Η καραντίνα της πανδημίας του κορονοϊού επανέφερε στη μνήμη του ηθοποιού-σκηνοθέτη την καραντίνα που είχε βιώσει ως παιδί κατά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία.

Ο Ένκε Φεζολλάρι γεννήθηκε στο Πόγραδετς της Αλβανίας. Έζησε εκεί μέχρι τα 6 του χρόνια. Όταν η μητέρα του, Drita Shehi, καθηγήτρια Ιστορίας πήρε μετάθεση στη σχολή του Κόμματος που δίδασκε Ιστορία του Κομμουνισμού (υποχρεωτικό για όλους), μετακόμισαν στα Τίρανα. Το 1990 το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας κατέρρευσε, μία πενταετία μετά τον θάνατο του Ενβέρ Χότζα, και το 1991 ο στρατός βγήκε στους δρόμους θέτοντας την πρωτεύουσα σε συνθήκες εμπόλεμης ζώνης. 

Η καραντίνα της πανδημίας του κορονοϊού που συμβαίνει αυτές τις ημέρες στη χώρα μας, αλλά και στις περισσότερες του κόσμου, έφερε στην επιφάνεια μνήμες, συναισθήματα και στιγμές από τον αυστηρό κατ' οίκον περιορισμό που είχε βιώσει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης όταν ήταν παιδί. Τις εικόνες αυτές μοιράζεται με το clickatlife και δίνει με τον δικό του τρόπο ελπίδα. Άλλωστε όπως του είχε πει η μητέρα του: «Ο άνθρωπος είναι απο πέτρα». Θα επιβιώνει πάντα.

Οι πέτρες και οι λωτοί (Ημερολόγιο Αλβανίας μετά την πτώση του Μπλοκ)

Όταν έπεσε το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, τα πάντα σταμάτησαν.

Ο στρατός στους δρόμους των Τιράνων, Φεβρουάριος 1991.

Το ρεύμα κόπηκε, είχαμε ελάχιστες ώρες. Εμείς μέναμε στη σχολή του Κόμματος. Έκεί δίδασκε η μητέρα μου. Ήταν οι φοιτητικές εστίες. Εκείνο το πρωινό, έγινε κατάληψη των κτιρίων απο πολιτικούς κρατούμενους του καθεστώτος. Αναρχία. Οι φούρνοι και τα ελάχιστα μαγαζιά λιανικής πώλησης που είχε η Αλβανία έκλεισαν. Χάος στουςς δρόμους, στα λεωφορεία. Γενική καραντίνα. Δεν επιτρεπόταν η κυκλοφορία. Κόσμος έκανε κατάληψη στις πρεσβείες, άλλοι πήγαν στα πλοία με προορισμό την Ιταλία, ο φόβος και το άγνωστο είχαν πλημμυρίσει τον λαό. Ξαφνικά το νερό έγινε δυσεύρετο. Πηγαίναμε σε μια βρύση με ουρά εκατοντάδων ατόμων με μπιτόνια και λεκάνες. Τα φρούτα και τα λαχανικά ελάχιστα. Υπήρχε επίσης και ο φόβος με τις απαγωγές, ολόκληρα ορφανοτροφεία και ιδρύματα παιδιών έγιναν ξέφραγκο αμπέλι.

Με την αδερφή του (αριστερά). Με συμμαθητές τους στο Δημοτικό Σχολείο (δεξιά).

Θυμάμαι τον πατέρα ένα απόγευμα να μου λέει: «Σήκω. Θα πάμε να μαζέψουμε λωτούς». Με πήγε σε κάτι χωράφια. Εκατοντάδες κόσμος είχε ανέβει στα δεντρα και λυσσασμένα γέμιζε σακιά. Δεν ξέρω γιατί έκλαιγα και φοβόμουν. Τότε ο πατέρας με χτύπησε τόσο δυνατά και μου είπε ότι αυτό είναι η ζώη. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να τον αγαπώ. Ηταν ενα βράδυ φριχτό. Ακολούθησαν ημέρες χωρίς ρεύμα. Φτώχεια. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια. Μετά από λίγες ημέρες, η μητέρα με έστειλε στο χωριό του θείου της. Εκεί, ήταν καλύτερα. Όταν επέστρεψα στα Τίρανα, είδα φούρνους χωρίς ψωμιά. Μία πόλη-φάντασμα. Πέρασαν τα χρόνια, θολές αναμνήσεις, αλλά επιβιώσαμε. «Ο άνθρωπος είναι απο πέτρα» λέει η μητέρα μου και ίσως να έχει δίκιο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