Βρετανός και... βετεράνος στον κινηματογράφο, ο Μάικλ Κέιν αποτελεί έναν από τους πιο αξιοσέβαστους ηθοποιούς, ενώ μετράει 6 ολόκληρες δεκαετίες στο χώρο. Ποιος είναι όμως ο αφοσιωμένος μπάτλερ του Μπάτμαν;

Ο Άγγλος ηθοποιός γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1933 στο Σάουθγουαρκ του νοτιοανατολικού Λονδίνου, από μητέρα μαγείρισσα και καθαρίστρια και πατέρα αχθοφόρο ψαραγοράς, μακριά από τα φώτα της διασημότητας και του θεάματος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μορίς Τζόζεφ Μικλγουάιτ, το οποίο άλλαξε σε Μάικλ Σκοτ αρχικά κι έπειτα σε Κέιν από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 μετά από τις συστάσεις του μάνατζέρ του. Ακόμη και σήμερα, όμως, στις καθημερινές του δοσοληψίες εκτός επαγγέλματος, χρησιμοποιεί το πραγματικό του όνομα.

Μεγάλωσε στο Κάμπεργουελ του Νότιου Λονδίνου, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όμως, ανάγκασε αυτόν και την οικογένειά του να φύγουν στο Νόρφλοκ. Έκανε διάφορες δουλειές από τα 16 του για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του και το 1952 υπηρέτησε στον βρετανικό στρατό και πολέμησε στην Κορέα.

Η πρώτη του μικρή συμμετοχή σε ταινία ήρθε από το 1950 κι όλας, στο «Morning departure», ενώ μέσα στη δεκαετία και μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, βρέθηκε κυρίως σε τηλεοπτικές σειρές, τηλεταινίες, ή με μικρούς ρόλους σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως το «A hill in Korea», «Blind spot», «The two-headed spy» κ.ά., που σταδιακά τον έβαζαν στο κλίμα. Το 1955 παντρεύτηκε την ηθοποιό Πατρίσια Χέινς, με την οποία έκανε μια κόρη, αλλά το 1958 χώρισε.

Τη δεκαετία αυτή έζησε και δύσκολες στιγμές λόγω του πατέρα του, ο οποίος ήταν καρκινοπαθής. Μάλιστα, ο Κέιν αποκάλυψε ότι ζήτησε από τους γιατρούς να τον βοηθήσουν να μην υποφέρει άλλο, εφόσον είχε μόνο λίγες μέρες ζωής, δίνοντας την συγκατάθεσή του για ευθανασία, κάτι που δεν εξομολογήθηκε ποτέ στη μητέρα του, η οποία πέθανε 30 χρόνια αργότερα.

Ο δρόμος για το πρώτο Όσκαρ

Το 1962 έρχεται ο πρώτος μεγαλύτερος ρόλος του στο «Solo for Sparrow» και το 1964, η πρώτη του επιτυχία με το ρόλο του αξιωματικού στην περιπέτεια δράσης, «Zulu», αλλάζοντας μάλιστα την προφορά του για τις ανάγκες του ρόλου.

Μετά την επιτυχία του «Zulu» που τον έκανε πιο αναγνωρίσιμο, ακολούθησαν δύο ακόμη διάσημοι ρόλοι του, αυτός του κατασκόπου Χάρι Πάλμερ στο «The Ipcress file» (1965) και του… γυναικά «Άλφι» (1966), τον οποίο ενσάρκωσε και ο Τζουντ Λο μερικές δεκαετίες αργότερα, το 2004. Ο «Άλφι» μάλιστα, ήταν ο ρόλος που έφερε για πρώτη φορά το όνομα του Κέιν στις υποψηφιότητες των Όσκαρ, για α’ αντρικό ρόλο.

