Συμμετέχει στην παράσταση «Γιαννούλα η κουλουρού», που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Μετά από την ιστορία της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Αριστείδη Παγκρατίδη (φερόμενου ως δράκου του Σέιχ Σου) που οδήγησε στην παράσταση και μεγάλη θεατρική επιτυχία «Αρίστος», ο Γιώργος Παπαγεωργίου καταπιάνεται με ένα ακόμα πραγματικό και «ταλαιπωρημένο» πρόσωπο της ελληνικής ιστορίας, τη “Γιαννούλα την Κουλουρού”. Η παράσταση θα επιχειρήσει μέσω της αφήγησης της πραγματικής ιστορίας της Γιαννούλας της Κουλουρούς, να ζωντανέψει την ιστορία της, μέσω των ηθοποιών, τη χρήση ζωντανής μουσικής επί σκηνής (σε πρωτότυπη μουσική Ματούλας Ζαμάνη) και τη σκηνογραφική λύση χειροποίητων μέσων, έχοντας ως στόχο την ανάδειξη του πυρήνα μιας ιστορίας διαπόμπευσης που μέχρι και σήμερα αποτελεί παραδοσιακό δρώμενο της πατρινής αποκριάς.

Εκ των πρωταγωνιστών, η Αθανασία Κουρκάκη συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα. Ήρθα στη Αθήνα για να σπουδάσω οικονομικά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μόλις τελείωσα στα 22 μου μπήκα στη σχολή του Εθνικού. Μένω στη Νεάπολη Εξαρχείων, αγαπώ πολύ τη γειτονιά μου, περισσότερο από το Νέο Ψυχικό που έμενα παλιά. Μόνο η ησυχία μου λείπει τώρα.

Από τα 10 μου μέχρι το γυμνάσιο ήμουν σταθερή στην επιλογή μου, γυμνάστρια και τραγουδίστρια. Την γυμναστική την έχω σαν χόμπι πια, αλλά το τραγούδι ζει βαθιά μέσα μου. Το συγκρότημα που έχουμε φτιάξει με τη Βαλέρια Δημητριάδου, τις ValSia είναι η χαρά, η ανάσα μου.

Από μικρή κατεβαίναμε οικογενειακώς στην Αθήνα και βλέπαμε θέατρο. Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν στα 5 μου, τη μελωδία της ευτυχίας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Νόμιζα ότι οι ηθοποιοί έχουν κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις και μπορούν και βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Έντονα θυμάμαι και το CATS, ήμουν γυμνάσιο τότε. Η μαγεία στο μεγαλείο της. Τραγουδούσαν και χόρευαν με απίστευτη ακρίβεια και ένιωθα δέος μπροστά σ’ αυτά τα πλάσματα που ήταν σαν γάτες κανονικές. Έπειτα στα 18 μου μπήκα στη θεατρική ομάδα της ιατρικής επειδή ήταν φίλοι μου εκεί. Το είδα σαν παιχνίδι στην αρχή, αλλά μετά έγινε έρωτας, ανάγκη.  

Η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου με άλλαξε τρομερά, τους ανθρώπους που γνώρισα, τις γνώσεις που απέκτησα. Εκεί κατάλαβα πως αυτό θέλω να το κάνω μια ζωή. Όσες φορές κι αν διαβάσω, κι αν δω τον Άμλετ, πάντα κάτι καινούριο ανακαλύπτω και έπειτα είναι και το μοίρασμα στους θεατές που σου ανοίγει την ψυχή. Το θέατρο είτε το βλέπεις, είτε το κάνεις είναι πολιτισμός.

Βλέπω πάρα πολλές παραστάσεις και πιστεύω πως πάντα κάτι παίρνεις ακόμα κι αν δεν είσαι πάντα σύμφωνος με τις σκηνοθετικές επιλογές. Μου αρέσει η εμπλοκή στους ηθοποιούς και δεν καταλαβαίνω την απόσταση από το κείμενο. Αυτό με μπερδεύει και δεν το καταλαβαίνω όταν το βλέπω. Θαυμάζω τους καλλιτέχνες που δουλεύουν σκληρά και χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους με εμπειρία να θέλουν να εξελίσσονται. Αυτοί είναι η επιρροή μου. Θυμάμαι ακόμα έντονα την παράσταση του Πίτερ Μπρουκ «η κοιλάδα των εκπλήξεων». Η ευγένεια ψυχής των ηθοποιών, η αθωότητά τους και η επικοινωνία με τους θεατές ήταν απερίγραπτη. Έκλαιγα σε όλη την παράσταση.

Η «Γιαννούλα η κουλουρού» βασίζεται στην πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που έζησε στην Πάτρα πριν από περίπου 100 χρόνια, η Γιαννούλα είχε μια ελαφριά νοητική στέρηση και το όνειρό της ήταν να ντυθεί νυφούλα. Οι άνθρωποι της έστηναν φάρσες οργανώνοντάς της γάμους που τελικά δεν γίνονταν ποτέ. Στον τελευταίο γάμο που της έστησαν, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα, συμμετείχαν περίπου 10.000 Πατρινοί και είχε ενεργοποιηθεί μέχρι και το Λιμενικό. Η Γιαννούλα πέθανε ανύπαντρη, φτωχή και μόνη. Αυτή η ιστορία μέχρι και πέρσι αποτελούσε δρώμενο στο πατρινό καρναβάλι.

Είμαστε τρεις καρναβαλιστές του τώρα. Αφηγούμαστε τη ζωή της Γιαννούλας με χαρά και τσαχπινιά στο τώρα. Υπάρχει εξέλιξη στις πλάκες. Αλλά εμείς το κάνουμε για να περάσουμε καλά. Δεν υπάρχει καμία κοροϊδία στο πρόσωπο της Γιαννούλας. Εκείνη το είχε καημό. 

