Η νέα μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Επιστρέφοντας στο παλιό, καλό, ανοικείο σινεμά του ο Γιώργος Λάνθιμος με την μικρού μήκους ταινία του «Nimic» τοποθετεί τον Matt Dillon και τη Δάφνη Πατακιά στο κέντρο ενός αινίγματος που δυναμώνει και αποδυναμώνει τις έννοιες του χρόνου και του εαυτού. 

Η 12λεπτη μικρού μήκους ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη έκανε την πρεμιέρα της στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λοκάρνο  για να περάσει στην πορεία από τις δικές μας 25ες Νύχτες Πρεμιέρας αποπνέοντας λίγο απόκοσμο αέρα και στην Αθήνα μας.  

Στην ταινία παρακολουθούμε την ζωή ενός μουσικού, τον οποίο υποδύεται ο Dillon. Ο άντρας αυτός ακολουθεί μηχανικά, χορογραφημένα κα δίχως στοιχεία ευχαρίστησης την μάλλον τυποποιημένη καθημερινότητά του. Μέχρι τη στιγμή που θα πάρει το μετρό έπειτα από μία πρόβα. Στο βαγόνι θα ρωτήσει μία κοπέλα τι ώρα είναι. Η κοπέλα είναι η Πατακιά και θα του απαντήσει επαναλαμβάνοντας την ίδια ερώτηση. Ναι, ο λανθιμικός σουρεαλισμός επέστρεψε σε ένα στείρο και αλλόκοτο περιβάλλον που αναρωτιέται πάνω στην έννοια του ατόμου και της προσωπικής ταυτότητας. Η κοπέλα ακολουθεί τον άνδρα επαναλαμβάνοντας και διεκδικώντας την καθημερινή του κανονικότητα.  

«Παιδιά πείτε στη μητέρα σας ποιος είναι ο πραγματικός πατέρας σας» λέει ο χαρακτήρας του Dillon όταν βρίσκει τη γυναίκα που διεκδικεί τη ζωή του μέσα στο σπίτι του. Μα ούτε η οικογένειά του δύναται να διαχωρίσει ποιος είναι ο ορίτζιναλ και ποιος ο μιμητής. «Πού να ξέρουμε; Είμαστε απλώς παιδιά» του απαντάνε τα παιδιά του για να σφραγίσουν με σαρκαστική διάθεση τη δυστοπική ιστορία του εαυτού που ξεκίνησε όταν προσπάθησε να προσδιορίσει το χρόνο (ρωτώντας την ώρα) τη στιγμή που ούτε τον ίδιο δεν μπορεί να προσδιορίσει. Θα μπορούσε να είναι ένας άλλος εαυτός. Θα μπορούσε να είναι ο εχθρός του εαυτού, αν ακολουθήσουμε τη λατινική ρίζα της λέξης nimic (nemico). Θα μπορούσε να είναι όλα ή τίποτα, αν ακολουθήσουμε τη ρουμάνικη απόδοση της λέξης.  

Αυτή η ανοιχτή σε ερμηνείες ιστορία που γράφει ο Λάνθιμος με τον σταθερό συνεργάτη του, Ευθύμη Φιλίππου, μεταφέρεται με τον δικό του γνωστό τρόπο κινηματογράφησης και με στοιχεία που χρησιμοποιεί συχνά στις ταινίες του. Οι αποστασιοποιημένες ερμηνείες των ηθοποιών, το ιδιαίτερο μοντάζ και οι περίεργες λήψεις,  οι ευρυγώνιοι φακοί που αποθέωσε στην «Ευνοούμενη», η λειτουργία της μουσικής που σχεδόν συμμετέχει στο μοντάζ, οι ήχοι που αποκτούν φωνή στα πλάνα (ακούμε ξεκάθαρα τα τακούνια της Πατακιά καθώς ακολουθεί τον Dillon στο δρόμο), η επανάληψη και η μιμητική συμπεριφορά. Όλα λίγο πολύ γνωστά και όλα ταιριαστά στο ύφος του Λάνθιμου και των ιστοριών που θέλει να αφηγείται.  

Για περισσότερες Νύχτες Πρεμιέρας δες εδώ

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]