Το 1966 γυρίζει την πρώτη του αμερικάνικη ταινία μετά από πρόσκληση της Σίρλεϊ Μακ Λέιν να παίξουν μαζί στο… κομπιναδόρικο «Gambit», όπου υποδύεται έναν από τους διασημότερους διαρρήκτες. Λίγο αργότερα, ο χαρακτήρας του Πάλμερ «ξαναχτυπά» στο «Funeral in Berlin», αλλά και στο «Billion dollar brain» το 1967. Οι επόμενες ταινίες που θα υποδυθεί τον κατάσκοπο Χάρι Πάλμερ έρχονται το 1995-1996 («Bullet to Beijing» και «Midnight in Saint Petersburg»).

Η δεκαετία κλείνει με το «Italian job» όπου ο Κέιν ως κακοποιός που αποφυλακίζεται, καταστρώνει το... μεγάλο κόλπο των 4 εκατομμυρίων δολαρίων.

Το 1971 ο Κέιν πρωταγωνιστεί μαζί με τον Ομάρ Σαρίφ στην «Κοιλάδα του μίσους» του Τζέιμς Κλαβέλ, ενώ την ίδια χρονιά, μεταμορφώνεται στον άγγλο γκάνγκστερ Τζακ Κάρτερ στο «Get Carter» του Μάικ Χότζες.

Το 1972 τον βρίσκουμε στο πλευρό της Ελίζαμπεθ Τέιλορ στη δραματική ταινία «Η γυναίκα και ο διάβολος», ενώ την ίδια χρονιά ήρθε και η επιτυχία του θρίλερ μυστηρίου «Sleuth», το οποίο φέρνει και στον ίδιο, αλλά και στον συμπρωταγωνιστή του, Λόρενς Ολίβιε, υποψηφιότητα για Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου, όπως και υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

Το 1973 ο Κέιν παντρεύεται την ηθοποιό και μοντέλο Σακίρα Μπακς, με την οποία κάνει μια κόρη. Το ζευγάρι είναι μαζί μέχρι σήμερα και οι φήμες θέλουν τον Κέιν να την βλέπει για πρώτη φορά σε ένα διαφημιστικό της τηλεόρασης για... καφέ και να ψάχνει το τηλέφωνό της προκειμένου να την γνωρίσει.

Επόμενη ταινία-σταθμός στην καριέρα του είναι το «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» του Τζον Χιούστον (πατέρα της Αντζέλικα Χιούστον), όπου το τρίο Κέιν, Κρίστοφερ Πλάμερ και Σον Κόνερι, κέρδισε τις εντυπώσεις, σε μια ταινία υποψήφια για 4 Όσκαρ.

Η δεκαετία του ’70 τελειώνει με διάφορες συνεργασίες του Κέιν, όπως με τον Σον Κόνερι ξανά και τον Ράιαν Ο’ Νιλ στο «A bridge too far» το ’77, την Τζέιν Φόντα στο «California suite» το ’78, τον Τέλι Σαβάλας στο «Beyond the Posseidon adventure» κ.ά.

Το 1981 βρίσκεται στα χέρια ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη, του Όλιβερ Στόουν στο «The Hand», ενώ το 1983 έρχεται ένας ακόμη σημαντικός ρόλος στην καριέρα του, που κάνει τον κόσμο να τον βάλει πραγματικά μέσα στην καρδιά του. Πρόκειται για τον ρόλο του καθηγητή Πανεπιστημίου, ο οποίος βοηθά μια 26χρονη κομμώτρια (Τζούλι Γουόλτερς) που αποφασίζει να διευρύνει τις γνώσεις της, να πραγματοποιήσει το όνειρό της, όμως στην πορεία και ο ίδιος ο καθηγητής έχει να μάθει πολλά από την εμπειρία αυτή. Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό κείμενο του Γουίλι Ράσελ και ο Κέιν κέρδισε για την ερμηνεία του Χρυσή Σφαίρα, αλλά και υποψηφιότητα για Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου.

Το 1984 βρίσκεται και πάλι στα γνωστά του... λημέρια, σε κατασκοπευτικό ρόλο στο «The jigsaw man», όπου πρωταγωνιστεί και πάλι με τον Λόρενς Ολίβιε, ενώ το 1985 τον σκηνοθετεί ο Ντικ Κλεμέντ στο «Θησαυρό του γλυκού νερού».

