Φιλόδοξη και «ανήσυχη» ταινία, με πολλές κινηματογραφικές αναφορές και στιλ που όμως εγκλωβίζεται μέσα στις φιλοδοξίες της.

Θρίλερ δωματίου με sci-fi θεματολογία, η ταινία «I am Mother» του πρώτη φορά σκηνοθέτη ταινίας μεγάλου μήκους Grant Sputore, εντυπωσίασε το Netflix το οποίο εξασφάλισε τα δικαιώματα της ταινίας φιλοξενώντας την στην πλατφόρμα του.

Η ταινία τοποθετείται σε ένα καθόλου ευχάριστο για την ανθρωπότητα ακαθόριστο μέλλον στο οποίο δεν έχει καταφέρει κανένας άνθρωπος να επιβιώσει- αφήνοντας μάλιστα ένα ωραίο πέπλο μυστηρίου για τις λεπτομέρειες της καταστροφής, και στην μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας αποφεύγοντας να μας δείξει τις συνέπειές της.  

Σ’αυτό το μέλλον αρχικά βρίσκουμε μόνο ένα ρομπότ, ένα υπερσύγχρονο καταφύγιο και χιλιάδες ανθρώπινα έμβρυα να φυλάγονται εκεί. Ένα από αυτά τα έμβρυα θα γίνει η Κόρη (Clara Rugaard) την ανατροφή της οποίας αναλαμβάνει το ρομπότ καθιστώντάς το πια τη Μητέρα (ακούμε τη φωνή της Rose Byrne ενώ πίσω από τον μεταλλικό όγκο του ρομπότ κινείται ο Luke Hawker).  

Σε μια ειρωνική απεικόνιση, στην οποία συνεισφέρει η γλυκιά φωνή της Μητέρας, βλέπουμε το ρομπότ τρυφερό, με συναισθήματα, να προσπαθεί να κάνει χιούμορ- όσο μπορεί ως μηχανή- και να μεγαλώνει μέσα στο εργαστήριο/καταφύγιο την Κόρη, η οποία παρά την ανθρώπινη όψη της θυμίζει λίγο καλοκουρδισμένο ρομποτάκι. Είναι ψυχρή στις εκφράσεις της και της λείπει το πάθος, αλλά είναι καλή σε όλα όσα της έχει μάθει η Μητέρα. Μόνο που έρχεται η στιγμή που όλος ο κόσμος της, έτσι όπως τον έχει διαμορφώσει η Μητέρα, κλονίζεται με την εμφάνιση μιας γυναίκας την οποία υποδύεται η Hilary Swank.  

Η ύπαρξη αυτής της γυναίκας διαταράσσοντας εντελώς τον ήσυχο και σταθερό ρυθμό της ζωής της Κόρης δίνει ρυθμό στην ταινία, χτίζει υπέροχα το μυστήριό της και αναδεικνύει τα (ηθικά) διλήμματα και ερωτήματα που θέλει ο σκηνοθέτης να θέσει με την ιστορία του, όπως και η Μητέρα θέτει κάποια στην Κόρη κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής της. Η εμφάνιση έτσι του χαρακτήρα της Swank θέτει υπό αμφισβήτηση τον κόσμο της Κόρης και δοκιμάζει την εμπιστοσύνη της απέναντι στη Μητέρα, δίνοντας στον σκηνοθέτη επιτέλους την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που διαθέτει από την αρχή η ιστορία του. Ωστόσο, παράλληλα η ιστορία οδηγείται στη λύση του μυστηρίου όπου και η ταινία τελικά υστερεί, βαλτώνει, χάνεται. Και χάνεται γιατί δεν καταφέρνει να πει αυτό το μεγάλο για το οποίο μας προετοιμάζει καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.  

Μέχρι όμως να χαθεί, ο Sputore φροντίζει να πει ωραία την ιστορία επιστημονικής φαντασίας, χρησιμοποιώντας τον κλειστό χώρο, την ψυχρή γκρι-μπλε παλέτα χρωμάτων που σπάει μόνο από το κόκκινο χρώμα που φοράει συνήθως η Κόρη, την υποτονική μουσική και φυσικά την ίδια την τεχνολογία. Ο Sputore κάνοντας πολλές κινηματογραφικές αναφορές του είδους φτιάχνει μια αλληγορία η οποία, αν και δεν μπορεί να διαχειριστεί όλα τα θέματα που θέλει να αγγίξει, δεν μπορεί παρά να τραβήξει την προσοχή και για αρκετά διάστημα το ενδιαφέρον του θεατή.  

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]