Το φετινό φεστιβάλ έχει τα πάντα, από Mac DeMarco και Liars, μέχρι Mulatu Astake και Λένα Πλάτωνος.

Έχοντας καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια στη συνείδηση του συναυλιακού κοινού ως ένα από τα πιο ξεχωριστά φεστιβάλ της χώρας (αλλά και διεθνώς καθώς πρόσφατα συμπεριλήφθηκε στο εκλεκτικό Pitchfork Guide To Festivals), το Plisskën επιστρέφει και αυτόν τον χειμώνα με μια εξαιρετική ποικιλία καθιερωμένων και ανερχόμενων ονομάτων από όλο το φάσμα της μουσικής. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το line-up είναι αρκετά εντυπωσιακό κι εμείς σας παρουσιάζουμε δέκα δυνατά acts που δεν πρέπει να χάσετε:

Mac DeMarco
Ο χαρισματικός τραγουδοποιός από τον Καναδά είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο όνομα της φετινής χειμερινής έκδοσης του Plisskën. Έχοντας παίξει σε πολλές indie rock και post-punk μπάντες στα νεανικά του χρόνια, ο DeMarco άρχισε να πειραματίζεται με έναν πιο pop και ψυχεδελικό ήχο από το 2009. Ο ίδιος έχει αναφέρει τον Shuggie Otis, τον Jonathan Richman και τους Weezer ως αγαπημένους του καλλιτέχνες, ενώ ο ήχος του που έχει χαρακτηριστεί ως «jangle pop» εντοπίζεται κάπου ανάμεσα στην pop, την rock και την folk. Τον περασμένο Μάιο κυκλοφόρησε τον τρίτο προσωπικό δίσκο του με τίτλο «This Old Dog» με τα singles «On The Level» and «One More Love Song».

 Mulatu Astatke
O πατέρας της Ethio-jazz Mulatu Astatke γεννήθηκε στην Αιθιοπία το 1943 αλλά «ανδρώθηκε» μουσικά στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη. Εκεί πάντρεψε με επιτυχία την jazz και τη latin μουσική με τους ήχους της γενέτειράς του, συνδυάζοντας παραδοσιακά κρουστά και τύμπανα με πλήκτρα και vibraphone. Το soundtrack της ταινίας «Τσακισμένα λουλούδια» του 2005 από τον Jim Jarmusch με τον Bill Murray στον πρωταγωνιστικό ρόλο περιλαμβάνει επτά δικά του τραγούδια που τον έκαναν γνωστό σε ένα πιο ευρύ κοινό. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια η πρωτοποριακή μουσική του έχει σαμπλαριστεί από τον Kanye West, τον Nas και τον Damian Marley μεταξύ άλλων.

 Liars
Οι Αμερικανοί Liars είναι πραγματικοί μουσικοί χαμαιλέοντες, αφού σε κάθε κυκλοφορία τους εμφανίζονται διαφορετικοί, με έναν νέο και πιο πειραματικό ήχο, συνδυάζοντας την ηλεκτρονική μουσική με την punk και τη noise. Η εύκολη εξήγηση για τις τακτικές αλλαγές στον ήχο είναι το γεγονός ότι ο Angus Andrew είναι η «μοναδική σταθερά» του συγκροτήματος, δεδομένου ότι έχουν γίνει πολλές αλλαγές στους συνεργάτες, ωστόσο η αλήθεια είναι μάλλον βαθύτερη και έχει να κάνει με την αέναη αναζήτηση νέων και συναρπαστικών μουσικών οδών.

 Romare
O Archie Fairhurst, πιο γνωστός ως Romare, βίωσε την μουσική «επιφώτιση» κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών του στη Βρετανία, όταν και ήρθε σε επαφή με την cut’n’paste αισθητική του Αφραοαμερικανού Romare Bearden. Θέλοντας να μεταφέρει την καλλιτεχνική αντίληψη στη μουσική, άρχισε να πειραματίζεται με samples και πικάπ, δημιουργώντας σταδιακά ένα δικό του στυλ με αναφορές στην jazz, την ψυχεδέλεια και την disco. Πλέον έχει ενσωματώσει ηλεκτρονικά, αλλά και πιο παραδοσιακά όργανα στον ήχο, όπως μαντολίνο και κιθάρες.

