Καταιγισμός συναισθημάτων, τροφή για σκέψη, μηνύματα, συγκίνηση, προβληματισμός και θαυμασμός είναι λίγες από τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την εμπειρία της συναυλίας του Roger Waters στο ΟΑΚΑ.

Παραβρεθήκαμε στη δεύτερη βραδιά του θρυλικού «Τείχους» των Pink Floyd με την υπογραφή του Roger Waters στη δημιουργία και το σχεδιασμό. Με το που μπήκαμε στο κατάμεστο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ, το επιβλητικό μισοφτιαγμένο Τείχος πάνω στη σκηνή - 74 περίπου μέτρα πλάτος και περίπου 11 μέτρα ύψος - μας προϊδέαζε για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Γύρω στις 9.30 τα φώτα χαμήλωσαν και με ένα εγκάρδιο μήνυμα στα ελληνικά, στο κεντρικό videowall της σκηνής, ο Roger Waters καλωσόρισε το ελληνικό κοινό δηλώνοντας μάλιστα ότι είναι από τα πιο ενθουσιώδη και ένθερμα κοινά που έχει συναντήσει και ότι χαίρεται ιδιαίτερα για την απόφασή τους να βιντεοσκοπήσουν την επέτειο των τριάντα χρόνων την δημιουργίας του «The Wall» στην Αθήνα.

Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ένα μαγικό συναίσθημα άρχισε να παρασύρει το κοινό.

To show ξεκίνησε με το «In the Flesh», με καθηλωτικούς surround ήχους ελικοπτέρων μάχης και αεροπλάνων που «απειλούσαν» κάθε γωνία του γηπέδου, καταλήγοντας στη θεαματική πτώση ενός πολεμικού αεροπλάνου επάνω στο Τείχος, με εκρήξεις, που σήμαναν την έναρξη μίας πολλά υποσχόμενης μουσικής βραδιάς.

Το σύνθημα «Fear Builds Walls» γραμμένο στην μία πλευρά του Τείχους, παράλληλα με την προβολή διαφόρων σημείων της ιστορίας , έκανε ακόμη πιο επιβλητικό το όλο θέαμα, θυμίζοντάς μας πόσο επίκαιρο είναι το νόημα του «Τείχους», ανεξαρτήτως εποχής, χώρας και κουλτούρας, με μηνύματα που ο καθένας μπορεί να συνδεθεί και να ταυτιστεί.

Με το συγκλονιστικό «Another Brick In The Wall» , μία γιγάντια τερατόμορφη μαριονέτα (σχεδιασμένη από τον Gerald Scarfe) έκανε την εμφάνισή της επάνω στη σκηνή η οποία κινούνταν απειλητικά ενώ παράλληλα άρχισε σιγά σιγά να χτίζεται το Τείχος από πίσω της. Κάθε τούβλο που παίρνει τη θέση του πάνω στο Τείχος, αρχίζει και εναρμονίζεται με την προβολή του προτζέκτορα, οδηγώντας ολοένα και περισσότερο στην «απομόνωση» του συγκροτήματος και του κοινού.

Συνεχίζοντας με το «Mother», μία παράλληλη προβολή στο videowall από την εμφάνιση του Roger Waters στην Αγγλία, στο Earls Court το 1980, με απόλυτο συγχρονισμό της φωνής του τότε 30 χρόνια νεότερου δημιουργού και του σημερινού, πλημμύρισε το χώρο. Μια στιγμή απόλυτα καθηλωτική.

Στους χιλιάδες θεατές της αρένας είχαν δοθεί κόκκινες μάσκες, όπου στο «Empty Spaces» τις φόρεσαν όλοι μαζί, δημιουργώντας ένα θέαμα μοναδικό σαν οφθαλμαπάτη, συμμετέχοντας και ακολουθώντας τη μουσική όλοι σαν κύμα.

Με το «Goodbye Cruel World» και το Τείχος να στέκεται επιβλητικό και ολοκληρωμένο μπροστά μας, ήρθε το διάλειμμα… Φωτογραφίες από ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στους πολέμους ανά την ιστορία – από στρατιώτες μέχρι παιδιά και απλούς πολίτες – γέμισαν απ’ άκρη σ’ άκρη το Τείχος και μας άφησαν στις σκέψεις μας, συγκλονισμένους από το θέαμα και τη μουσική.

Και η συνέχεια δεν άργησε…

…ένα «ταξίδι» με το μαγικό «Hey you» και το «Comfortably Numb» και η απογείωση με το «Run Like Hell», που έκλεισε με το τελευταίο απόσπασμα του «Μεγάλου Αδελφού» (1984) του Τζωρτζ Όργουελ γραμμένο στο Τείχος, κάνοντας το κοινό να ανατριχιάσει…

Το «Trial», η επική «ροκ όπερα» ολοκληρώνεται με εντυπωσιακά animation και εφέ, καταλήγοντας στην καταστροφή και πτώση του Τείχους, φέρνοντας τη «λύτρωση» και την αποθέωση του Roger Waters από το κοινό.

Ένα υπερθέαμα, μία επικών διαστάσεων παραγωγή, η μουσική, ο ήχος, το σκηνικό και το θεατρικό μέρος συγκλονιστικά. Καταιγισμός συναισθημάτων, τροφή για σκέψη, μηνύματα, συγκίνηση, προβληματισμός και θαυμασμός είναι λίγες από τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την εμπειρία που ζήσαμε και θα κρατήσουμε στη μνήμη μας για πολύ καιρό...

ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΕΙΝΑΡΑΚΗ