Η ολοένα και μεγαλύτερη κυκλοφορία remakes ταινιών τρόμου δεν μπορεί παρά να προκαλέσει την ερώτηση «γιατί;».

Έχουν όντως κάτι να προσφέρουν ή απλά διεκδικούν ένα κομμάτι της δόξας των πρωτότυπων ταινιών; Είναι σύγχρονες προσαρμογές της ιστορίας ή κακέκτυπα αυτής; Με αφορμή το «Πρόσωπο του Κακού», θυμόμαστε τα πιο γνωστά remakes των τελευταίων χρόνων προσπαθώντας να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα.

To 1981 o άγνωστος τότε Sam Raimi (ο σκηνοθέτης της τριλογίας Spider Man) σκηνοθετεί μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία τρόμου, το «Εvil Dead», με απρόσμενη επιτυχία. Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Fede Alvarez, επιχειρεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, υπογράφοντας το remake, το «Πρόσωπο του Κακού» (από τις 5 Μαϊου στους κινηματογράφους) ενώ ο Sam Raimi τον βοηθά ως παραγωγός.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί και η πολυαναμενόμη κυκλοφορία της νέας «Carrie» στο τέλος της χρονιάς. Αντιμέτωπο με το αρχικό, που είναι εφοδιασμένο με βραβευμένες ερμηνείες και την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του παλιού καλού De Palma, το νέο φιλμ θα δυσκολευτεί να βγει από τη σκιά της βερσιόν του 1976.

Πέρα όμως από την ποιότητα του πρώτου, η επιτυχία του remake μιας κλασικής ταινίας είναι ένα μεγάλο στοίχημα που τις περισσότερες φορές αφήνει τους «τζογαδόρους» παραγωγούς χαμένους. Βασική αιτία είναι ότι για να περάσει ένα φιλμ στη σφαίρα του κλασικού μάλλον είναι τόσο καλό και πρωτοπόρο ώστε η επανέκδοσή του μοιραία θα υπολείπεται. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά.

Kλασική η ταινία «Carrie» (1976) του Brian De Palma. Στη φωτογραφία η Sissy Spacek. Φωτογραφία: ΙMDb

Η «Προφητεία» το 2006 επιχείρησε να χρησιμοποιήσει το τρικ της ημερομηνίας εξόδου, στις 6/6/06, για να «πουλήσει». Φαίνεται όμως ότι οι συντελεστές εξάντλησαν τη φαιά ουσία στο εν λόγω διαφημιστικό κόλπο παραμελώντας την ίδια την ταινία. Αντίστοιχη αποτυχία σημείωσε και «Το Μυστικό του Σκιάχτρου» με τον Nicholas Cage στην απόπειρα remake (με τη λέξη κλειδί να είναι το «απόπειρα»), του κλασικού με τον Christopher Lee του 1973.

Μικρότερης κλίμακας αποτυχία ήταν και τα «Ψυχώ» του Gus Van Sant και ο «Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι» που πήγε αρκετά καλά στο νεανικό κοινό, λόγω της άγνοιας, της βίας και της Jessica Biel.

Τα ιαπωνικά

Σκηνή από την ταινία«The ring» (2002) με τη ΝaomiWatts. Φωτογραφία: ΙΜDb

Μία από τις μεγαλύτερες μανίες του Hollywood την πρώτη δεκαετία των 00’s ήταν η αμερικανοποίηση του ιαπωνικού τρόμου. Όλα ξεκίνησαν το 2002 με το «The Ring», στα ελληνικά «Σήμα Κινδύνου». Η ταινία, με πρωταγωνίστρια την Naomi Watts, γνωστή σε πιο avant garde κοινό από τη συνεργασία της με τον David Lynch στο «Οδός Mulholland», σημείωσε εισπρακτική επιτυχία και χαρακτηρίστηκε από τις πιο τρομακτικές. Ωστόσο οι λάτρεις του είδους επισημαίνουν ότι δεν καταφέρνει να πιάσει την ατμόσφαιρά του αρχικού.

Με το Ring να ανοίγει το χορό, πολλά ήταν τα φιλμ που χόρεψαν. Το 2004 «Η Κατάρα» με τη Sarah Michelle Gellar, από τον σκηνοθέτη και του αρχικού «Ju-on», σπάει τα ταμεία. Μάλιστα το σίκουελ της ταινίας αποφασίστηκε μετά το πρώτο σαββατοκύριακο προβολής της, που συγκέντρωσε περισσότερα από 39 εκατομμύρια δολάρια. Ένα χρόνο αργότερα το «Στοιχειωμένο Νερό» του Walter Salles, σκηνοθέτη των «Ημερολογίων Μοτοσυκλέτας», δεν έκανε την έκπληξη, συγκέντρωσε μέτριες κριτικές κι πλέον είναι λίγο ξεχασμένο.

