Είδαμε την πρώτη σεζόν της νέας σειράς του Netflix με θέμα αληθινές υποθέσεις διαβόητων serial killers.

Υπάρχει τόση πολλή καλή τηλεόραση σήμερα που είναι πραγματικά δύσκολο να προλάβεις όλες τις σειρές που κυκλοφορούν. Το Netflix και άλλες πλατφόρμες όπως το Hulu και το Amazon έχουν αλλάξει ριζικά το παιχνίδι, αφού παράγουν μαζικά πρωτογενές ποιοτικό υλικό και το παρέχουν με εξίσου μαζικό τρόπο, αφού συνήθως καθιστούν διαθέσιμες ολόκληρες σεζόν πολλών επεισοδίων την ίδια μέρα. Μέσα λοιπόν σε αυτό το πανέμορφα χαοτικό και δημιουργικό τοπίο, κυκλοφόρησε η πρώτη σεζόν μιας σειράς που αρκετοί από εμάς περιμέναμε με ανυπομονησία. Μιλάμε για το «Mindhunter» του Netflix, το οποίο αν και είναι δημιούργημα του Joe Penhall, εμείς το έχουμε στο μυαλό μας ως «σειρά του David Fincher».

Η αγάπη μας για τον Fincher είναι δεδομένη και θεωρούμε πως δεν έχει δημιουργήσει ούτε μια κακή ταινία έως τώρα. Η ενασχόλησή του με την τηλεόραση ξεκίνησε στο «House of Cards» (επίσης του Netflix), στο οποίο εκτελεί χρέη παραγωγού και σκηνοθέτησε και τα δύο πρώτα επεισόδια της πρώτης σεζόν. Στο «Mindhunter» νιώθουμε όμως πως η επιρροή του είναι μεγαλύτερη. Εκτός από εκτελεστικός παραγωγός της σειράς, σκηνοθέτησε και τέσσερα από τα δέκα επεισόδια της πρώτη σεζόν, αλλά είναι τέτοια η θεματολογία του «Mindhunter» που ταιριάζει πολύ περισσότερο με ζητήματα που έχει αγγίξει ο Αμερικανός σκηνοθέτης στη μεγάλη οθόνη.

Το «Mindhunter» μας μεταφέρει πίσω στο 1977, όταν η εγκληματική ψυχολογία έκανε δειλά-δειλά τα πρώτα της βήματα. Έχοντας ως βάση το βιβλίο των John E. Douglas και Mark Olshaker «Mind Hunter: Inside the FBI’S Elite Serial Crime Unit», παρακολουθούμε δύο πράκτορες του FBI καθώς προσπαθούν να πάρουν συνέντευξη από φυλακισμένους serial killers ώστε να καταλάβουν πώς σκέφτονται και γιατί έπραξαν αυτά τα εγκλήματα, με σκοπό τα ευρήματά τους να βοηθήσουν στην εξιχνίαση μελλοντικών υποθέσεων. Ο πράκτορας Holden Ford είναι πιο νέος και φιλόδοξος με αμφιλεγόμενες αλλά χαρισματικές μεθόδους, ο Sherlock Holmes όλης της υπόθεσης. Ο Watson της ιστορίας είναι ο πράκτορας Bill Tench, μεγαλύτερος σε ηλικία και πιο έμπειρος και ψύχραιμος και καθοριστικός στο να κρατά προσγειωμένο και σώφρονα τον Holden. Με τη συνδρομή της ψυχολόγου Wendy Carr θα προσπαθήσουν να βαδίσουν σε απάτητα μονοπάτια της ψυχολογίας αλλά και της εγκληματολογίας, χωρίς κανείς να τους πιστεύει, αλλά με τους ίδιους να έχουν επενδύσει τη ζωή τους σε αυτή την έρευνα.

Ο Fincher έχει ασχοληθεί με serial killers και στο «Se7en» αλλά και στο «Zodiac», με τις δύο ταινίες να αποτυπώνουν με διαφορετικό αλλά με εξίσου αποτελεσματικό τρόπο το αέναο σκοτάδι για το οποίο είναι ικανό η ανθρώπινη ψυχή. Το «Mindhunter» επιχειρεί να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα, παρά την αξιόλογη προσπάθεια δε διαθέτει την ίδια επιμονή και προεργασία και αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη μιας συγκεκριμένης πλοκής που θα δέσει όλη την πρώτη σεζόν προς μια ενιαία κατεύθυνση. Θαρρείς πως η σειρά βρίσκεται στο μεταίχμιο της υπόθεσης της εβδομάδας και της σεζόν με μια ενιαία θεματολογία και αν και παραμένει εθιστική από την αρχή μέχρι το τέλος της, τα σκαμπανεβάσματα είναι αρκετά.

