Ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης, που σόκαρε και σφράγισε ταυτόχρονα τα 70s, έφτασε πια σε... συντάξιμη ηλικία. Τι είναι όμως αυτό που εξασφαλίζει στην περσόνα του Bowie την αιώνια νεότητα;

Ο David Bowie είναι αναμφισβήτητα ήρωας της pop μουσικής του 20ού αιώνα, και δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να διαφωνεί σ’ αυτό. Έκλεισε τα 65 του πριν λίγες μέρες, συγκεκριμένα στις 8 Ιανουαρίου, την ώρα που ερχόταν στην επιφάνεια το (θεωρούμενο ως) χαμένο υλικό του BBC, με την ερμηνεία του στο «Jean Genie» στα 1973, θυμίζοντας στους παλιούς και εισάγοντας τους νεότερους στο μύθο του εκκεντρικού αυτού performer.

Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει, βλέποντας τις φωτογραφίες του από τη δεκαετία του ’70, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να γεράσει. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο λαμπερός, αλλά και παραγωγικός ήταν ο Bowie τη δεκαετία της μεγάλης καλλιτεχνικής ακμής του, μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του ’70 και της δεκαετίας του ’80.

Η επιρροή του την τελευταία 40ετία σε όλο το φάσμα της popular music, με την πιο ευρεία έννοια που μπορεί να έχει αυτός ο όρος, ήταν καταλυτική. Οι συνεργασίες του, μεταξύ άλλων με το Lou Reed, αλλά και με τον Iggy Pop, η καλπάζουσα φαντασία και δημιουργικότητα του αναγνωρίζονται πια απ’ όλους.

Αλλά δεν ήταν μόνο η τέχνη του και το ιδιαίτερο χιούμορ του που ακολουθούν τη φήμη του. Ένα πολύ καλό παράδειγμα της προσωπικής και καλλιτεχνικής του ακεραιότητας ήταν η απόρριψη της πρότασης να χριστεί ιππότης. «Δε μπορώ να καταλάβω σε τι θα εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο. Ο στόχος στον οποίο αφιέρωσα τη ζωή και τη δουλειά μου δεν ήταν αυτός».

Μολονότι οι μεγάλες δόξες είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, ο Bowie δε δίστασε να πειραματιστεί επιτυχημένα στα 90s τόσο με την drum 'n' bass, όσο και με τη jungle στο album του «Earthling».

Η μισο-αποστράτευσή του μετά το album και την περιοδεία του 2003, άλλους τους ξένισε και άλλοι την κατανόησαν σα μια αποδοχή ότι οι μέρες της μεγάλης δημιουργικότητας είχαν πια περάσει. Μετά από μια εγχείρηση λόγω βουλωμένης αρτηρίας, οι φήμες για την κατάσταση της υγείας του διίστανται.

Παρ’ όλα αυτά, και πέρα από το ζήτημα αυτό, για πολλούς οπαδούς του το λυκόφως το οποίο έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια ταιριάζει με το χαρακτήρα του, σε όλη του την πορεία. Ο Bowie δεν ήταν ποτέ ο καλλιτέχνης που του πήγαιναν οι συναυλίες με greatest hits από το παρελθόν, σε στυλ «περασμένα μεγαλεία». Η εικόνα του απλά δε συμβιβάζεται με κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος που στις αρχές του ’70 ειρωνευόταν ήδη σαν «δεινόσαυρους» του rock τους Beatles και τους Rolling Stones, δε θα μπορούσε εκ των πραγμάτων το 2012 να επιλέγει μία ρέτρο ξαναζεσταμένη σούπα.

Εκείνο που οι περισσότεροι θεωρούν πως ταύτισε μαζί του το κοινό του, ήταν ότι ήταν ένας χαμαιλέοντας με πνευματικό βάθος και ειλικρίνεια, που σόκαρε με τις αισθητικές του «μεταμορφώσεις» και ουσιαστικά έστελνε το μήνυμα σε γυναίκες, άντρες, ομοφυλόφιλους, όμορφους, άσχημους, στον καθένα, ότι μπορούσαν άφοβα να είναι ο εαυτός τους.

Ο μύθος του Bowie είναι πια, ήταν σχεδόν απ’ την αρχή μεγαλύτερος από τον ίδιο. Κι αυτό δε θα πάψει να ισχύει όποια κι αν είναι η φυσική του ηλικία…