Όμως τα ιαπωνικά remakes δεν ήταν μόνο καλά ή στη χειρότερη αδιάφορα. Αντίθετα, όπως σε κάθε χολιγουντιανή μανία που σέβεται τον εαυτό της, υπάρχουν και οι πολύ κακές εκδοχές της. Έτσι τα «Επαφή με τους Νεκρούς» και «Ο Ήχος του Θανάτου» με την παταγώδη αποτυχία τους, σήμαναν το τέλος της μόδας.

Τρόμος σε 3D διάσταση

O Jerry O' Connell στην ταινία«Piranha» (2010). Φωτογραφία: ΙΜDb

Η τελευταία μόδα στο σινεμά τα θέλει όλα τρισδιάστατα. Από μια τάση καθαρά εντυπωσιασμού και εφέ, που παρέσυρε ακόμα την κινηματογραφική μεταφορά λογοτεχνίας, θα ήταν αδύνατο να ξεφύγουν τα φιλμ τρόμου;

Το 2009, κυκλοφορεί το «My Bloody Valentine 3D», η τρισδιάστατη σύγχρονη εκδοχή του αιματοβαμμένου Βαλεντίνου του 1981.

Αν και αναγνωρίζεται ότι το στοιχείο του αιφνιδιασμού έχει ελαφρώς χαθεί, μιας και το σενάριο έχει παραμείνει ίδιο, αντικαθίσταται πλήρως από την εκμετάλλευση στο έπακρο της τεχνολογίας 3D, αφήνοντας κρίνοντας από τις εισπράξεις, τους φανατικούς του είδους ικανοποιημένους.

Επίσης σωστή χρήση του 3D έγινε κι από τους συντελεστές της ταινίας «Piranha 3D». Αίμα και μέλη σώματος πετάγονται στο θεατή από το πουθενά καλύπτοντας και με το παραπάνω τα οποιαδήποτε σεναρικά κενά, τα οποία σαφώς υπάρχουν αλλά δεν απασχολούν κανέναν.

Το φιλμ, μένοντας πιστό στο πνεύμα του αρχικού του 1978, διατηρεί αστεία παλιομοδίτικους χαρακτήρες όπως η αυταρχική γυναίκα σερίφης, ο σπασίκλας σεισμολόγος και ο φωτογράφος που τραβάει γυμνό. Την πετυχημένη αυτή συνταγή δεν θύμισε ούτε λεπτό το σίκουελ «Piranha 3DD» που ακόμα και η πλάκα, πόσο μάλλον η έμπνευση, ξεκίνησε και σταμάτησε τον τίτλο.

Φέτος είδαμε και την τρισδιάστατη εκδοχή του «Δολοφόνου με το Πριόνι» που είναι συνέχεια της ταινίας του 1974. Οι κριτικές ήταν κακές αλλά οι εισπράξεις ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια.

Η επιστροφή του Φρέντι Κρούγκερ

O Φρέντι Κρούγκερ επέστρεψε το 2010 για να ταράξει και πάλι τα όνειρά μας...Φωτογραφία:ΙΜDb

Έχει χαρακτηριστεί μετρ του τρόμου ενώ τα έργα του λατρεύονται από του κινηματογραφόφιλους τρομολάγνους. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι αρκετοί έχουν καταπιαστεί με τα remakes των ταινιών του. Ανάμεσά τους τα «Αίμα στους Λόφους» του 2006 αλλά και το «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» το 2010. Το τελευταίο μάλιστα προσπάθησε να διαφοροποιηθεί από το αρχικό, εστιάζοντας στο δολοφόνο, Freddy Krueger.

Ειδική μνεία αξίζει και στο remake του «Τελευταίου Σπιτιού Αριστερά», μιας κι έγινε από τον Έλληνα Ντένη Ηλιάδη, με τις «ευλογίες» του Craven αφού τον επέλεξε ανάμεσα σε 100 σκηνοθέτες. Ο Ηλιάδης είχε δηλώσει ότι δεν αντιμετώπισε το φιλμ ως νέα έκδοση του πρωτότυπου αλλά ως ανεξάρτητη ταινία που απλά διηγείται την ίδια ιστορία, ένα σουηδικό μεσαιωνικό μύθο δηλαδή, σχετικά με τη βαρβαρότητα που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Πληροφορίες: «Το πρόσωπο του Κακού» θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 5 Μαΐου 2013 από τη Feelgood Entertainment.

ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΚΛΗ