Ανέκδοτο κείμενο της Agatha Christie έρχεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα: μια σχεδόν ξεχασμένη έκθεση, που είχε ανατεθεί στη διάσημη συγγραφέα από το βρετανικό υπουργείο Πληροφοριών για την προώθηση του βρετανικού αστυνομικού μυθιστορήματος, γίνεται για πρώτη φορά προσβάσιμη στο ευρύ κοινό.

Η έκθεση – δοκίμιο, όπου η Christie εκθειάζει τις αρετές του βρετανικής αστυνομικής λογοτεχνίας, εκδίδεται για πρώτη φορά υπό μορφή εισαγωγής στην επανέκδοση του συνεργατικής συγγραφής αστυνομικού μυθιστορήματος του 1933 «Ask a Policeman».

«Το ανακάλυψα το 1997 ανασκαλεύοντας το αρχείο της, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα την ευκαιρία να το δημοσιεύσω», λέει ο David Brawn, εκδότης της Christie στο HarperCollins. «Μολονότι είχε εκδοθεί σε ρώσικο περιοδικό το 1947, στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει δει ποτέ το φως της μέρας. Η συγγραφή του της είχε ανατεθεί από το βρετανικό υπουργείο Πληροφοριών για χρήση σε διεθνές επίπεδο – η αλήθεια είναι ότι πρόκειται περισσότερο για προπαγάνδα. Προσπαθούσαν -φαντάζομαι- να εκθειάσουν το δυτικό και γενικά τον βρετανικό τρόπο ζωής, και το συγκεκριμένο δοκίμιο αφορούσε την πλευρά του αστυνομικού μυθιστορήματος».

Στο κομμάτι αυτό η Agatha Christie πλέκει το εγκώμιο του Arthur Conan Doyle, «του πρωτοπόρου της αστυνομικής πλοκής», πριν σχολιάσει τον John Dickson Carr – «τον Άρχοντα της Παραπλάνησης», και τέλος την Ngaio Marsh, «άλλη μία δικαίως λατρεμένη αρχόντισσα του αστυνομικού».

Η Christie παρουσιάζει τον εαυτό της με σεμνότητα, αυτοχαρακτηριζόμενη «εργατική τεχνίτισσα», ωστόσο παραθέτει και το χαρακτηρισμό που τις απέδωσε μια αμερικανική εφημερίδα που την αποκάλεσε «Δούκισσα του Θανάτου». Η Agatha κρατάει βέβαια λίγη κριτική για την Margery Allingham, στην οποία αποδίδει υποταγή της πλοκής στους χαρακτήρες. «Τους δίνει τόσο μεγάλο βάρος, που η εξιχνίαση του εγκλήματος μοιάζει καμιά φορά να έρχεται πλαδαρή και αυτονόητη».

Το «Ask a Policeman», στου οποίου την εισαγωγή «μπήκε εμβόλιμα» το μικρό αυτό κείμενο της Agatha Christie, ήταν το δεύτερο μυθιστόρημα που συνέθεσαν από κοινού τα μέλη του Detection Club, μιας ομάδας Βρετανών συγγραφέων της δεκαετίας του 1930. Τον τίτλο βρήκε ο Milward Kennedy, ο John Rhode επινόησε την ιστορία του φόνου και τους υπόπτους, ενώ οι Gladys Mitchell, Helen Simpson, Sayers και Anthony Berkeley έβαλαν το δαιμόνιό τους στην επίλυση του μυστηρίου.

«Το Detection Club ήταν ένα club δειπνιστών συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων – συνήθως πλήρωναν τα δείπνα τους από τα έσοδα των μυθιστορημάτων», καταλήγει ο David Brawn.