Οι αγαπημένοι «Λαγουδάνθρωποι» του ελληνικού κοινού πάτησαν τη σκηνή του Gagarin και όπως κάθε φορά που εμφανίζονται στη χώρα μας παρέσυραν το κοινό στις μαγευτικές τους μελωδίες.

Φτάσαμε στο Gagarin την ώρα που στη σκηνή βρίσκονταν οι Rosebleed. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, φαίνεται ότι είναι παιδιά ψαγμένα με τη μουσική, με πολλές επιρροές και ότι στο μέλλον θα ακούσουμε πολλά για αυτούς. Έπαιξαν κομμάτια από το album τους, το «White Balloons» το οποίο έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές.

Μετά την αποχώρηση των Rosebleed από τη σκηνή, ακολούθησε μια σχετικά μεγάλη αναμονή. Ο κόσμος είχε γεμίσει το Gagarin, αποδεικνύοντας ότι το ελληνικό κοινό πάντα τιμάει τα αγαπημένα του συγκροτήματα, ακόμη κι αν από πολλούς, οι Echo θεωρούνται ένα «ξεπερασμένο» συγκρότημα, με ένα μέτριο τελευταίο album, και πως δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πια.

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, μιας και η αίγλη του παρελθόντος έχει σίγουρα περάσει, τα τραγούδια όμως παραμένουν και προκαλούν ακόμα ανατριχίλες.

Λίγο μετά τις 10, ο Ian McCulloch και η παρέα του εμφανίστηκαν στη σκηνή. Φορώντας τα μαύρα του γυαλιά, ένα στρατιωτικό μπουφάν και ένα τζιν, με τα γνωστά ατημέλητα μαλλιά του. Αγέραστος, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, έδωσε το σύνθημα για την έναρξη της βραδιάς.

Η αρχή έγινε με το «Going Up» και η συνέχεια επεφύλασσε μια αναδρομή στην τεράστια ιστορία τους. Τα συναισθήματα ήταν έντονα όταν άκουγες ζωντανά το «Bring On The Dancing Horses», το «Villier’s Terrace», και το «All My Colors (Zimbo)». Η φωνή του McCulloch ήταν ίδια με παλιά, και ο ίδιος φαινόταν ιδιαίτερα ορεξάτος και χαρούμενος που βρισκόταν εκεί.

Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς όμως, ήταν φυσικά το «The Killing Moon». Ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, με μια μουσική που έχει στοιχειώσει την καρδιά και το μυαλό. Το τέλος ήρθε με το «The Cutter» και τον McCulloch να ευχαριστεί στα ελληνικά.

Δε βγήκαν για ένα, αλλά για δύο encore (στα οποία ακούστηκε και το πολυαγαπημένο «Lips Like Sugar) και μετά το «Do It Clean» χάθηκαν μέσα στη νύχτα.

Μία ακόμη εμφάνιση των Echo and the Bunnymen λοιπόν πέρασε στην ιστορία. Μπορεί η χρυσή τους εποχή να ανήκει πλέον στο παρελθόν, κρατάνε όμως ακόμα ζωντανή τη φλόγα τους και το αποδεικνύουν με κάθε εμφάνιση τους στη χώρα μας. Εμείς απλά περιμένουμε την επόμενη φορά που θα ακούσουμε τις παραμυθένιες τους ιστορίες ζωντανά.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