Καταρχάς, περισσότερο από κάθε τι άλλο, το «Mindhunter» είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθει επιτέλους στην επιφάνεια το ταλέντο του Holt McCallany, ο οποίος έχει μια μακρά καριέρα στο να φέρνει εις πέρας δεύτερους ρόλους και εδώ πραγματικά ξεχωρίζει μέσω του πράκτορα Bill Tench. Για την Anna Torv τα ξέραμε από το «Fringe» και εδώ προσφέρει μια πολύ δυναμική και πολύπλοκη γυναικεία ερμηνεία στο ρόλο της Dr. Carr, οπότε ελπίζουμε να αναγνωριστεί και η επιτυχία της 38χρονης Αυστραλής ηθοποιού να εξαργυρωθεί και στο σινεμά γιατί το αξίζει. Από την άλλη ο Jonathan Groff του «Looking» αν και διαθέτει το παρουσιαστικό του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα του που επιτάσσει ο Holden Ford, δεν μπορεί να αποδώσει το ίδιο επιτυχημένα τη σύγχυση του χαρακτήρα του ώστε δεν ξέρουμε πάντα τι ακριβώς σκέφτεται και πού βρίσκεται. Αυτό μπορεί σε κάποιες στιγμές να είναι καλό, σε άλλες ωστόσο γυρίζει ως μπούμερανγκ.

Οι καλύτερες σκηνές όλης της σειράς είναι οι συνεντεύξεις των δύο πρακτόρων με τους serial killers, οι οποίοι είναι βασισμένοι σε αληθινά περιστατικά που σόκαραν και απασχόλησαν για καιρό την αμερικανική κοινή γνώμη. Από όλους αυτούς τους εγκληματίες, αυτός που έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο στην πρώτη σεζόν είναι ο Ed Kemper, τον οποίο υποδύεται φανταστικά –σε σημείο να παγώνει το αίμα σου- ο Cameron Britton. Είναι διαφορετικό να ακούς για αυτές τις ιστορίες όταν τις διηγούνται άλλοι μέσα σε κλειστά δωμάτια του FBI και αλλιώς όταν αυτοί οι ψυχροί δολοφόνοι καταθέτουν την κατεστραμμένη λογική τους πάνω στον κόσμο και πώς αυτό που έκαναν τους φαντάζει λογικό. Βλέπουμε επίσης τους Jerry Brudos και Richard Speck, αλλά και τον Dennis Rader σε ξεχωριστά αποσπάσματα στις αρχές κάθε επεισοδίου, με το κάστινγκ να είναι επίσης τρομερά εύστοχο και το αποτέλεσμα το ίδιο ανατριχιαστικό.

Μακριά από τις συνεντεύξεις με αυτούς τους διαβόητους serial killers των 60s και 70s, η σειρά αδυνατεί να βρει κάποιο κέντρο βάρους και απασχολείται σε μικρότερες υποθέσεις που σχηματίζουν arcs τα οποία αρχίζουν και τελειώνουν μέσα σε δύο ή τρία επεισόδια και τα οποία θα είχαν κάποιο νόημα σε σεζόν 22 επεισοδίων και όχι σε μια ιστορία δέκα κεφαλαίων. Ακόμη και τα επεισόδια σε σκηνοθεσία David Fincher αν και διαθέτουν στοιχεία από το όραμά του και οδηγούν σε αγωνιώδεις σκηνές, όχι λόγω της δράσης τους αλλά εξαιτίας των πυρετωδών διαλόγων τους, δε βρίσκουν τη συνοχή ώστε να αναδειχθούν σε κάτι πραγματικά πάρα πολύ καλό.

Το «Mindhunter» είναι μια άκρως εθιστική σειρά, από αυτές που θέλεις να έχεις ένα Σαββατοκύριακο χωρίς τίποτε άλλο στο πρόγραμμά σου όταν την ξεκινήσεις, ώστε να τελειώσεις τη σεζόν πριν έρθει η Δευτέρα. Όταν φτάσεις όμως στο τέλος, όσο άψογα δομημένο σε γράψιμο και σε απόδοση και αν είναι αυτό και όσο και αν ανανεώνει ως ένα βαθμό ο αστυνομικό δράμα στην τηλεόραση, δε θα σου μείνουν όσα θα περίμενες και η κατάδυση στο σκοτάδι που υπόσχεται η σειρά θα έχει γίνει με δόσεις. Έχει ανανεωθεί ήδη για δεύτερη σεζόν και μόλις έρθει φυσικά και θα αφιερώσουμε ένα ακόμη Σαββατοκύριακο από τη ζωή μας στη σειρά του Netflix, αλλά μέχρι να γίνει πραγματικά καλή τηλεόραση που θα έχει λόγο να μνημονεύεται όσο δεν προβάλλεται, υπάρχει ακόμη δρόμος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]