child, στο «Opera of the Bells»

Το άλμπουμ των Destiny’s Child’s «8 Days of Christmas», αν και υποτιμημένο, θα έπρεπε να θεωρείται κλασικό, ειδικά όσον αφορά στο κομμάτι της τεχνικής αρτιότητας του «Opera of the Bells». Ακούγοντάς το δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο κρίμα είναι που η Beyoncé, ακολουθώντας τη σόλο καριέρα της, εγκατέλειψε τις πολυφωνίες...

Emmylou Harris, Gillian Welch, Alison Krauss στο «Nobody But the Baby»

Όσον αφορά στα γυναικεία α καπέλα τρίο, εκείνο των Emmylou Harris, Gillian Welch, Alison Krauss είναι το μόνο που έχει καταφέρει ουσιαστικά να ξεχωρίσει μετά τις Destiny’s Child’s. Οι τρεις ερμηνεύτριες «ανακεφαλαιώνουν» την ερμηνεία τους από το «O Brother Where Art Thou», κρατώντας τις πολυφωνίες τους απλές και ζεστές, όπως ταιριάζει σ’ ένα νανούρισμα.

Whodini, στο «Haunted House of Rock»

Αυτό είναι ένα α καπέλα μιξ από το πρώτο άλμπουμ των Whodini, το 1983. «Ο αόρατος άνθρωπος», τραγουδούν, «πού θα μπορούσε να είναι/ξέρουμε ότι μπήκε στο πάρτι τζάμπα» Μπορείτε να ακούσετε τις εισπνοές και τις εκπνοές τους, όπως ξεστομίζουν τους ακατάληπτους ήχους και τις ασυγχρόνιστες στροφές. Αν το α καπέλα άγγιξε την τελειότητα με τους Hilliard Ensemble ή με τους Country Gentlemen, εδώ οι Whodini του συμπεριφέρονται σα να ήταν ένα βρώμικο και συνάμα γοητευτικό ρεύμα της πανκ ροκ.