Αξιολογούμε όσα αξίζει να κρατήσουμε από την ποπ κουλτούρα του πρώτου δεκαπενθημέρου της χρονιάς.

Το 2018 έχει ήδη μπει και ενώ προσπαθούμε ακόμη να συνειδητοποιήσουμε ότι φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου single της Britney Spears, «…Baby One More Time», εγκαινιάζουμε μια νέα ενότητα στην οποία θα κάνουμε μια ανασκόπηση της ποπ -και όχι μόνο- κουλτούρας που μας απασχόλησε το προηγούμενο δεκαπενθήμερο και που αξίζει να την κρατήσουμε συνεχίζοντας προς τα μπροστά.

Πραγματικά, σήμερα κυκλοφορούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά, τηλεόραση και μουσική και η νέα ευκολία που προσφέρουν streaming μέσα όπως το Netflix και το Spotify δημιουργούν ένα πολυποίκιλο και τρομερά ενδιαφέρον τοπίο, χωρίς να έχουμε ωστόσο το χρόνο να το εξερευνήσουμε στο βάθος που θα θέλαμε. Για αυτό το λόγο λοιπόν εδώ θα κρατάμε σημειώσεις δύο φορές το μήνα για όσα αξιόλογα μας απασχόλησαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο, ελπίζοντας η νέα χρονιά να εξελιχθεί τόσο συναρπαστική για τον πολιτισμό όσο την περιμένουμε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτή την περιήγησή μας, τσεκάροντας αρχικά όσα αξίζει να κρατήσουμε για το διάστημα από την 1^η έως τις 15 Ιανουαρίου.

Η βρετανική σειρά του Channel 4 ήρθε στο Netflix πάνω στην ώρα για να γίνει το πρώτο σωστό binge watching της νέας χρονιάς και το γεγονός ότι αποτελείται μόλις από οκτώ 20λεπτα επεισόδια κάνει τον εθισμό ακόμη πιο άμεσο και εύκολο. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Πρόκειται για ένα ανατρεπτικό εφηβικό love story ανάμεσα σε ένα αγόρι που πιστεύει πως είναι ψυχοπαθής και θέλει να σκοτώσει κάποιον άνθρωπο για να νιώσει κάτι και σε ένα κορίτσι που είναι επαναστάτρια εκ φύσεως και αναζητά έξοδο από την επίπεδη ζωή της. Και οι δύο θέλουν να ξεφύγουν μακριά και αν και αυτή η επιθυμία τους φέρνει μαζί αρχικά, δεν αργούν να αναπτύξουν συναισθήματα ο ένας για τον άλλο.

Λίγο «Bonnie and Clyde», λίγο «Natural Born Killers», λίγο ακόμη από «Badlands» και όλα αυτά περασμένα από το φίλτρο της σύγχρονης indie quirky κομεντί μαζί με τις σωστές ισόποσες δόσεις «βρετανίλας»: αυτό είναι το «The End of the F***ing World». Είναι ακριβώς ό,τι περιμένεις και θέλεις να δεις σύμφωνα με την περιγραφή και το πακέτο γίνεται πιο ελκυστικό με την ατμοσφαιρική φωτογραφία και την πλήρως ενημερωμένη, σύγχρονη και εύστοχη μουσική επένδυση. Σε πολλά σημεία μένει στο promise του και δεν πρωτοτυπεί εξίσου στο σενάριο και ειδικά το φινάλε μοιάζει κάπως κλισέ σε σχέση με αυτό που θα θέλαμε ή θα περιμέναμε. Παραμένει ωστόσο μια πολύ καλή παραγωγή που εξερευνά το σουρεαλιστικό της σκηνικό στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτει και ανεβαίνει επίπεδο από τις φρέσκες ερμηνείες των Alex Lawther και Jessica Barden.

«Can’t Cope, Won’t Cope»

Εδώ έχουμε να κάνουμεμε μια «μικρή» σειρά από την Ιρλανδία, η οποία αρχικά προβλήθηκε στο τοπικό ψυχαγωγικό κανάλι RTÉ2 και στην πορεία έφτασε στο BBC3 και στο Netflix. Αυτή η πορεία σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο που να εξηγεί την ανοδική τάση προς ένα ολοένα και πιο ευρύ κοινό. Βλέποντας τα έξι 25λεπτα επεισόδια της πρώτης σεζόν καταλάβαμε ακριβώς γιατί η σειρά ξέφυγε από τα στενά ιρλανδικά πλαίσια.

Πρόκειται για μια σκοτεινή κομεντί στα πρότυπα που έθεσε το «Girls», αν και μοιάζει περισσότερο σαν το επίσης βρετανικό «Fleabag». Η πλοκή παρακολουθεί τη σχέση ανάμεσα σε δύο 20-something φίλες που ζουν στο Δουβλίνο και προσπαθούν να βρουν μια άκρη στις ζωές τους, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να προσαρμοστούν στη ρουτίνα της καθημερινότητας που επιτάσσουν οι δουλειές τους. Η Aisling είναι αυτή που είναι πιο εξαρτημένη από την Danielle, όντας έτσι οδηγός στο έξαλλο nightlife τους. Προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα χωρίς επιτυχία και για αυτό κρύβει την μελαγχολία της κάτω από τις ευκαιριακές σχέσεις και το αλκοόλ, με το μόνο που καταφέρνει να είναι η επιδείνωση της ψυχολογικής της ανισορροπίας.

