Η σειρά διαθέτει ενδιαφέροντες ήρωες, εξαιρετική μουσική και μια ιστορία που απαιτεί πολλή υπομονή προτού στρώσει σε μια αφήγηση που έχει λόγο ύπαρξης.

Έχοντας ήδη δημιουργήσει ένα μικρό μύθο γύρω από τη σειρά προτού καν βγει ακόμα στην πλατφόρμα του Netflix όπου στριμάρει, το όνομα του Damien Chazelle, σκηνοθέτη της ταινίας «La La Land», στους συντελεστές  της σειράς, καλλιέργησε πολλές προσδοκίες. Η σειρά «The Eddy» όμως δεν πρόκειται ούτε για το τηλεοπτικό «La La Land» ούτε είναι ένα έργο που φέρει στο 100% την υπογραφή του Chazelle καθώς δεν εξ’ ολοκλήρου σκηνοθετημένο από τον ίδιο. Ο Chazelle σκηνοθετεί μονάχα τα δύο πρώτα επεισόδια.

Και τελικά ευτυχώς. Γιατί τα πρώτα επεισόδια είναι ανυπόφορα.

Η χωρίς spoiler ιστορία της σειράς τοποθετείται στο Παρίσι όπου δύο καλοί φίλοι, ο Elliot (André Holland) και ο Farid (Tahar Rahim) έχουν ανοίξει το δικό τους κλαμπ με το όνομα «The Eddy». Είναι και οι δύο εραστές της τζαζ, γνωρίζονται από τη Νέα Υόρκη από όπου «δραπέτευσαν» για να φτιάξουν το μουσικό τους όνειρο στο Παρίσι, ένα μαγαζί όπου παίζει η δική τους μπάντα από άλλους εραστές της μουσικής. Αυτό που τους λείπει είναι τα χρήματα, ένα καλό συμβόλαιο, οι πελάτες και φυσικά η τύχη.  

Διαθέτοντας μια άκρως συναρπαστική πολυπολιτισμικότητα και μια αίσθηση πως κάποιες φορές παρακολουθείς πλάνα από ντοκιμαντέρ, πράγμα που ενίσχυσε η αυτοσχεδιαστική διάθεση στα γυρίσματα, η σειρά δεν διαθέτει ούτε τη λάμψη του Παρισιού ούτε την πολύχρωμη αισιοδοξία του «La La Land».

Με γκρι φίλτρο, μια αισθητική ρεαλιστική και μια συνεχή, αν και αργή, κίνηση η ιστορία του «The Eddy» είναι γεμάτη φτωχούς, μετανάστες και κυρίως μουσικούς- εδώ αξίζει να σημειωθεί πως παίζουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί live τα πραγματικά πολλά μουσικά κομμάτια. Σκοπός της σειράς άλλωστε είναι να απεικονίσει τον τρόπο με τον οποίο οι μουσικοί βρίσκουν διέξοδο, ακόμα και για τα απλά καθημερινά προβλήματα, μέσα από τη μουσική τους.

Το «The Eddy» βρίθει από ενδιαφέροντες, αν και αποσπασματικούς, ήρωες με δυσλειτουργικές σχέσεις που χάνονται στο χάος της ζωής του από το οποίο γλιτώνουν μόνο όταν παίζουν, γράφουν ή μιλάνε για τη μουσική. Έτσι δικαιωματικά η τζαζ γίνεται δομικό κομμάτι της σειράς, πράγμα που μπορεί να κουράσει. Και κουράζει, ειδικά στα πρώτα επεισόδια που σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμό της ιστορίας και μια ατυχή προσέγγιση της ιστορίας με ένα πλέγμα μυστηρίου. Η σειρά για να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον πρέπει πρώτα απ ΄όλα να θέλεις. Γιατί απαιτεί υπομονή, να περάσουν τα πρώτα επεισόδια, να φύγει το μυστήριο, να γνωρίσουμε τους ήρωες, τις δύσκολες σχέσεις τους και φυσικά τη μουσική τους.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]