Οι μικρού μήκους ταινίες των οκτώ σκηνοθετών είναι διαθέσιμες στο ΥouΤube.

Εμπνευσμένο από το βιβλίο «Χορείες χώρων» του Ζωρζ Περέκ είναι το πρώτο μέρος του project «Χώροι» το οποίο παρουσίασε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο κανάλι του YouTube- ενώ την ερχόμενη εβδομάδα ανακοινώνονται τα ονόματα που θα πάρουν μέρος στο δεύτερο μέρος του προγράμματος.

Στο «Χώροι 1» συμμετέχουν οκτώ έλληνες σκηνοθέτες μετά από ανάθεση του φεστιβάλ. Το project αφορά μια ολιγόλεπτη μικρού μήκους ταινία η οποία είναι γυρισμένη μέσα στο σπίτι των σκηνοθετών και η οποία συνιστά το επίκαιρο κινηματογραφικό σχόλιο για την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε.

Η ιδέα του project είναι να δημιουργήσουν οι σκηνοθέτες μια ταινία μέσα στο σπίτι τους, αξιοποιώντας το περιβάλλον, τους ανθρώπους ή και τα ζώα μέσα στο σπίτι. Οι μόνοι εξωτερικοί χώροι που μπορούν να αξιοποιηθούν είναι οι εξωτερικοί χώροι του σπιτιού όπως η ταράτσα, ο κήπος, το μπαλκόνι και το κλιμακοστάσιο.

Τις ταινίες υπογράφουν οι: Γιώργος Γεωργόπουλος, Ρηνιώ Δραγασάκη, Ζαχαρίας Μαυροειδής, Μίνως Νικολακάκης, Μαριάννα Οικονόμου, Σταύρος Παμπαλλής, Σύλλας Τζουμέρκας και Σταύρος Ψυλλάκης.

Όλοι οι σκηνοθέτες είναι υποψήφιοι για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

Το Φεστιβάλ, διευρύνοντας το project, απευθύνθηκε σε 15 πολυβραβευμένους σκηνοθέτες απ’ όλο τον κόσμο και τους ζήτησε να δημιουργήσουν τη δική τους ολιγόλεπτη ταινία, εμπνευσμένη ελεύθερα από το βιβλίο «Χορείες χώρων» του Ζωρζ Περέκ. Την ερχόμενη εβδομάδα, θα ανακοινωθούν τα ονόματα των σκηνοθετών.

«Παραθεριστές στην Πομπηία»- Γιώργος Γεωργόπουλος

Η ήσυχη, ηλιόλουστη, απλή καθημερινότητα ενός ζευγαριού και του κατοικίδιού τους ξεδιπλώνεται μέσα στο διαμέρισμά τους με μόνη παραφωνία ένα ολόκληρο πόλεμο που εκτυλίσσεται έξω από το παράθυρό τους.

«Απίθανες σκέψεις γυναίκας πάνω σε διάζωμα»- Ρηνιώ Δραγασάκη

Ξεκινώντας την αφήγηση σε voiceover, μια γυναικεία φωνή μας λέει «θυμάμαι τη ζωή μου, θυμάμαι τον κόσμο όπως ήταν». Πλάνα θαμπά ενός δρόμου εναλλάσσονται με εσωτερικά  πλάνα ενός σπιτιού κι έπειτα καθαρά πλάνα της παλιάς ζωής σε μια ταινία που έχει σχεδόν ψυχεδελική διάθεση με τη λειτουργία του ήχου και της μουσικής της.

«Εγώ, το σπίτι μου»- Ζαχαρίας Μαυροειδής

Η ταινία κινείται σε εντελώς μεταφορικό επίπεδο μιλώντας μας για τη σχέση του ήρωα με το σπίτι του, μια σχέση που ταράζεται όταν ανακαλύπτει πως βασίζεται στο ψέμα.

«21/3/20 8.00»- Μίνως Νικολακάκης

Χαρούμενη μουσική, vintage αισθητική και διάθεση, πικ νικ στον κήπου του σπιτιού, ταξιδιωτικοί οδηγοί για την Ιταλία και προφανή διάθεση άρνηση της κατάστασης που μόνο ένα ξυπνητήρι καταφέρνει να διαταράξει σε αυτή την ταινία που δεν κρατάει τα προσχήματα πως μιλάει για τον κορωνοϊό.

«Οι άλλες  μου ζωές»- Μαριάννα Οικονόμου

Άλλη μία ταινία που κινείται σε μεταφορικό επίπεδο.  Ο αφηγηματικός λόγος της ταινίας έχει μια χροιά ποιητική που ξεκινάει απλά και μόνο γιατί η ηρωίδα αποφάσισε λόγω του εγκλεισμού να βάλει τάξη στις βιβλιοθήκες της.

«Η κόρη μου, η Κλειώ»- Σταύρος Παμπαλλής

Ίσως η πιο αυθεντική εμπειρία της απομόνωσης καθώς ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την μικρή του κόρη στην καθημερινή της ζωή. Μαζί προσπαθούν να γυρίσουν την ταινία για το φεστιβάλ και μαζί σκαρφίζονται ρόλους.

«Foghorn»- Σύλλας Τζουμέρκας

Τολμηρή και υπαινικτική, η ταινία χρησιμοποιεί εξωτερικά πλάνα από δύο άλλες ταινίες του σκηνοθέτη τα οποία συνθέτει με στατικά πλάνα που επικοινωνούν στίχους ή σχόλια.

«Η φωτογραφία μου»- Σταύρος Ψυλλάκης

Με το μήνυμα «μένουμε σπίτι και στα αβγά μας» ο ήρωας μας προσκαλεί στο σπίτι του για να μας συστήσει τους συμπατριώτες του, τα βιβλία του δηλαδή και τους ανθρώπους που έγραψαν σημαδεύοντας τον ίδιο και την προσωπικότητά του.