Ουσιαστικά στην πρώτη σεζόν παρακολουθούμε την πλήρη αποδόμηση της φιλίας τους μέσα από τα μάτια της αυτοκαταστροφικής Aisling και καθώς φτάνουμε προς το τέλος σε σημεία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να παρακολουθείς τη σειρά, ακριβώς επειδή όλα είναι τόσο αληθινά. Τίποτα δεν είναι μελό ή cheesy και η Seána Kerslake πραγματοποιεί μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία ου αναδεικνύεται μέσα από κάθε λεπτομέρεια και δε θα μας κάνει καθόλου εντύπωση αν αποτελέσει εφαλτήριο για να τη δούμε σε μεγαλύτερες παραγωγές. Στην Ιρλανδία το «Can’t Cope, Won’t Cope» προβλήθηκε το περασμένο φθινόπωρο και είναι από τις πιο αυθεντικές δημιουργίες που έχουμε δει στον κορεσμένο χάρτη της τηλεοπτικής δραμεντί με πρωταγωνιστές 20-somethings που δυσκολεύονται με την ενηλικίωσή τους.

ΜΟΥΣΙΚΗ

«Camila Cabello – Camilla»

Το ντεμπούτο της 20χρονης Camila Cabello ήταν ένας από τους δίσκους που περίμενε εδώ και μήνες η ποπ μουσική βιομηχανία. Το πρώην μέλος των Fifth Harmony μας απασχόλησε έντονα το προηγούμενο καλοκαίρι με την κυκλοφορία του single «Havana», ένα ακραία εθιστικό ποπ τραγούδι που διαθέτει ξεδιάντροπα λάτιν ρυθμούς και αντί να βγάζεις φλύκταινες καταλήγεις να το σιγοτραγουδάς από μέσα και από έξω σου δίχως αύριο (πάντα σημαντική η συμβολή του μουσικού χαμαιλέοντα Young Thug). Είναι ένα τέλειο ποπ κομμάτι το οποίο προλογίζει έναν τελικά εξίσου μεστό ποπ δίσκο.

Το «Camila» δεν είναι σε καμία περίπτωση ο καλύτερος ποπ δίσκος που έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες (άλλωστε η Lorde έθεσε ήδη πολύ υψηλά στάνταρ), αλλά είναι συναισθηματικά αλλά και μουσικά πολύ πιο ώριμος από τα 20 έτη της δημιουργού του και ουσιαστικά δεν περιέχει fillers, ακόμη και αν δεν υπάρχει μέσα κανένα καλύτερο κομμάτι από τα «Havana» και τα «Never Be the Same» που αποτέλεσαν τα πρώτα δύο lead single που ξεπήδησαν από αυτόν. Η γραμμή ανάμεσα στον μοντέρνο ποπ ήχο και στην ευκαιριακή λάτιν είναι λεπτή, αλλά καταφέρνει να μην περάσει ποτέ στα χωράφια της δεύτερης κατηγορίας. Καλώς μας ήρθε η Camila.

«CupcakKe – Ephorize»

Άλλη μια 20χρονη έρχεται να ταρακουνήσει τα νερά της ευρύτερης σύγχρονης ποπ μουσικής σκηνής. Το ότι το hip hop και η R&B -με όλα τα παρακλάδια τους- είναι οι πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές της μουσικής βιομηχανίας την τρέχουσα δεκαετία το γνωρίζουμε ήδη. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή κυκλοφορούν δίσκοι σαν το «Ephorize». Δεν είναι μόνο η απίστευτα σύγχρονη παραγωγή που θα έπρεπε να διδάσκεται και η μουσική κατεύθυνση που δικαιολογεί τις συνεργασίες της CupcakKe με την Charli XCX. Ο τρόπος που ραπάρει μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα υψηλά στάνταρ της Missy Elliott, μόνο όμως σε επίπεδο δυσκολίας, αυθεντικότητας και ποιότητας, γιατί μουσικά το «Ephorize» ατενίζει μόνο το μέλλον.

Στους στίχους το παιχνίδι της CupcakKe είναι επιπέδου All-Star. Μιλάει για το σεξ καθαρά και ξάστερα, επιστρατεύοντας ένα πανέξυπνο χιούμορ, και δείχνει ότι κατανοεί πλήρως την σύγχρονη κουλτούρα γύρω από αυτό. Διαθέτει ένταση, ταχύτητα, φρεσκάδα και αιχμή και όλα αυτά μαζί, στον υπέρτατο βαθμό. Είναι ακόμη Ιανουάριος, αλλά δύσκολο το «Ephorize» δε θα βρει το δρόμο του προς τις λίστες με τα καλύτερα στο τέλος της χρονιάς. Το μέλλον της ποπ μουσικής είναι λαμπρό.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