Το 1986 βρίσκεται μαζί με την Μία Φάροου, τη Μπάρμπαρα Χέρσεϊ και την Κάρι Φίσερ, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Γούντι Άλεν στην ταινία «Η Χάνα και οι αδελφές της». Η ταινία θεωρείται η καλύτερη δουλειά του σκηνοθέτη της δεκαετίας του ’80 και ο Κέιν κερδίζει (μετά από 3 χαμένες υποψηφιότητες κι ενώ είχε βαρεθεί να παρευρίσκεται στην τελετή) το χρυσό αγαλματίδιο καλύτερου β’ αντρικού ρόλου.

Ο Κέιν δουλεύει ασταμάτητα μέχρι το τέλος της δεκαετίας, περνώντας από τα «Σαγόνια του καρχαρία: η εκδίκηση» (1987), την «Εξαφάνιση ενός κατασκόπου» (1987), το «Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κύριε Χολμς» κ.ά.

Από το ’90 μέχρι σήμερα

Τη δεκαετία του ’90 οι καλοί ρόλοι γίνονται δυσεύρετοι για τον Κέιν και παρ’ όλο που περνάει από αρκετές ταινίες, λίγες είναι αυτές που κάνουν αίσθηση στον κόσμο, τους κριτικούς αλλά και τον ίδιο, Μία από αυτές είναι το «The muppet Christmas carol», με τον ίδιο τον Κέιν να πιστεύει ότι ο ρόλος του ως Σκρουτζ είναι ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους.

Το 1996 συμπρωταγωνιστεί με τον Τζακ Νίκολσον στο «Blood and wine», ενώ οι δυο τους σήμερα, είναι οι μοναδικοί ηθοποιοί, που έχουν προταθεί για βραβείο Όσκαρ όλες τις δεκαετίες, από το ’60 μέχρι σήμερα. Για τη δεκαετία του ’90 η υποψηφιότητα βέβαια έρχεται και πάλι με νίκη, αφού κερδίζει το Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Θέα στον Ωκεανό» (1999), όπου πρωταγωνιστεί με τη Σαρλίζ Θερόν και τον Τόμπι Μαγκουάιρ.

Το 2000 συναντιέται με τον Τζέφρι Ρας, την Κέιτ Γουίνσλετ και τον Χοακίν Φοίνιξ στο ιστορικό δράμα «Η πένα της αμαρτίας» για τις τελευταίες ημέρες του Μαρκήσιου Ντε Σαντ και το 2002 έρχεται η υποψηφιότητα Όσκαρ γι’ αυτή τη... δεκαετία με το «The Quiet American», όπου υποδύεται τον βρετανό ανταποκριτή στο Βιετνάμ –και μέρος ενός… ερωτικού τριγώνου.

Το 2005 εμφανίζεται στο «Batman begins» με τον Κρίστιαν Μπέιλ, ενώ οι δυο τους συνεργάζονται ξανά στο «Prestige» του Κρίστοφερ Νόλαν, όπου πρωταγωνιστούν επίσης ο Χιου Τζάκμαν και η Σκάρλετ Γιόχανσον. Το 2005 τον βλέπουμε και σε μια «μαγική» ταινία με την Νικόλ Κίντμαν στο ρόλο της μάγισσας Σαμάνθα και τον Κέιν ως... μπαμπά, το «Bewitched».

Το 2007 στο ριμέικ του «Sleuth» παίρνει το ρόλο που είχε ο Λόρενς Ολίβιε στην αρχική έκδοση της ταινίας το ’72, ενώ μέσα σε αυτή τη δεκαετία, γίνονται πολλά ριμέικ ταινιών του, όπως το «Get Carter», το «Alfie» και «The Italian job».

