Ο δεύτερος κύκλος της σειράς είναι διαθέσιμος στο Netflix.

Αφού είδαμε στον πρώτο κύκλο του «Mindhunter»πώς γεννήθηκε ο όρος serial killer και πώς στήθηκε το τμήμα Συμπεριφορικών Επιστημών του FBI, ήρθε- επιτέλους- ο δεύτερος κύκλος της σειράς  να μας δείξει πώς εδραιώθηκε αυτό το τμήμα και να μας συστήσει μερικούς ακόμα κατά συρροή δολοφόνους βγαλμένους από πραγματικές υποθέσεις- ανάμεσα σε αυτούς και ο Charles Manson (Damon Herriman).Κυρίως όμως ο δεύτερος κύκλος ήρθε για να μετατοπίσει το ενδιαφέρον από τον υπερόπτη και πολύ συχνά κοντόφθαλμο, αν και διορατικό, πράκτορα Holden Ford (Jonathan Groff) στον γήινο και με χίλια προβλήματα πράκτορα Bill Tench (Holt McCallany). Καιρός ήτανε.

Σε αυτό τον κύκλο η ομάδα διευρύνεται με τον βασικό πυρήνα να παραμένει ίδιος- με μία μόνο εξαίρεση- και όπως είχε διαμορφωθεί στο τέλος του πρώτου κύκλου, με την ακαδημαϊκό  Dr. Wendy Carr (Anna Torv) δηλαδή να δίνει την επιστημονική βαρύτητα στα ευρήματα των δύο πρακτόρων και τον πράκτορα Gregg Smith (Joe Tuttle) να ψάχνει ακόμα τη θέση του μέσα στην ομάδα.

Η ομάδα έχοντας αποκτήσει κάποια αναγνώριση συνεχίζει τις συνεντεύξεις- συζητήσεις με κρατούμενους ενώ παράλληλα καλείται να συνδράμει σε μία δύσκολη υπόθεση και να δοκιμάσει σοβαρά τις θεωρίες της στο πεδίο. Ο δεύτερος κύκλος επομένως ακολουθεί σε γραμμικό χρόνο δύο μονοπάτια, τις συνεντεύξεις και την υπόθεση της δολοφονίας μεγάλου αριθμού έφηβων μαύρων αγοριών στην Ατλάντα. Και σε χρόνο διαφορετικό από τη βασική ιστορία βλέπουμε επίσης, πάλι, στιγμές από τη δράση του serial killer BTK (Sonny Valicenti).

Η σειρά βασίζεται στο βιβλίο των John E. Douglas και Mark Olshaker «Mind Hunter: Inside the FBI’S Elite Serial Crime Unit».

Η αισθητική του δεύτερου κύκλου της σειράς του Joe Penhall εξακολουθεί να έχει τη σφραγίδα του David Fincher, ο οποίος σκηνοθετεί τα τρία πρώτα επεισόδια- στα υπόλοιπα αναλαμβάνουν οι Andrew Dominik και Carl Franklin-, και συνεχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον με τα θέματα που παρουσιάζει, και κυρίως με τον τρόπο που τα παρουσιάζει. Το πιο ζωντανό της κομμάτι παραμένουν οι συνεντεύξεις, ακόμα και οι αποτυχημένες, ενώ σε αυτό τον κύκλο καταλαβαίνουμε τη γοητεία που ασκεί το έγκλημα στον κοινό άνθρωπο. Όλοι είναι περίεργοι και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες.

Αυτό όμως που η σειρά κάνει εκπληκτικά είναι να δημιουργεί ένα είδος τρόμου χωρίς στην πραγματικότητα να δείχνει βία ή πτώματα και ακρότητες. Ακούς περιγραφές και βλέπεις τον τρόμο στις αντιδράσεις των ανθρώπων, με κορυφαία τη σκηνή με το θύμα που επέζησε από τον BTK.

Ωστόσο, στο δεύτερο κύκλο σπάει κάπως η φόρμουλα του πρώτου εστιάζοντας στην εξιχνίαση των φόνων στην Ατλάντα, σε βάρος των συνεντεύξεων, πράγμα που από τη μία δίνει κοινωνικές προεκτάσεις στη σειρά καθώς καταφέρνει να σκιαγραφήσει τα πολιτικά παιχνίδια γύρω από τους φόνους και το ρατσισμό της εποχής, από την άλλη όμως δημιουργεί αρκετή κόπωση. Η σειρά μάλιστα γίνεται ακόμα πιο κουραστική αν συνυπολογίσουμε τις (μελο)δραματικές προσθήκες της υπόθεσης και την εστίαση στις ζωές του Tench, που επίσης κουράζει τελικά, και της Carr, που αν και κάνει ωραίο σχολιασμό για την ομοφυλοφιλία φαίνεται κάπως παράταιρη στην ιστορία. Πιο ταιριαστό από την άλλη είναι το σχόλιο για την εικόνα της γυναίκας ως εργαζόμενης σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον όπως αυτό του FBI.

Τελικά η σειρά αν και διατηρεί αρκετές από τις παλιές καλές στιγμές της βαλτώνει κάπως στο δρόμο, και παρόλο που πολύ σωστά η κάμερα απομακρύνεται από τον Ford και τη ζωή του, εκείνος βρίσκει πάλι τον τρόπο να γίνει εκνευριστικός, και για τους ήρωες της ιστορίας και για εμάς. Τουλάχιστον είναι ακόμα εθιστική διατηρώντας τη σικάτη, ατμοσφαιρική, με αέρα θρίλερ αισθητική της. 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]