 Holy Fuck
Οι απρόβλεπτοι Holy Fuck από τον Καναδά ξεκίνησαν το 2004 και γρήγορα έγιναν γνωστοί ως ένα από τα πιο καυτά ονόματα της χώρας, παίζοντας σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, όπως το Lollapalooza, το SXSW και το Glastonbury μεταξύ άλλων. Σε αυτό βοήθησε βεβαίως ο απόλυτα χαοτικός ήχος τους, που συνδυάζει τη «βία» της rock με τη χορευτική διάθεση της dance ηλεκτρονικής μουσικής, μέσω της πρωτοποριακής χρήσης «ασυνήθιστων» οργάνων όπως παιδικά keyboards και πλαστικά παιχνίδια.

 Weval
Η μουσική των Harm Coolen and Merijn Scholte Albers μπορεί να δίνει την εντύπωση πως προέρχεται από βετεράνους μουσικούς, ωστόσο οι Ολλανδοί έκαναν τα πρώτα τους βήματα ως Weval μόλις το 2013. Οι πρώτες τους κυκλοφορίες διακρίθηκαν για τον έντονο συναισθηματισμό και τις επικές χορευτικές μελωδίες, ενώ αργότερα άρχισαν να εμβαθύνουν τον ήχο τους με ηλεκτρονική funk. Η τελευταία τους δουλειά, ο ομώνυμος δίσκος του 2016, τους βρίσκει σε μια πιο «ώριμη» φάση, με έμφαση στην οργανική και αφηγηματική ροή των τραγουδιών.

Lena Platonos
Έχοντας ξεκινήσει τη λαμπρή μουσική καριέρα της στην ηλεκτρονική μουσική τη δεκαετία του 1980, η Λένα Πλάτωνος παραμένει ένα από τα πιο ενεργά και καταξιωμένα ονόματα στην εγχώρια σκηνή έως τις μέρες μας. Με μια σπουδαία δισκογραφία στο ενεργητικό της και ζωντανές εμφανίσεις που ξεχωρίζουν για την έντονη συναισθηματική φόρτιση, το live της στο φετινό Plisskën είναι ίσως από τα πιο αναμενόμενα.

Andy Stott
Με πάνω από είκοσι EP, πέντε δίσκους και αρκετές παραγωγές στο ενεργητικό του, ο Andy Stott είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Βρετανούς μουσικούς. Έχοντας αναπτύξει μια βάση στην dub techno, το 2011 ο παραγωγός έκανε μια στροφή σε έναν πιο βαρύ ήχο με έμφαση στο μπάσο, όπως τους Sunn 0))) ή τους Demdike Stare. Σε όλη του την καριέρα πάντως έχει ακολουθήσει μια «επιστημονική» μέθοδο στη σύνθεση και τη δημιουργία, κάνοντας βήματα σε grime, house και pop κατευθύνσεις.

Jessy Lanza
Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική ως τραγουδίστρια και παραγωγός, η Jessy Lanza εργαζόταν ως καθηγήτρια μουσικής σε σχολείο του Καναδά. Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος του 2013 ξεχώρισε για την αιθέρια soulful ατμόσφαιρα και τον pop μινιμαλισμό. Με μια μεταμοντέρνα μουσική αντίληψη, η Lanza επιχειρεί να αφήσει το δικό της στίγμα κάπου ανάμεσα στου Cocteau Twins και την Aaliyah.

 Dednewb
H δικιά μας Dednewb είναι ένα σχετικό νέο όνομα στην εγχώρια σκηνή παίζοντας dreamdeath witch-hop, όπως αποκαλεί η ίδια τη μουσική της. Έχοντας ανοίξει την πρόσφατη συναυλία της Princess Nokia στην Αθήνα, έχει ήδη αποκτήσει πολλούς θαυμαστές με τον ηλεκτρονικό ήχο της και εύλογα δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για μια ακόμα πιο συναρπαστική συνέχεια στα μουσικά της μονοπάτια.

To Plisskën Festival θα πραγματοποιηθεί 1-2 Δεκεμβρίου σε τρεις  χώρους επί της οδού Πειραιώς (Piraeus 117 Academy, Μεταλλουργείο και The Loft) και σε 5 stages (το ένα secret) που θα ξεκινάνε κάθε μέρα στις 19:00 και θα τελειώνουν στις 05:30 της επόμενης μέρας. Περισσότερες πληροφορίες στο www.plisskenfestival.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ / [email protected]