5 ομορφιές της χειμερινής Ηπείρου
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 05 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024
Ο χειμώνας μας στέλνει βόρεια, στην αγαπημένη μας Ήπειρο, όπου ανακαλύπτουμε πέντε όμορφα σημεία που τα λατρεύουμε σε χειμωνιάτικο φόντο.
Λίμνη Ιωαννίνων
Γνωστή και ως Λίμνη Παμβώτιδα, η λίμνη των Ιωαννίνων είναι ένα στολίδι της Ηπείρου ολόκληρης, αλλά και της πόλης των Ιωαννίνων, σε υψόμετρο 483 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι όχθες της είναι πυκνόφυτες και τα βουνά της Ηπείρου καθρεφτίζονται στα νερά της, ενώ χρονολογείται από το 10.000 π.Χ. Στο μέσο περίπου της Λίμνης βρίσκεται μικρή νησίδα, όπου είναι χτισμένος ο οικισμός, ο οποίος έχει σήμερα 347 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Στη νησίδα υπάρχει το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, εκεί όπου το 1822 δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς.
Από τη λαϊκή παράδοση παραμένει γνωστό ως το περίφημο «γιοφύρι» της Άρτας που «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν» και είναι μια λιθόκτιστη γέφυρα του ποταμού Αράχθου, του 17ου αιώνα, στην πόλη της Άρτας. Είναι το πιο ξακουστό γεφύρι στην Ελλάδα και αυτό βέβαια το οφείλει στο θρύλο για τη θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα. Το σημερινό μήκος του φτάνει στα 142 μέτρα, ενώ το πλάτος του τα 3,75 μέτρα και αποτελείται από τέσσερις μεγάλες καμάρες και τρεις μικρότερες.Οι τέσσερις ημικυκλικές καμάρες του, μάλιστα, δεν έχουν καμία συμμετρία μεταξύ τους. Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται και το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας, το οποίο ήταν το παλιό Οθωμανικό Τελωνείο και χτίστηκε με σχέδια του γνωστού αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλερ.
Τα νερά του είναι πολύ ορμητικά τον χειμώνα, αλλά ο Αχέροντας παραμένει ένας ποταμός-στολίδι της περιφέρειας της Ηπείρου που διασχίζει τους νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας και Πρεβέζης. Έχει εξερευνηθεί όλος και λόγω του Νεκρομαντείου του Αχέροντα, της αρχαίας παράδοσης και της περιβαλλοντικής αξίας, προσελκύει χιλιάδες επισκεπτών από τις πηγές έως και τις εκβολές του. Το μήκος του ανέρχεται στα 52 χιλιόμετρα ενώ από τα νερά του αρδεύονται περίπου 85.000 στρέμματα, στους Νομούς Θεσπρωτίας και Πρεβέζης. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέρων αποτελεί τον ποταμό εκείνο, τον διάπλου του οποίου έκανε, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ο «ψυχοπομπός» Ερμής παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Όπως και να’χει, αποτελεί μια σπάνια φυσική ομορφιά στην περιοχή.
Βόρεια της πόλης των Ιωαννίνων, στο Ζαγόρι της Ηπείρου, ο Εθνικός Δρυμός Βίκου Αώου είναι μια περιοχή προστατευόμενου φυσικού πλούτου, που έχει, μάλιστα, ενταχθεί στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών natura 2000. Συνορεύει βορειοανατολικά με τον Εθνικό Δρυμό Πίνδου-Βάλλια Κάλντα και διακρίνεται για τις έντονες εναλλαγές στο φυσικό τοπίο, όπου κατάφυτες πυκνές εκτάσεις αλληλοδιαδέχονται απότομους γκρεμούς. Αποτελεί έναν από τους δέκα εθνικούς δρυμούς της Ελλάδας και περιλαμβάνει το περίφημο φαράγγι του Βίκου που είναι και ο πυρήνας του δρυμού, καθώς και τμήμα της οροσειράς της Τύμφης, την χαράδρα του Αώου, αλλά και μία σειρά από παραδοσιακά διατηρημένους οικισμούς. Έχει ονομαστεί και «Δρυμός των μεγάλων κορυφών», λόγω των απότομων και υψηλών κορυφών της περιοχής, με υψηλότερη αυτήν της Γκαμίλας (2.497 μ.) στην Τύμφη. Η έκτασή του φτάνει τα 122.250 στρέμματα και περιλαμβάνει ένα εξαιρετικά σπάνιο και ευαίσθητο οικοσύστημα, γι’ αυτό άλλωστε δεν επιτρέπεται καμία ανθρώπινη δραστηριότητα, εκτός από αυτές που σχετίζονται με την περιήγηση και την αναψυχή κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Αποτελεί μια ανοιχτή χερσαία περιοχή που εκτείνεται περίπου στα 900 τετρ. χιλ. και απλώνεται στις ορεινές περιοχές, των νομών Ιωαννίνων, Άρτας και Τρικάλων (κεντρικό τμήμα της οροσειράς της Πίνδου), με στόχο τη διατήρηση της φυσικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς και της άγριας ζωής, παράλληλα με την ανάπτυξη δραστηριοτήτων που εναρμονίζονται με την προστασία της φύσης. Αποτελεί μια ιδιαίτερη και εναλλακτική πρόταση για τουρισμό, που συνδυάζει την αναψυχή με τη γνώση και το ατέλειωτο φυσικό τοπίο, όπου θα βρείτε διαφορετικής δυσκολίας μονοπάτια, πετρόκτιστους οικισμούς στις πλαγιές των Τζουμέρκων που εναρμονίζονται με το τοπίο και ένα απέραντο φυσικό περιβάλλον που χορταίνει το μάτι.