Αξιολογούμε όσα αξίζει να κρατήσουμε από την ποπ κουλτούρα του δεύτερου δεκαπενθημέρου της χρονιάς.

Σήμερα κυκλοφορούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά, τηλεόραση και μουσική και η νέα ευκολία που προσφέρουν streaming μέσα όπως το Netflix και το Spotify δημιουργούν ένα πολυποίκιλο και τρομερά ενδιαφέρον τοπίο, χωρίς να έχουμε ωστόσο τον χρόνο να το εξερευνήσουμε στο βάθος που θα θέλαμε. Για αυτό το λόγο λοιπόν εδώ θα κρατάμε σημειώσεις δύο φορές τον μήνα για όσα αξιόλογα μας απασχόλησαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο.

Ας τσεκάρουμε όσα αξίζει να κρατήσουμε για το διάστημα από τις 16 έως τις 31 Ιανουαρίου.

Adam Rose/Netflix

Μέσα στον ορυμαγδό των νέων κυκλοφοριών του Netflix, είναι πάρα πολύ εύκολο να χαθούν πράγματα που δεν ξέρεις πως θα τα αγαπήσεις. Το «One Day at a Time» είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. Η τηλεοπτική κωμωδία έχει εξελιχθεί τόσο ώστε δεν έχεις κανένα λόγο να ασχοληθείς με μια αναβίωση ενός πιο-παραδοσιακού-δε-γίνεται sitcom από τα 70s που χρησιμοποιεί laugh track. Ή τουλάχιστον έτσι μπορεί να νομίζεις.

Το σύγχρονο «One Day at a Time» αλλάζει τα δεδομένα του προκατόχου του και θέτει στο προσκήνιο μια χωρισμένη Λατίνα (Κουβανή) μητέρα δύο παιδιών η οποία είχε θητεύσει ως νοσοκόμα του αμερικανικού στρατού στην Μέση Ανατολή. Ζει μαζί με τα παιδιά της και την μητέρα της, ενώ δουλεύει σε ένα ιατρείο. Μπορεί σε ένα πρώτο πλαίσιο η σειρά να μοιάζει ως την απόλυτη ασφαλή διασκέδαση για όλη την οικογένεια χωρίς ιδιαίτερες γωνίες, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.

Πρόκειται για μια σειρά η οποία ικανοποιεί τη φόρμα της όσο και επιτυγχάνει να την σπάει, θίγοντας ανοιχτά ζητήματα ταυτότητας, ρατσισμού, μετατραυματικού στρες, στερεοτύπων για την οικογένεια και διαφορετικότητας, δίχως να χάνει ποτέ την αίσθηση του χιούμορ. Και αν η Justina Machado (η Vanessa του «Six Feet Under») είναι φανταστική πρωταγωνίστρια, γεμάτη ενέργεια, η ανεξήγητα αειθαλής Rita Moreno που τη βλέπουμε στο ρόλο της μητέρας της είναι τα πάντα. Η 86χρονη εμβληματική σταρ του «West Side Story» δε βρίσκεται εδώ για τα τελευταία ένσημα, αλλά καταθέτει όλη της την ψυχή, σε μια από τις πιο απολαυστικές και πλήρεις ερμηνείες που έχουμε δει αυτή τη σεζόν στην τηλεόραση. Στις 26 Ιανουαρίου ντεμπούταρε η δεύτερη σεζόν στο Netflix και αξίζει τον χρόνο σας.

«Star Trek: Discovery»

Θέλει πραγματικά μεγάλη τόλμη για να δημιουργήσεις μια σειρά που να ανατρέπει δεδομένα δεκαετιών ενός τόσο σημαντικού franchise. Το «Star Trek: Discovery» ξεκίνησε δυναμικά, συστήνοντάς μας ένα διαφορετικό πλήρωμα από αυτό του Enterprise, στην πορεία έγινε λίγο μια διεκπεραιωτική εκδοχή του εαυτού του, για να φτάσουμε στο δωδέκατο επεισόδιο της πρώτης σεζόν όταν και αποφάσισε να επανεφεύρει όχι μόνο το «Discovery», αλλά και το ίδιο το «Star Trek».

Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό το μομέντουμ, μιας και αυτή τη στιγμή η σεζόν ετοιμάζεται να κάνει το μεγαλύτερο βήμα προς τα εμπρός και χωρίς να ξέρουμε το επίπεδο εμπλοκής του αρχικού showrunner Bryan Fuller, σε κάθε επεισόδιο υπάρχει ο φόβος όλο αυτό το οικοδόμημα να καταρρεύσει θεαματικά. Μέχρι να γίνει πάντως αυτό, το «Star Trek: Discovery» είναι η πιο ανανεωτικά διασκεδαστική σειρά που μπορείς να δεις αυτή τη στιγμή στην αμερικανική τηλεόραση.

«The Good Place»

Και μιας και μιλάμε για ανανεωτική τηλεόραση που εφευρίσκει από την αρχή τον νέο της αυτό, δε γίνεται να μην αναφέρουμε το «The Good Place», μια κωμωδία-φαινόμενο στα μοντέρνα χρονικά του είδους, με κάθε νέο της επεισόδιο να αποτελεί και ένα ξεχωριστό event. Είναι σπάνιο να συναντάς μια κωμωδία της broadcast τηλεόρασης που να εκμεταλλεύεται τόσο καλά τον χρόνο και το χώρο της, χωρίς τίποτα να είναι περιττό, με κάθε τι που συμβαίνει να οδηγεί κάπου.