Το έργο είναι απλά γραμμένο με λόγια καθημερινά αλλά που ραγίζουν την καρδιά, ο Γιώργος (Παπαγεωργίου) λέει να το αντιμετωπίσουμε σαν δημοτικό τραγούδι χωρίς να τονίζουμε τη λαϊκότητά του. Περνάς όμορφα αλλά ταυτόχρονα σου ραγίζεται η καρδιά.

Ακόμα και σήμερα κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονται με ασέβεια σε εκείνους που είναι διαφορετικοί στην εμφάνιση, στο μυαλό, σ´αυτό που έχει μάθει η κοινωνία εδώ και 200 χρόνια... Είμαστε ψυχές που πετούν στα αστέρια απλά μερικές φορές μπαίνουμε σε λάθος σώμα. Δυστυχώς αυτό το κατακρίνει ο κόσμος στον οποίο ζούμε.

Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θέατρο θέλει να κάνει. Συχνά ακούω να κάνουμε κάτι καινούριο που να μην έχει ξαναγίνει. Ένα θέατρο επαναστατικό. Δεν καταλαβαίνω τον όρο αυτό. Η επανάσταση έρχεται από τις αλλαγές μέσα μας και όχι από το αποτέλεσμα. Να μάθουμε να ακούμε είναι το δύσκολο. Και πιστεύω εκεί είναι η ομορφιά του θεάτρου, να μηδενίζεις και να τα βλέπεις όλα σαν μικρό παιδί με ώριμη ματιά. Κι αν αποτύχεις απέτυχες τέλος. Αν πετύχεις την επόμενη φορά να ξαναδοκιμάζεις τη συνταγή με καινούργια αθώα, σεμνή σκέψη  Αυτό που αναζητώ εγώ, και είμαι τυχερή μέχρι στιγμής σε αυτό, είναι οι συναντήσεις με υγιείς και γειωμένους ανθρώπους που σέβονται το έργο, τον ηθοποιό συνάδελφο και τον θεατή. Μιλάνε μέσα από την καρδιά. 

Είμαι τρομερά οργανωτικός άνθρωπος και τρέμω αν δεν έχω πάντα μαζί το ημερολόγιό μου. Θέλω να ξέρω τι θα κάνω την επόμενη μέρα με ακρίβεια κι αν μπορούσα να κανονίσω το πρόγραμμά μου μέχρι και ένα χρόνο μετά θα ήμουν πολύ ήρεμη. Αλλά προσπαθώ να το πολεμήσω αυτό, γιατί λέει η σοφή παροιμία πως “όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει”. Τώρα λοιπόν με απασχολούν οι καλοκαιρινές μου διακοπές, πότε και πού θα πάω με τους ανθρώπους που αγαπώ. Από Σεπτέμβρη να είμαστε καλά πάλι με τα μούτρα στη δουλειά.

Τι ονειρεύομαι; 1. Οι γονείς να παίρνουν στα παιδιά τους μόνο ξύλινα παιχνίδια και όχι πλαστικά. 2. Να παίξω την Christine από το φάντασμα της όπερας. 3. Να κάνω μια υγιή και ενωμένη οικογένεια και να ταξιδέψουμε τον κόσμο όλο. Αν πρέπει να διαλέξω ένα, θα πω το 3.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου Κείμενο: Θεοδώρα Καπράλου Μουσική: Ματούλα Ζαμάνη Σκηνογράφος: Ευαγγελία Θεριανού Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου Παραγωγή: Goo Theater Company

Ερμηνεύουν: Έλενα Τοπαλίδου, Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Αθανασία Κουρκάκη.

Στην παράσταση θα συμμετέχουν ζωντανοί μουσικοί επί σκηνής. Μουσικοί: Μένιος Γούναρης, Γιάννης Κονταράτος, Ρία Ελληνίδου, Παναγιώτης Τσάκος

Info
Αίθουσα Η, Πειραιώς 260. Από 18/06 έως 21/06/2019. Tρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.00. Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων:

• Ζώνη Α': 25€ κανονικό | 20€ φοιτητικό, άνω των 65 ετών
• Ζώνη Β': 20€ κανονικό | 15€ φοιτητικό, άνω των 65 ετών
• Ζώνη Γ': 15€ κανονικό | 10€ φοιτητικό, άνω των 65 ετών
• Ανέργων: 5€ έκδοση εισιτηρίων μόνο από τα εκδοτήρια ΕΦ - Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου
• ΑμεΑ: 5€

Προπώληση

• Τηλεφωνικό κέντρο: 210 8938 112(Δευτέρα έως Κυριακή 09:00-21:00
• Ηλεκτρονική αγορά: greekfestival.gr και www.ticketmaster.gr
• Για ομαδικές αγορές (20+ άτομα): 210 322 2720 και [email protected]
• Εισιτήρια ΑμεΑ: 210 322 1897 και [email protected]

Σημεία προπώλησης:

• Κεντρικά εκδοτήρια Εισιτηρίων Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου) Δε – Πα 10:00 – 16:00, Σα 10:00 – 15:00

Άλλα σημεία πώλησης:

• Ωδείο Ηρώδου Αττικού: Δευτέρα – Κυριακή 10:00 – 14:00 (και      18:00 – 21:00 για τις ημέρες των παραστάσεων)
• Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: Δευτέρα – Πέμπτη 10:00 – 13:00 &      Παρασκευή – Σάββατο 10:30-21:30

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