Με τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Κρίστοφερ Νόλαν τον βρίσκουμε ξανά το 2008 στον βραβευμένο με 2 Όσκαρ «Μαύρο Ιππότη», ενώ με τον Νόλαν συνεργάζεται και το 2010 στον κόσμο των... ονείρων με το βραβευμένο με 4 Όσκαρ «Inception». Την περασμένη εβδομάδα στο τρίτο μέρος της τριλογίας του Νόλαν για τον Μπάτμαν «Τhe dark knight rises» ο Μάικλ Κέιν επιστρέφει για μια ακόμη φορά ως ο αφοσιωμένος μπάτλερ του εκατομμυριούχου Μπρους Γουέιν-Μπάτμαν.

Ο τίτλος του «σερ» που του απονεμήθηκε το 2000 από την βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ για την συνεισφορά του στον κινηματογράφο, αποδεικνύει ότι ο Μάικλ Κέιν και το ταλέντο του έχει όχι μόνο βασιλική αναγνώριση, αλλά και την αναγνώριση της Ακαδημίας, των κριτικών και κυρίως του κόσμου, με καριέρα από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και σήμερα και πάνω από 100 ταινίες στο βιογραφικό του.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «A hill in Korea» (1956), «How to murder a rich uncle» (1957), «Blind spot» (1958), «The two-headed spy» (1958), «Foxhole in Cairo» (1960), «Solo for Sparrow» (1962), «Zulu» (1964), «The Ipcress file» (1965), «Alfie» (1966), «The wrong box» (1966), «Gambit» (1966), «Funeral in Berlin» (1966), «Hurry Sundown» (1967), «Billion dollar brain» (1967), «Deadfall» (1968), «The Magus» (1968), «Play Dirty» (1969), «The Italian job» (1969), «Battle of Britain» (1969), «Too late the hero» (1970), «The last valley» (1971), «Get Carter» (1971), «Kidnapped» (1971), «Zee and Co.» (1972), «Pulp» (1972), «Sleuth» (1972), «The black windmill» (1974), «The Marseille contract» (1974), «Peeper» (1975), «The Wilby conspiracy» (1975), «The man who would be Κing» (1975), «The eagle has landed» (1976), «A bridge too far» (1977), «Silver bears» (1978), «The swarm» (1978), «California suite» (1978), «Ashanti» (1979), «The island» (1980), «Dressed to kill» (1980), «The hand» (1981), «Victory» (1981), «Deathtrap» (1982), «Educating Rita» (1983), «The honorary consul» (1983), «Blame it on Rio» (1984), «The Jigsaw man» (1984), «Hannah and her sisters» (1986), «Sweet liberty» (1986), «Mona Lisa» (1986), «Half moon street» (1986), «The fourth protocol» (1987), «The whistle blower» (1987), «Jaws: the revenge» (1987), «Surrender» (1987), «Without a clue» (1988), «Dirty rotten scoundrels» (1988), «Mr. Destiny» (1990), «Bullseye!» (1990), «The Muppet Christmas Carol» (1992), «Noises off…» (1992), «Blue ice» (1992), «On deadly ground» (1994), «Bullet to Beijing» (1995), «Blood and wine» (1996), «Midnight in Saint Petersburg» (1996), «Shadow run» (1998), «Little voice» (1998), «Curtain call» (1998), «The cider house rules» (1999), «The debtors» (1999), «Quills» (2000), «Shiner» (2000), «Get Carter» (2000), «Miss Congeniality» (2000), «Last orders» (2001), «Austin Powers in Goldmember» (2002), «Thε quiet American» (2002),«Quicksand» (2003), «The actors» (2003), «Secondhand lions» (2003), «The statement» (2003), «Around the bend» (2004), «Batman begins» (2005), «Bewitched» (2005), «The weather man» (2005), «Children of men» (2005), «The prestige» (2006), «Flawless» (2007), «Sleuth» (2007), «The dark knight» (2008), «Is anybody there?» (2008), «Harry Brown» (2009), «Inception» (2010), «The dark knight rises» (2012).