Ο Ted Danson συνεχίζει να είναι peak TV και δε θυμόμαστε άλλη περίπτωση κωμωδίας στα χρονικά που να εκλαϊκεύει τόσο επιτυχημένα έννοιες φιλοσοφίας και θρησκείας, κάνοντάς τες να φαίνονται τόσο fun. Υπάρχουν αμέτρητες δημιουργικές επιλογές για τη σειρά του NBC αυτή τη στιγμή. Πόσες άλλες κωμωδίες μπορούν να πουν κάτι τέτοιο για το μέλλον τους μετά από την κομβική δεύτερη σεζόν τους;

«Black Lightning»

Να λοιπόν που έφτασε η στιγμή να δούμε μια ώριμη υπερηρωική σειρά από το CW. Μετά από την επιτυχία του «Arrow», το τηλεοπτικό δίκτυο έχει επενδύσει στο είδος, χτίζοντας το επονομαζόμενο Arrowverse. Το «Black Lightning» δεν είναι λοιπόν μόνο η πρώτη υπερηρωική σειρά του CW που προς το παρόν ούτε ανήκει σε αυτό το σύμπαν και ούτε έχει βλέψεις να βρεθεί εκεί, αλλά δεν διαφοροποιείται μόνο σε αυτό.

Το «Black Lightning» έχει ως πρωταγωνιστή έναν 40άρη μαύρο σούπερ ήρωα σε απόσυρση, ο οποίος έχει την ικανότητα να ελέγχει τον ηλεκτρισμό και αναγκάζεται να επιστρέψει όταν βλέπει την εγκληματικότητα των συμμοριών να εξαπλώνεται και να χτυπά τον οικογενειακό περίγυρό του. Είναι σπάνιο να βλέπεις μια σειρά του CW που δεν έχει νεαρό πρωταγωνιστή και η οποία καταφέρνει να είναι τόσο επίκαιρη σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή απλά να ακολουθήσει τυποποιημένες πρακτικές CW και να υποπέσει στην ανυπαρξία, αλλά μέχρι τότε καταφέρνει και τιμά την σύγχρονη μαύρη κουλτούρα, ενώ λειτουργεί και ως το ιδανικό ορεκτικό για το «Black Panther».

Migos – «Culture II»

Ο τρίτος δίσκος των Migos είναι το πρώτο μεγάλο δισκογραφικό event της hip hop -και της μουσικής γενικότερα- για το 2018. Έρχεται ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου «Culture» για να εδραιώσει τη φήμη του τρίο ως ένα από τα κορυφαία ονόματα της hip hop και της trap σκηνής σήμερα. Και αν τα 60 λεπτά του «Culture» σας φαίνονταν αρκετά, εδώ οι Migos καταρρίπτουν κάθε προηγούμενο, με τη διάρκεια να φτάνει τη 1 ώρα και τα 45 λεπτά.

Όταν κυκλοφορείς ένα δίσκο με τόσο μεγάλη διάρκεια, είναι προφανές ότι στοχεύεις στη δημιουργία ενός magnum opus, αλλά παράλληλα αυξάνεται και η δυσκολία να το πετύχεις. Κανείς σήμερα δεν έχει τόσο χρόνο για να ακούσει σερί μουσική μόνο από ένα συγκρότημα.

Τελικά το «Culture II» είναι επιτυχία ή αποτυχία; Είναι δύσκολο να απαντήσουμε ευθέως, κυρίως επειδή παρά το ότι μέσα στα 24 κομμάτια του δίσκου υπάρχουν προφανώς μέσα και fillers, δεν υπάρχουν πραγματικά κακά τραγούδια και το αργόσυρτο ληθαργικό trap των Migos δε γίνεται ποτέ βαρετό. Αυτό συμβαίνει βέβαια επειδή σε καίρια σημεία των 105 λεπτών του άλμπουμ υπάρχουν highlights όπως το «BBO» (σε παραγωγή Kanye West), το «Stir Fry» με το άκρως εθιστικό beat του Pharrell (εκεί που η pop τέμνεται με το hip hop, το «Flooded» (με ένα από τα πιο κολλητικά ρεφρέν του δίσκου), το «MotorSport» (που μας κάνει να θέλουμε ένα mixtape της Nicki Minaj με την Cardi B εδώ και τώρα) και το «Made Men» (με ένα φανταστικό lounge ρυθμό που δείχνει το μέλλον που πρέπει να ακολουθήσουν οι Migos).

Η απόπειρα των Migos να κερδίσουν στον στίβο του streaming είναι απροκάλυπτα εκβιαστική, αλλά ίσως τελικά να κυκλοφόρησαν και ένα grower αριστούργημα που θα δικαιωθεί από το χρόνο. Προς το παρόν συνεχίζουν να ορίζουν την έννοια του «σύγχρονου» στη σημερινή μουσική βιομηχανία.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